We hebben drie dagen gelegen in een haventje op Corfu…Benitsis. Klein en toeristisch….maar dan wel op zijn Grieks. Iedereen `kent` je al na één dag of het nu de redelijk bejaarde Griek is die de plaatselijke supermarkt beheert of die leuke jonge meid van het kleine boetiekje….ze zeggen je elke keer hartelijk gedag (en dat na een seizoen van alleen maar toeristen…ze zijn nog even fris en fruitig alsof het seizoen nét begint….daar kunnen de Fransen en Spanjaarden aan de kust nog een puntje aan zuigen!) en ze hebben tijd voor een praatje (ik ben hard bezig om mijn Grieks wat op te poetsen én dat wordt hogelijk gewaardeerd door de Grieken!). Het is zo gemoedelijk allemaal en we voelen ons thuis. Op het terras, waar we elke keer skypen, kennen ze ons inmiddels en de aardige jongen die het terrasje bedient zorgt voor een goede tafel zodat we uitgebreid kunnen kletsen met het thuisfront. Ze zoeken met ons mee naar een stopcontact en het snoer van de laptop wordt tussen alle tafels en benen van de vakantiegangers door gelegd….”Eh…zíj willen praten met hun kinderen in Hollande!!” Ach…iedereen is begripvol en behulpzaam. En of de supermarkt nu geen vlees verkoopt en je eerst 7 km moet rijden naar het volgende dorp want dáár verkopen ze wel vlees….het maakt niet uit. Dan maar geen vlees! We voelen ons welkom en we genieten van de sfeer.

Maar….we hebben te maken met een kleine hittegolf. Even schakelen mensen….het ís hier dus al behoorlijk warm en nu dus, volgens de Grieken,…een heuse hittegolf…Ok??

We worden al gewaarschuwd door de plaatselijke bakker…het wordt heet…erg heet. “Hoe warm dan?”, vragen we voorzichtig. Hij lacht en vertelt dat het over de 40 graden wordt, in de stad in de zon….tegen de 50 graden!! “Ok…no problem”, lach ik onnozeltjes terug. Ik wist nog niet beter.

Ok…we hebben ook dit ervaren en overleefd. Tering!!…(excusez le mot) wat ontzettend heet!!! We hebben een kleine week drijfnat, plakkerig en zwetend doodmoe gehangen in de schaduw met water binnen handbereik en…dat water komt op een gegeven moment je strot uit. Je buik zit vol maar je hebt dorst…het is niet aan te slepen! Dus water uit de ijskast, dan weer lauw water, water met citroen, water met een beetje limonade, scheutje jus d’orange….alle variaties hebben we gehad én hebben we ook gehad! Af en toe een voorzichtig biertje (die was dan ook wel erg lekker!) maar je benen denken daar anders over.... Het is gewoon heel erg vermoeiend… Als je al denkt aan opstaan om wat water te pakken…..pfff, dan breekt het zweet je wederom uit. Je droogt gewoon niet op. Of je onder de douche vandaan stapt of uit de heerlijke zee, je bent en blijft drijfnat. Gelukkig ís er die goddelijke zee die nu vol is met locals die er, drijvend, gezellig op los babbelen in het water met een strooien hoed op….koffie visite maar dan in de zee, zeg maar…. Maar het waait toch wel? Ik hoor het jullie vragen. Jazeker! In de middag gaat het hard waaien….maar de wind is nét zo warm als die uit mijn föhn thuis komt. Geen verkoeling maar goed…beter wind dan geen (aan de voorkant ben je in ieder geval droog, je rug en de achterkant van je ledematen zweet je gezellig verder…).

Ik heb uiteindelijk een afzichtelijke waaier gekocht! Ik hoor nu definitief bij de oude vrouwen die in hun zwarte stippeltjes jurken op bankjes, met opgezette enkels van de hitte, zitten te waaieren en te praten over….weet ik veel… Ik wapper er lustig op los ( windkracht 7 haal ik makkelijk!) terwijl het zweet van mijn lijf af druipt. Het maakt niet meer uit….Nee, het is niet leuk maar wij hoeven tenminste niet te werken. De plaatselijke bevolking klaagt niet, ondanks dat ze af en aan lopen met bladen met de zoveelste bestelling. Ze lachen vriendelijk, verschonen weer hun drijfnatte t-shirt en zijn blij met de toeristen. Ik bewonder ze in hoge mate…

De nachten zijn het ergst totdat…..we een leuke Engelse buurman kregen! Hij sliep op het dek van zijn boot. Toen ik ’s nachts badend in het zweet naar buiten ging om verkoeling te zoeken (de opvliegers zijn niet meer aan te slepen en ik heb het Olympisch record gehaald….de langste opvlieger!) dacht ik…ik wil dit ook!

De volgende dag heb ik een matras van de stapelhut naar buiten gesleept….hoeslaken erop en….slapen. Wonderwel kon ik mij, terwijl de kade druk bevolkt was met Grieken die ‘s avonds eindelijk verkoeling zochten aan zee en gezellig alle lokale nieuwtjes bespraken, als een blok overgeven…Je ligt toch te kijk voor iedereen. Ik sliep met de sterrenhemel boven mij (en met de felle lantaarns die op de kade stonden maar goed dat terzijde…) én met een aangenaam koel briesje door mijn (inmiddels erge lange…) haren!!! Wat zalig! Wapperend zoog ik de koele bries op (de temperatuur is dan nog steeds 29 gr). De volgende dag werd ik wakker van een grote oranje zon die net boven de horizon uitpiepte...De zee was heel licht blauw… het was stil en prachtig en….ik voelde me echt een stoere reiziger! (John baalde een beetje van mijn enthousiasme want hij koos nog voor veilig binnen tukken maar…. hij lag de volgende nacht naast me!). Nu ik dit ontdekt en ervaren had waren de hete dagen beter te dragen….ik wist mij verzekerd van een relatief koele nacht…..heerlijk!

De extreme hitte heeft slechts 5 dagen geduurd. We weten nu hoe het is en….je gaat er toch een beetje aan wennen. Het hoort erbij en we hebben het maar te accepteren….en dan doen we ook enne….een béetje mopperen op zijn tijd, dat moet kunnen, toch?

Pfff (wapper…wapper…) X