Het is 0.200 uur…midden op de Ionische zee. Oluf en Alice zijn `te kooi` (zo zeg je dat in scheepstermen en inmiddels voel ik mij zeewaardig genoeg om deze termen te gebruiken!). Zij hebben de eerste wacht erop zitten….vlekkeloos gegaan. Het is belachelijk warm zo midden op zee..29 graden! John en ik zetten onze stoelen tegen elkaar aan achterop…de zeilen staan bol, we hebben een matige wind. Het is aardedonker want de maan is al onder (tja…dat heb ik deze reis geleerd, de maan komt op en gaat ook weer onder…net als de sterren die verschuiven..).

We genieten van de zwoele wind…de trouwe sterrenhemel boven ons, de donkere golven die af en toe fluorescerende lichtjes geven… Dit is en blijft een fantastische ervaring! We zijn alleen op de zee….

We nemen de tijd om eens echt te praten met elkaar. We hebben 6 weken lang gasten aan boord gehad en genoeg gesproken maar….samen eens lekker kletsen…dat kwam er maar weinig van. We maken samen de balans op…hoe zit/zat jij erin? Hoe gaat het eigenlijk met je? Is dit wat we willen en wat moet of kan er anders? Kortom gespreksstof genoeg….tot we ineens een afwijkend geluid horen…! We zijn meteen alert… De motor staat standby dus wellicht iets met de uitlaat of zo? We luisteren gespannen…

Plots duikt er vlak naast ons, in het donker, een grote dolfijn op! Hij blaast lucht uit en dát is dus wat wij hoorden!! We kijken elkaar verbaasd aan…jemig…wat geweldig. Deze dolfijn heeft ons ruim één uur gevolgd…af en toe (elke 10 minuten) dook hij naast ons op….lieve mensen, het is zó onbeschrijfelijk mooi…dat moet je ervaren. We houden elkaar liefdevol vast…deze dolfijn is er gewoon voor….onsJ

Oluf en Alice nemen de wacht weer over…heerlijk dat zij er zijn én ze genieten er ook zo van. Maar de tegenkant is er ook…mijn hemel, wat vermoeiend. We hebben 2 ½ dag onophoudelijk gezeild maar uiteindelijk komen we, midden in de nacht, aan op Corfu… het is donker en John moet helemaal vertrouwen op zijn zeekaarten. Zijn er rotsen of ondieptes? De kaarten geven dit weer maar de vraag blijft; “Zijn ze betrouwbaar?” De spanning is voelbaar terwijl het schip door het water glijdt.

Terwijl Oluf en Alice en ik af en toe even in slaap dommelen ( tjee, we zijn moe!) blijft John klaarwakker. Hij is en blijft kapitein en zal zijn schip veilig binnenloodsen. Oluf bestudeert de mogelijkheden om te ankeren…Alice en ik kijken voorop naar evt. ondieptes….

Met een schijnwerper voorop en zachtjes varen heeft John ons schip alweer in een veilige baai gelegd…anker uit en….pfff…slapen! Morgen zien we wel waar we liggen en hoe het er allemaal uitziet! Welterusten enne…goed gedaan John (gaap…zzzzz).

De volgende morgen…het uitzicht is adembenemend. Vage bergen in de verte…gezellige huisjes aan de oever…een klein jachthaventje…lekker rommelig. WE ZIJN IN GRIEKENLAND!!! Ik voel me ontroerd, we hebben de lange reis volbracht en hebben het geflikt!!! Ik ben trots op ons en op ons schip. We varen de kleine jachthaven in….geen havenmeester, geen betaling, wél water en een gezellige kade…welkom in Griekenland waar je het zelf moet uitzoeken maar iedereen bereid is om te helpen. Het voelt echt als thuiskomen! We leggen de boot neer….geen geschommel (want we liggen in de luwte achter de kademuur en wat is dat lekker….)…stromend water én leuke buren…Italianen, Polen, een Engelsman uit Wales, Duitsers en….Nederlanders. Terwijl we op de kademuur uitkijkend over de zee een pastis drinken met elkaar terwijl de zon achter de bergen wegzakt….zijn alle zeilers het met elkaar eens (en sommigen hebben de hele wereld overgezeild tot en met Australië aan toe!)….Griekenland is The Place To Be. Híer heb je alles; lekker zeilen…prachtige baaien, kleine vissershaventjes en leuke en zeer vriendelijke mensen. Tja…zo was het ook alweer… Terwijl iedereen met iedereen praat vang ik John zijn blik….we kijken elkaar aan….we knikken naar elkaar…het is goed!

X