Na 14 dagen met gasten te hebben gezeild werd het tijd voor Oluf en Alice om weer aan te monsteren in Catania, Sicilië. Oluf was al drie weken meegevaren door Frankrijk, Alice was er in Parijs bij. Goede zeilvrienden van ons….en oh, wat keken we naar deze wissel uit!

De dag van aankomst hebben John en ik letterlijk schoon schip gemaakt….in de bloedhitte. De thermometer stond ’s morgens vroeg al over de 30 graden…in de haven stond praktisch geen wind. Het was echt afzien en ik moest even goed nadenken waarom we dit ook al weer deden…

Wassen (op de hand want er waren alweer geen wasmachines in de haven maar gelukkig wordt John daar erg handig in...), soppen, stofzuigen, bedden opmaken, de boot van buiten poetsen….pfff….zweten, zweten, zweten… Elk half uur stopten we om water te drinken en om onder een lauwe waterstraal onszelf af te koelen (het water is nergens meer koud…). Als de boot blinkt besluiten we om het schip te bevoorraden…alweer een zeer warme klus. De leuke Italiaanse havenmeester spreken we aan…supermecato? Tja…dat is niet eenvoudig want dat is een stief endje lopen. Vóór ik begin te zuchten komt er een klein Siciliaans mannetje op ons af….de eigenaar van een supermarkt mét auto…of we niet even mee willen rijden dan brengt hij ons mét boodschappen ook weer terug! Yes!... en voor we het weten racen we deze man (die fulltime Italiaans met mij babbelt ondanks dat ik duidelijk maak dat ik hem niet versta…`no capiche!`) dwars door het wat armoedige gedeelte van Catania (en wat rijden ze hier door zal ik maar zeggen…). Lange smalle straten met op balkonnetjes mannen en vrouwen die verkoeling zoeken en al roepend informatie met elkaar delen.. . Maar dan de `supermarkt` ….ik heb nog niet eerder zoiets gezien. Het was een veredelde huiskamer met een toonbankje en scheve planken tegen de muur waarop alles was uitgestald…door elkaar, tampoens naast Siciliaanse worst…. Achterin zit een grootmoeder met waaier én zwart/wit gestippelde jurk op een stoel ( Italiaanser wordt het niet…). Haar dochter heeft al eurotekentjes in haar prachtige donkere ogen. Met een schorre stem (Al Capone zou er jaloers op zijn) prees zij alle waar aan. Toen we de lokale witte wijn uit vat proefden (erg lekker én maar € 1,60 per liter!!) en wij 10 liter bestelden….toen ging ze echt los! Ik voelden me echt een rijke toerist… nadat we de halve `huiskamer` hadden leeg gekocht (en je gunt het die mensen zo) werden er handen geschud en kregen we keurig een lift terug naar de haven… Zo leuk kan boodschappen doen zijn…

En ….om half één ’s nachts reed eindelijk een taxi het haventerrein op….daar waren ze, bereisd, plakkerig maar zeer enthousiast: Oluf en Alice! Uit hun tassen kwam van alles; rookworsten (op mijn verzoek….mmm), satésaus, Hollandse pittige kaas, maggi (dit voor John)…. We hebben tot in de vroege zwoele uurtjes ervaringen uitgewisseld en….wat hadden wij veel te vertellen en….wat kunnen die lieverds toch luisteren naar ons…

Ach, wat voelen zij zich thuis bij ons aan boord. Het loopt vanzelf en het is bovendien oergezellig. We kunnen lachen en dollen met elkaar maar ook serieus praten en John en Oluf zijn 4 handen op één buik en Alice en ik? Ik kan haar vertellen over de moeilijke kanten van varen… en zij luistert en is boevendien zo begripvol….heerlijk!! Maar…er moet ook serieus gezeild worden. Wij hebben één week om van Catania (zuid Sicilië) onder de laars van Italië door (en dat is echt een enorm stuk!) over de Ionische zee door te steken naar….Griekenland, Corfu. De reis is begonnen want de derde dag besluiten we al de oversteek te maken….we hebben er alle vier veel zin in. En terwijl we de plannen bespreken onder het genot van een lekker koel wit wijntje….springen er dolfijnen vlak naast de boot! Een gigantisch grote dolfijn maakt sprongen zó hoog…alsof hij een showtje voor ons weg wil geven…we zijn allemaal onder de indruk! Als er een paar uur later opnieuw dolfijnen voorbij komen…kan het niet meer stuk. We kijken weer uit naar het zeilen in de nacht want de oversteek gaat 2 nachten en een één dag duren. Het beloofd een heldere maar zeer warme nacht te worden (om 01.00 uur ’s nachts is het op zee nog 29 graden!) met een inmiddels vertrouwde sterrenhemel (die wij al 9 weken elke nacht uit ons bed kunnen zien) varen we de donkere zee op….richting Griekenland.

Oluf en Alice genieten van al het moois en hebben zin in de eerste wacht die ze gaan doen…We laten langzaam Italië achter ons…en wat ga ik het missen.We zijn zoveel behulpzame en vriendelijke mensen tegengekomen, prachtige eilanden aangedaan… We hebben weken lang van hun gastvrijheid mogen genieten....Ciao bella Italia....grazie!

wordt vervolgd. ..