Mensen…mensen.

John is ruim 3 maanden en ik ruim 6 weken van huis…wat zijn we al lang aan boord!

Tijdens onze reis ontmoeten we veel verschillende mensen met diverse nationaliteiten. Het zijn vaak korte ontmoetingen maar daarom niet minder leuk. Als we ergens aanleggen voelt het alsof ik iedereen al een beetje ken en…..ik voel me werkelijk óveral thuis. Dat is zo heerlijk. Of we nu in een kleine haventje aankomen waar de plaatselijke havenmeester al wuivend je komst bevestigt…je hebt meteen een praatje. Mijn Italiaans is nou niet bepaald vloeiend te noemen maar….ik versta steeds meer en de Italiaan is duidelijk gecharmeerd als je probeert hun taal te spreken. Ze lachen vriendelijk en al gebarend kom je een heel end…ze schudden enthousiast je hand. Ze zijn bovendien zeer behulpzaam….zo tankten we een keertje diesel in een vissershaventje…de pompbediende sprak redelijk Engels. Op onze vraag of hij misschien een bakkertje wist bood hij ons aan om zijn fiets gebruiken om het brood te halen…het was wat te ver om te lopen vond hij…en hup daar sprong Margriet op zijn oude verroeste herenfiets…nagekeken door de vissers die hun netten aan het repareren waren….”Buon giorno signora!”, riepen zij vriendelijk naar haar.

In de havens lig je vaak naast zeilers uit verschillende landen. Ook zij hebben een reis achter de rug of in ieder geval ervaringen met het zeilen op de Middellandse zee. Voor je het weet babbel je er op los en luister je naar hun verhalen. Er ontstaat een soort van verbondenheid, je kijkt naar elkaars schip, toch dé rots in de branding met wie de reis maakt, je prijst elkaar vernuftigheden en aanpassingen aan boord en lacht om elkaars wapperende was, de karren met voorraden die aan boord worden gesleept. Je krijgt tips of je geeft tips. Het werkt allemaal verbroederend en het is berengezellig. Er worden foto’s over en weer bekeken, zeekaarten vergeleken of in ons geval, wij fotograferen ze en….John print ze vervolgens uit op onze kleine (fantastische) printer…(scheelt toch gauw een slordige 150 euro per kaart). Het zeilen op de Middellandse zee is voor iedereen een geweldige ervaring welke nationaliteit je ook hebt.

Zo spraken we een ouder Spaans echtpaar (ja, in het Engels hoor…). Zij bezaten een pracht schip (van Nederlandse makelij….). We kwamen elkaar telkens in de zelfde baaien tegen dus…hoogste tijd voor een praatje. Zij hadden personeel aan boord die met hen zeilden…(mmm, zo kan het ook). Ze vlogen die dag terug naar Spanje terwijl de crew het schip terugzeilden…toen ik ze later aan boord zag stappen met een tergend traag tempo en met mijn tenen gekromd omdat ik elk moment bang was dat er een overboord zou kukelen, (ze deden er twintig minuten over om één schoen uit te doen…) begreep ik de beslissing om een crew te hebben, maar ze doen het toch maar!

Zo kwam, terwijl ik mijn haar ZELF (!) aan het knippen was (een enorme angstige actie en eerlijk gezegd ook niet helemaal gelukt en de boot ziet er meteen uit alsof wij 7 katten aan boord hebben), er een Engels schip aan…uit Wales om precies te zijn. Toen ze eenmaal aangemeerd lagen spotte zij ons…ik zei vriendelijk gedag…in het Engels! Zij reageerde helemaal spontaan: “It has been ages since I spoke English with another person besides my own husband…!” De `husband` stond ogenrollend achter haar alsof hij ook dolblij was dat zij een andere gesprekspartner had gevonden en hij maakte zich vervolgens uit de voeten… Ook zij waren al weken onderweg en zij babbelde er lustig op los…over mijn haar en dat zij wél naar een kapper was gegaan. (bedoelt ze soms te zeggen dat ik dat wellicht ook beter had kunnen doen…oh HELLUP!). Ook de herkenning om weken met je eigen man aan boord te zijn….hoe herkenbaar…. Een korte ontmoeting maar daarom niet minder oprecht en gezellig. Toen wij later (nadat ik 27 keer in de spiegel had gekeken en wax, gel, water, pet op, pet af ten einde mijn zelfgecreëerde kapsel `op te leuken`) anker op gingen, stonden we naar elkaar te zwaaien alsof ik een vriendin gedag zei! Ik geniet zo van deze ontmoetingen.

Zo lagen we pas geleden langs eens kade en zaten lekker aan de koffie…het was ochtend. Op de kaden ontstond er reuring toen er 4 in- en in- en in- witte mensen met koffers uit een taxi stapten en al turend en verwachtingsvol over de havenkom keken. Ze waren een schip te wachten die ze gehuurd hadden alleen….het schip was er niet. Een beetje vermakelijk bekeken wij dit schouwspel. Het enthousiasme van het witte groepje, dat in de brandende zon stond en naarstig petten en andere bedekkende kledij uit hun netjes ingepakte tassen haalden ten einde niet meteen de eerste dag levend te verbranden, werd allengs minder. Het schip kwam maar niet….

Ik begon medelijden met ze te krijgen en wij besloten ze uit te nodigen voor een kopje koffie in de schaduw van onze bimini. John sprak ze in het Duits aan…. sorry, maar ze leken zó ontzettend Duits! Bruin/groen gestreken korte broeken waar een behoorlijk buik in zat (van de Bratwurst und Bier natuurlijk…) met gestreken nette geruite overhemden…Jezus-sandalen (met sokken!). We zaten er keihaard naast en ik had meteen spijt van mijn vooroordeel…leer ik het dan nooit!

Het waren vriendelijke en gezellige Zwitsers en ze namen ons aanbod enthousiast aan. Dus gauw koffie gezet en voor ik het wist zaten we in een geanimeerd gesprek. Het zweet gutsten van hun zeer blanke lijven (van dichtbij was het nog erger) en dankbaar kropen ze in de schaduw. Voor de koffie echter op was kwam hun schip aan…..met 8 andere aardige (en iets getinter daar zij al een week hadden gezeild) landgenoten van onze gasten. Zij meerden hun schip naast dat van ons en….zo zaten we ineens tussen 12 Zwitsers! Het kan raar verkeren…maar we hebben erg gelachen met ze en het was een onverwacht genoegen!

Kortom….buiten al het moois genieten we ook erg van deze kant van zeilen. We hebben werkelijk waar nog geen één enkele nare of vervelende mensen ontmoet! Ach…het zal we met het zeilen én met het prachtige weer te maken hebben….je kunt ook bijna niet anders dan vrolijk en enthousiast zijn….en ik spreek uit ervaring!