Donderdag 26 juli…nog twee dagen te gaan en we zouden oversteken naar Sicilië, het eiland waar de échte Italianen wonen….aldus de Siciliërs. Het was laat in de middag en we lagen in een `lelijke ` baai ( die heb je dus ook of…we zijn al een beetje verwend geraakt…). Geen fluit aan en bovendien rolden de golven regelrecht de ankerplek in…onrustige deining is het gevolg en dus waren we een onrustige nacht te wachten….en eigenlijk hadden we daar geen zin in. Tijdens de maaltijd was het besluit al gauw genomen…waarom gaan we niet nú? We keken elkaar aan….ok, doen we!

De taken werden verdeeld; de mannen zorgden dat op het dek alles in gereedheid werd gebracht….de vrouwen zorgden binnen dat alles zeevast zou staan. Er stond een redelijke wind (dus golven) uit de goede richting…dus lades op slot, alle ramen dicht i.v.m. water dat evt. naar binnen zou kunnen komen, afwas weggewerkt, koffie gezet voor de lange nacht, omkleden in lekker zittende joggingbroeken en warmere kleding….zwemvesten klaar, lifelijn klaar…We hadden alle vier een goed gevoel…we hadden er zin in en waren klaar en uitgerust voor hét avontuur. De oversteek zou ongeveer een 40 uur duren….(nog gauw even Daniël gebeld; “Dag schat, je ouders gaan ervoor en we spreken elkaar zo gauw we bereik hebben!” Daan had nog goede raad en wenste ons een mooie overtocht….goh wat hou ik toch veel van dit kind!).

Eenmaal klaar…anker op en daar gingen we….de avond viel snel en voor je het weet ligt Sardinë ver achter je…arriverderci!

Frans en Margriet (het zijn écht schatten!!!) zouden de eerste wacht nemen: van 22.00 uur tot 01.00 uur, daarna zou de kapitein en zijn maatje de wacht overnemen van 01.00 uur tot 04.00 uur. Dus John en ik gingen te kooi om te slapen…dus… Nou mooi niet, ik lag voorin de punt alleen want met zijn tweeën was het onmogelijk daar te liggen. Het schip lag vrij schuin vanwege de beide zeilen die op stonden en bovendien stampte en rolde het dat het een lieve lust was. Voorts was het werkelijk bloedheet….ik lag letterlijk vastgeplakt tegen de wand en hoorde alle geluiden verbaasd aan…kloppen..tikken..gorgelend water..bonken..klapperen..kraken..

Ik was me zeer bewust dat de boot door de golven kliefden en mijn ` vrienden` oropax hielpen daar niet tegen…Na twee uur door elkaar te zijn geschut én me een versuffing te hebben gezweet nam de wind af en….ik viel in een wat onrustige slaap die met dromen opgeluisterd werd…

Om 01.00 uur werd er zacht door mijn haar gekroeld….tijd om op te staan (ja in derdaad…lag ik nét lekker in een diepe slaap…kak). Ach…het ontvangst in de kuip was heerlijk. Een zeer enthousiaste Frans wachtte ons op onder een volmaakte sterrenhemel…de wind was zwoel ( 25 graden!) en Frans genoot zichtbaar. Er was, dit in tegenstelling tot onze vorige oversteek, géén boot te bekennen. We waren `alleen`…Margriet was al iets eerder gaan slapen vanwege een nare verkoudheid (overigens niet te merken aan haar, ze is en blijft gezellig…).

John en ik zaten samen in de kuip met onze zwemvesten aan met een kop thee….midden op zee terwijl ons geweldige schip door de golven gleed….een gelukzalig gevoel nam bezit van ons…dit is geweldig! We zaten dichtbij elkaar…de wind was warm (25 gr) en we voelden ons zo verbonden…

Even voor 4. 00 uur kwam onze trouwe ploeg aan dek… een beetje verkreukeld maar ze hadden er weer zin in. Terwijl de mannen samen de wacht deden (Frans kon toch niet slapen) gingen de dames te kooi (toch het zwakke geslacht…) om straks uitgerust de mannen van eten en drinken te voorzien…

Héél vroeg in de ochtend was er nauwelijks wind…de motor gestart….en toen….alsof het allemaal nog niet genoeg was…DOLFIJNEN!! We zagen ze gemakkelijk doordat er nauwelijks golven waren…ze sprongen enthousiast en gracieus uit het water en…zwommen naar onze boeg. Weet je, je kan nog zoveel dolfijnen gezien hebben in Artis of Dolfinarium…maar zo in het wild spelend met de boot….ongekend mooi! ( en Daan….ik heb maar één keer gegild…!). En het bleef niet bij deze ene keer…geregeld zagen we ze in de verte uit het water komen…allemaal tegelijk alsof ze het erom deden….stil waren we van dit unieke schouwspel.

Turend over de gladde zee (echt waar, géén rimpel te bekennen) zagen we telkens vuilnis drijven, tenminste dat dachten we. Toen we met de verrekijker eens goed keken verdween de `vuilniszak` regelmatig onder water maar…kwam weer boven drijven….vreemd. Misschien toch één of ander dier maar…welk dan? John kwam met de oplossing….bij de eerstvolgende `vuilniszak` motor stationair laten draaien en het roer richting…tja wat? Wat bleek….het waren reusachtige schildpadden die rustig dreven of draaiend en lui zwemmend zich verwarmden in het opgewarmde oppervlaktewater. Wat een prachtig gezicht! Ik heb in Artis zo een groot schildpad nog NOOIT zien bewegen!! En hier….midden op zee zijn ze sierlijk en…worden vergezeld door een twintigtal kleine visjes….

Terwijl we langzaam door het water gleden en genoten van dit unieke schouwspel zat mijn 1^e zelfgebakken Ciabatta brood in de oven! Helemaal gelukt…ha…di mama! Fantastico!

Toen uiteindelijk er helemaal geen wind meer was en het water rimpelloos…toen heb ik het gedaan….IK HEB MIDDEN IN DE MIDDELLANDSE ZEE GEZWOMMEN…..! De boot lag stil en…. het is eng en geeft tegelijk een heel vrij gevoel. Ik heb, een beetje van de boot afgezwommen en om mij heen gekeken…..dit kan ik echt niet beschrijven….dichterbij de natuur ben ik nog niet geweest! Het vervulde mij van een gelukzalig gevoel…..

We zijn nu halverwege….vannacht komen we aan in Palermo…Sicilië…wordt vervolgd…

X