Daar zijn we weer.....en deze keer met 2 maanden lang onbeperkt internet....

We liggen nog steeds in Sardinië in de buurt van Olbia in een fantastische baai….oh,oh…een beauty! Aanstaande zaterdag verwachten we onze eerst gasten in de vorm van Margriet en Frans; een nicht van mij en haar man en…..we hebben er veel zin in! Zij zijn ook zeilers en hebben een prachtige boot alleen….belabberd weer want zeg nou zelf…..in Nederland zeilen…..hou toch op! Het is slecht weer…koud en regenachtig. Zij kijken er naar uit en ik zeg….terecht! We zullen ze eens goed verwennen! Met deze `crew` maken we de oversteek naar Sicilië en dat is fijn. Het is toch een flink eind toujours aan zeilen op zee en dan is een extra handje erg fijn. De verdeling lijkt mij nu al duidelijk…..de stoere mannen zorgen dat we veilig aankomen en Margriet en ik….tja….uh…nou wij zullen gewoon relax meezeilen en wijn en andere belangrijke zaken verzorgen…zoiets dacht ik…

Inmiddels heeft John zich weer van zijn beste kant laten zien; hij heeft de `ankerproblematiek` opgelost! Met veel fantasie en wat knutselwerk heeft hij een katrol gemaakt die voorkomt dat de ankerketting er niet als de brandweer vandoor gaat! Een sublieme actie……vindt hij trouwens ook zelf!

Het enige wat hij nodig had, en niet zelf kon doen, is iemand die het e.e.a. aan elkaar kon lassen. Je gelooft het niet maar du moment hij dat uitsprak hoorde wij: “Hallo…!” Dit werd uitgesproken met een onvervalste dikke Hollandse L….Nederlanders!! Is dat zo bijzonder dan? Ja….er vaart hier van alles, Zwitsers, Duitsers, Engelsen, Australiërs, Fransen etc….maar geen Nederlanders! Nu dus wel en…deze aardige Hollander woont op zijn boot in Olbia, waar wij dus lagen, én (écht waar) hij was op weg om iets te laten lassen!!! Kortom, hij nam het zaakje mee en na een paar uur was hij terug met John zijn slim uitgedachte ankerkettingbegeleidingssysteem en…..voilá….! Het werkt. Weg stress voorop, weg gemuts en gedoe….op het knopje drukken van de automatische elektrische lier en het ankertje glijdt vriendelijk in het water….no problemo. Di mama is weer blij…..( en dat is heel wat waard!).

Verder gaat ons geweldige leven een angstige kant op…..we raken er teveel aan gewend. De rust….niks moet….de natuur…elke dag mooi weer….zwemmen….mensen ontmoeten….wandelen ( ja, ik kan weer rustigjes aan de wal op!) de boot….het zwoele windje…..Hoe moeten wij ooit weer terug in het Hollandse ritme? Nou gewoon…..lekker de herfst in met regen met onze kinderen ( ach, de lieverds, ik heb ze al zo lang niet gezien….) familie, vrienden…heerlijk en volgend jaar….gaan we gewoon terug naar Griekenland om daar weer 4 maanden te zijn! JOEPIE…!

X

( uh..regen…wat was dat ook alweer?)