We zijn een lange tijd verstoken geweest van internet dus ook geen update kunnen maken en mails kunnen lezen. Maar goed, het ís niet anders. Maar of we dan ook niets hebben meegemaakt….nou ik dacht het niet…!

Ik zal in een notendop de hoogte- en helaas óók dieptepunten even benoemen. Om maar met de dieptepunten te beginnen, dan zijn we er maar van af, we lagen in de zoveelste baai bij de prachtige eilandjes genaamde Isola de la Maddalena. Zij liggen tussen Corsica en Sardinië in en zijn prachtige rotsformaties die her en der verspreid liggen met het mooiste azuurblauwe water wat jij je maar kan voorstellen. Nadeel was dat het heel hard waaide en oh….dáár word je dus soms écht héél erg doodziek van!!! Zo….dát is eruit. Werkelijk alles waait weg…..vlokken van je brood, kussentjes, zonnebrillen, petten, papiertjes, het fototoestel ( ja…. wéér gevallen en dus wéér een plakbandje erbij) kortom hinderlijk….. Uiteraard wordt dit irritante gedeelte nog eens versterkt door de hoge golven én die kunnen hoog zijn! Dus al slingerend van links naar rechts ben je de bende aan het oprapen….pffff. Enfin, op een gegeven moment is het anker gaan krabben (uit de grond losgewoeld) en lagen we weer op de ondiepe bodem te bonken. Nare zaak vooral omdat ik op dat moment alleen aan boord was…John was brood halen. Heel vervelend vond ik dat (understatement..) en ik was dolblij toen ik John weer in de verte aan zag komen. Is weer goed gekomen en ik heb er weer van geleerd ( inmiddels voel ik mij echt zeewaardig worden en loopt onze samenwerking als een geoliede machine! ). Nóg een erg dieptepunt was dat we in een baaitje lagen, keiharde wind en het losgeslagen anker indachtig besloten we aan een oude afgelegen kade te gaan liggen waar vroeger een mijn was geweest. Lekker veilig tegen de kant….we werden er op slag vrolijk van…..We kwamen ’s nachts thuis na een hele gezellige avond bij 8 Engelsen en we kropen tevreden in ons mandje. Na een kwartier voelde ik dat John ineens rechtop zat. Boven ons hoofd is een dakluik dat lekker open staat zodat het door kan waaien. Wij hebben voor al die dakluiken prachtige (en gelukkig sterke!!!!) horren gekocht. John zij de legendarische woorden: “Schat, niet schrikken (dus schrik je al….) maar ik zag een R A T op het horretje zitten!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

Blinde PANIEK! Ik dorst mij NIET meer te bewegen! Waarom ik zo bang ben? Om dat ik weet dat als een rat eenmaal binnen is hij wegkruipt ergens in je schip en je hem NIET MEER weg krijgt. Híj vreet alles kapot, leidingen etc. terwijl ik DIRECT het EERSTE vliegtuig pak richting huis!!!

John is met zaklamp naar buiten gegaan en heeft alle luiken dicht gedaan (de ongelooflijke held!) en vervolgens heeft hij binnen alles bekeken en beschenen. We waren bang dat, terwijl wij heerlijk aan de wijn zaten bij de Engelse buren, er al een rat binnen zou zitten (nou ja…ik was bang, John niet). Voordat ik überhaupt weer aan liggen dacht….laat staan slapen…ben ik, terwijl John de Engelsen waarschuwden, als een ware held (vind ik zelf…) met zaklamp ook ALLE hoeken en gaten van de boot afgegaan. Anders had ik echt niet meer kunnen slapen. We hebben alle luiken en ramen en horren en God wat al niet meer dichtgedaan…en we zijn gaan slapen.

Ik heb geslapen als een blok maar wel gedroomd over….mm..inderdaad….

Nou…dieptepuntje of niet….?

Hoogtepunten….verder…..ALLES! De stad Bonifacio, zuidelijke puntje van Corsica, dat gebouwd is op hele steile rotsen…zeer indrukwekkend. Onze kennismaking met fantastische Engelsen. Twee avonden gefeest bij hen aan boord….en dan bedoel ik ook…gefeest! Gedanst….gezongen….gedronken….gelachen…..party-time! We hebben er vrienden bij en wat voor vrienden!We hebben in de mooiste baaien gelegen….samen….heerlijk gepraat, sterrenhemel gezien….dat is overweldigend….in het volslagen donker was de melkweg zo duidelijk zichtbaar.

We zijn ontspannen en we voelen ons heerlijk. Het is tot nu toe een fantastische ervaring om samen met ons schip overal naar toe te varen….

Life is wondefull……

X

Ps…enkel gaat steeds beter en rug prima…J