Het was 18.00 uur…we zaten aan boord ( we lagen in een vrij drukbezette baai bij een gezellig haventje ) lekker te genieten van de avondzon. Ons favoriete uur van de dag qua zon…hij is prettig aanwezig, is niet meer zo fel. De lucht kleurt oranje…de temperatuur is zacht en zwoel…je voelt je loom en niks hoeft….

Terwijl wij , met de verrekijker alle boten én bemanning lekker schaamteloos zaten te checken én te bespreken…voer er een kleine catamaran uit…( een zeilbootje met twee drijvers die, met harde wind, uit het water komt zodat de bemanning aan de hoge kant boven het water moet hangen ten einde het bootje niet te laten omslaan. Deze boten zijn bloedsnel en dus de moeite waard om even te volgen…). Een jonge appetijtelijke vrouw én dito man voeren behendig hun cat ( zo heet dat in de scheeps-volksmond ) tussen alle schepen door richting het open water…de zee. De wind was behoorlijk aangetrokken en zij schoten over het water…

Na een tijdje viel het John op, ze waren al een end de zee op, dat ze waren omgeslagen. Ok, meestal is dit een kwestie van een handigheid om hem weer overeind te krijgen maar…na een wat langere kijksessie per verrekijker bleek dat de cat helemaal ondersteboven lag en het leek erop dat ze het niet één, twee, drie voor elkaar kregen.

Het begon te schemeren. Terwijl wij de kaarsjes buiten aanstaken en inmiddels aan de thee zaten ( ja…ik drink óók gewoon thee…) én genoten van een waanzinnige knalrode opkomende maan ( zonsondergangen kennen we wel maar dít fenomeen was voor ons nieuw en heel erg mooi om te zien ), pakten we om de beurt de kijker om even te kijken hoe het met `onze` drenkelingen ging. Het was steeds moeilijker om ze te vinden, ze lagen nog steeds ondersteboven en dreven richting de zee…. In Nederland had allang de KNMR uitgerukt om ze te helpen….hier is dat andere koek ( KFMR moeten ze hier nog uitvinden..). Het zat mij niet lekker. “Moeten wij niet..? “ John vond het niet nodig…

Toen ik eenmaal klaar voor de nacht was en met één been in bed zat…kwam John. “Uh…zullen we dan tóch maar…” Voor hij was uitgesproken stond ik al buiten…met een grote zaklamp…in het pikkedonker ( maan was achter de wolken en dan is het behoorlijk donker ). Het anker moest binnen gehaald worden ( dat lukt mij inmiddels goed ) maar John moest tussen alle boten door geloodst worden. Een heerlijk soort spanning nam zich meester van mij. Ik gaf hen zo zacht mogelijk aanwijzingen ( iedereen was al in diepe rust ) en we gleden langzaam de haven uit richting de zwart ogende zee….Ik had mezelf bewapend met een grote sterke schijnwerper én verrekijker en stond voorop om in het donker de omgeslagen cat te zoeken. Geen gemakkelijke opgaaf. De rotsen waren nog zwarter dan de nacht en de zee… Ineens nam ik in de verte iets gewaar…een deinende stip…grijzig van kleur. Ik dirigeerde John ( ik voelde me steeds stoerder en had iets onoverwinnelijks over me…) die kant op….

Toen we eenmaal dichterbij kwamen werd er geschreeuwd naar ons. Zij zaten op de drijvers en zagen ons aan komen en wilden ons laten weten waar zij zaten…Er bleek al hulp te zijn in de vorm van een flinke rubberboot. Het leuke stel zat nog steeds op een van de drijvers…al uren dus….en nu werden ze gesleept naar de haven. Ze toonden zich erg dankbaar dat we de moeite hadden genomen om te komen…” Mille grazie!!” Ze waren veilig. Tevreden met deze wetenschap voeren we door de zwarte nacht weer terug richting ons haventje om vervolgens ons plekje weer op te zoeken. We keken elkaar eens aan en hadden allebei hetzelfde gevoel…goed dat we dit gedaan hadden, nu kunnen we met een gerust hart gaan slapen…..welterusten held!

X