Harde wind…hoge golven….onmogelijke plaatsen om te ankeren….én een halfbakken `bemanningslid` dus….tijd voor een jachthaven. Een klus voor onze kapitein om te klaren ( in zijn eentje terwijl ik behoorlijk gefrustreerd toekijk…). Met de haven in zicht probeert John om tóch een ankerplekje te vinden. Condities om goed te kunnen ankeren zijn dat we een beetje in de luwte liggen ( anders deinen we ons bed uit want we liggen natuurlijk wel op volle zee…) én we genoeg plek om ons heen hebben want het schip `hangt` aan haar anker bij de boeg (voorkant van boot; voor de echte leken onder ons ) en moet 360 graden om het anker heen kunnen draaien. Voorts is de bodem ook belangrijk…rotsen zijn naar…daar kan het anker achter blijven hangen en krijg je hem met geen mogelijkheid meer naar boven ( even wat feiten; anker weegt ong. 40 kilo en we hebben voor 80 meter ankerketting dus duik je niet `eventjes` de zee in om je ankertje onder de rots te trekken. John heeft wel zijn duikuitrusting mee voor geval dat…ja…hij kan n.l. óók duiken en heeft een officieel brevet daarvoor! ( ik kan een beetje lekker dichtbij om de boot snorkelen…dus.. )).

Enfin…John vaart een beetje rond om toch de boel even te checken en ineens keldert de diepte- meter van 10 m ( dat is dus nog 10 meter onder de kiel ) naar 7….5…..3…..1….en…..ja hoor, we liggen vast en de kiel schuift zich vast in het zand! K A K ! De kapitein vertrekt geen spier en ik vraag met een dun stemmetje…uh…is..uh…dit heel erg? John antwoord niet ( geen tijd ) maar in plaats daarvan zet hij de motor op vol gas vooruit. Een kabaal van jewelste…de boot geeft geen krimp ( bijkomend heel naar puntje is dat er naast ons vastliggend schip een kleine motorboot stil ligt…met allemaal kijkende mensen, naar ons dus….gatver…). John geeft de motor er flink van langs …vol gas vooruit…roer helemaal om….vol gas achteruit…roer weer helemaal terug….en nog een keer….terug…. uiteindelijk ( en dan duren zelfs secondes er lang…) begint ze weer een beetje te bewegen en tergend langzaam schuift de kiel weer vooruit richting wat dieper water. Pffff…( mijn opvlieger- quotum is vandaag ruimschoots gehaald ! ). Wijs besluit….hup naar de haven. De ingang van de havens op Corsica zijn dramatisch smal met links en rechts grote betonblokken ( waar je dus niet tegenaan wil ) én in dit geval héél ondiep om kort te gaan…een rotklus maar John….ach mensen…de geweldenaar….doet alles in zijn eentje ( tergend rustig )...stootwillen uithangen ( terwijl de harde wind de boot lekker wegzet..), bijbootje nog even laten zakken. ( Oh…John!...schiet toch op.…de kade komt steeds dichterbij… SCHIET NOU OP!! dacht ik maar hield wijselijk mijn mond….knap hè?). Gelukkig kwam er hulp van de marina…een jongen in een rubberboot hield onze boot in bedwang. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om te vragen of men ons wil helpen aanleggen en binnen no time stonden er een paar aardige stoere zeebonken waardoor ik de achterlijnen naar hen kon gooien. Met een hoop geschreeuw ( vanwege de harde wind….!) en aanwijzingen lag de achterkant van de boot uiteindelijk vast de steiger terwijl John nog stond te stoeien met het klo…bijbootje, aldus John. Halleluja… praise the Lord…we lagen vast! Merci beaucoup…tout le monde…merci!

Heerlijk…we hadden weer internet en…heb ik van 17.00 uur tot, jawel lieve mensen…22.30 uur geskyped…lekker kletsen met Celine…oeverloos ( zoals je dat alleen maar met een heerlijke lieve vriendin kan doen )… én met mijn broer uit Amerika en mijn zussen alle nieuws van de familie tot mij genomen…ik ben weer helemaal bij!

Tegenover ons kwam er een schip te liggen en na een beetje Frans gebabbel bleek deze, erge onzekere trouwens, kapitein een…orthopedisch chirurg te zijn….hoe is het mogelijk!!! Hij zag mijn gezwachtelde voet en hij stapte zelfverzekerd ( weg onzekerheid! ) aan boord en heeft mijn enkel bekeken en helaas ook gevoeld… ( AU…ja dáár doet het erg zeer, jaha dáár ja..…grrr ). Niks gebroken ( wist ik al maar uit de mond van hem was het toch een fijne bevestiging )…wel de band behoorlijk verrekt en moet het na 5 dagen beter zijn anders een foto laten maken. Verder advies om met mijn manke pootje lekker in het zoute water te hangen…dan zwachtelen en…rust. En dat hebben de weergoden ook gehoord; `ze moet rust dus stellen we die harde wind maar even uit`…. Een klein gezellig briesje om de hitte dragelijk te maken, een vlak zeetje…een matras van één van de bedden op het dek ( wel pijnstilling want mijn lijf voelt aan alsof er een vrachtwagen overheen is gegaan )…boek erbij…mijn grote vriend Johnny Cash tokkelend op de achtergrond… “John ( de mijne dan…), wil je nóg een kussentje aangeven enne…als je toch naar binnen gaat…pass dat koude biertje maar door… hèèèèè…..heerlijk….revalideren geblazen…;)

X