Ok…eerlijk is eerlijk, ik ben gefrustreerd, ja......waarom? Ik zal het proberen uitteleggen.

Het is, in heel veel opzichten John zijn boot, alle ins en outs kent hij van dit schip…elke uithoek. Hij heeft het schip verbouwd, van binnen en van buiten en van onder naar boven. Hij heeft alle apparatuur veranderd en aangepast. Maakt alles wat er stuk gaat, technisch en/of motorisch. Het is zíjn motor, zijn navigatie hoek met het bedieningspaneel ( waarvan ik alleen de radio weet, zo ongeveer..). Zijn accu’s, oplader, buitenboordmotor, watertanken, mast en giek en alle zeil- toestanden. Hij weet hoeveel stroom de zonnepanelen geven ( of niet…). De windgenerator…ook zo een wonderlijk apparaat…draait de hele freaking dag…daar heb je toch stroom van..of zie ik dat verkeerd? Ja…dat zie ik verkeerd. En hij legt geduldig uit…over voltages…over lijnen die zó moeten lopen en niet zó…over katrollen…over nu wel met het grootzeil zeilen en nu niet..logisch toch? Dat de buiskap wel goed platgelegd moet worden, anders staat het onder spanning, Mart! Uh…ok ( onder spanning…weet ik veel..) Nee, ik weet niet veel en dat is soms best lastig…om maar niet te zeggen…oervervelend!!! En…dat breekt wel een op dus...

Ergo…dit schip, deze fantastische reis heeft een tegenkant. Het is niet mijn wereld waarin ik mij sterk in voel. Tuurlijk…ik kan wel wat en ik doe een hoop maar ik snap niet alles en God weet dat ik mijn best doe. En dan zijn er van die dagen dat, als ik dan iets doe wat een beetje bijsturing behoeft, dan kan ik dat niet altijd hanteren…( understatement! ). Ligt er ook aan hoe de bijsturing gebracht wordt. Als ik er een toontje bij hoor zoals; `kan jij dat nou echt niet`` …of…`snap je dat nu niet`…of… `is dat nou echt zó moeilijk?`… dán gaat het mis bij mij.

Ik voel mezelf transformeren naar een soort van kleuter. Onzeker sta ik de stuntelen…en dan wordt de handeling er niet beter op zal ik maar zeggen! En het is ook niet zo dat ik niks kan, zeker weten van niet….maar waarom voel ik mij dan zo…zo…gefrustreerd en bozig en uiteindelijk een verdrietige kleuter? Antwoord: omdat mijn toch al van oorsprong niet al te grote eigenwaarde dan in het geding komt…mijn waarde word minder…minder…bacteriegrootte zal ik maar zeggen en dat in combinatie met mijn perfectionistisme…. a killing combination!

Gelukkig herken ik dit ( nou ja…gelukkig ) en blijft het niet meer een dag lang hangen…nee, meteen met `de billen bloot` en eerlijk zeggen hoe ik mij voel, vóórdat ik John de schuld ga geven. En dat lukt goed…gemakkelijk is iets anders…

We komen er uit… samen en John is begripvol al kan hij zich moeilijk inleven in hoe ik mij dan voel. Natuurlijk is hij ook wel onzeker over bepaalde zaken…maar zijn eigenwaarde blijft overeind…en dat is een groot verschil! Kortom….dit komt af en toe aan de orde en daar heb ik nu alle tijd voor…

Dus…lieve lezers…de tegenkant. Is ook wel eens `leuk` om te lezen, niet dan?