Elba…een waar paradijs!

Het moge duidelijk zijn…we zijn nog steeds op Elba. We zijn lui en komen maar mondjesmaat verder. We hebben de tijd en dus varen we van de ene baai naar de andere…doen af en toe kleine stadjes aan. Het is nog steeds prachtig! De mensen zijn hier allemaal zeer vriendelijk! Tot en met de Caribinieri aan toe…. We lagen te dobberen en hadden net gezwommen toen er ineens een groot motorjacht aan kwam zetten…hij koerste recht op ons af en we zagen een paar mannen in indrukwekkende uniformen…politie! Ook al hebben niks te verbergen, vervoeren geen drugs of andere nare zaken…het blijft een beetje spannend. In het Italiaans vroegen ze om de papieren van de boot. John gaf aan geen Italiaans te spreken…ja…dan kijken ze je zó aan van jíj bent in Italië dus spreek je Italiaans… zo niet…pech. Toen John vroeg of zij wellicht Engels spraken…hij keek John aan met een blik…uh..nee…hoezo?

Enfin, John heeft alle belangrijke paperassen van de boot, eigendomsdocumenten, registratie van het schip in Nederlands kadaster…( een zeer indrukwekkend uitziend document ) en vaarbewijzen etc. keurig in een mooie map. Ze hebben de map aangenomen en namen het mee naar binnen alwaar er twee man sterk alles hebben nagekeken en…ze namen er de tijd voor. Blijft toch een beetje een zenuwachtige toestand. Maar alles was in orde. Nog wel even moesten we de boot iets verder van de kust verleggen…ok…John vond dat we goed lagen maar met de Italiaanse Caribinieri ga je niet in discussie dus…anker op en keurig een paar meter verderop gaan liggen. Zo doe je dat!

Inmiddels hebben we een verjaardag(je) gevierd…ik werd 53 jaar. Ik ben werkelijk bedolven onder de sms-jes! Wat ontzettend leuk! Iedereen…heel erg bedankt en het maakte dat ik mij écht jarig voelde. Toen ik vervolgens van John een enige jurk kreeg én fantastisch Italiaans gebak bij de koffie…was het feest(je) compleet.

We hebben inmiddels, met hoge verwachting en dat moet je dus niet doen, de hoofdstad Portoferraio aangedaan! Dé stad van Elba…hoofdstad en de stad waar Napoleon een paar maanden ( 9 maar! ) heeft gewoond. Er wordt uitgebreid over deze stad geschreven, het zou geweldig zijn met als klapstuk…het huis waar onze kleine Napoleon heeft gewoond. Uitkijkend over de haven, die zo belangrijk is geweest etc. Nou…wij hadden er veel zin in. En…inderdaad, hoe dichterbij we voeren, hoe mooier en indrukwekkender het werd…prachtig. Een oude Italiaans ogende stad met de zo typische gele en roze geverfde hoog huizen..hutje mutje rond een haven. Maar eenmaal binnen in de haven werden we iets minder enthousiast. Het water was ronduit smerig…er dreef van alles in en was bovendien een ondoorzichtige brij…gatver! In de haven zelf kon je, uiteraard tegen de bekende astronomische bedragen, liggen. Er lag bijna geen boot buiten een enorm jacht dat waarschijnlijk niet op een paar euros hoeft te kijken. In de Rada di Portoferraio oftewel een grote inham waar verschillende plaatjes aan lagen, werd er volop geankerd.

Dus wij besloten om datzelfde te doen om vervolgens met ons bijboot(je) de ( vieze ) plas over te steken ( 1000 meter! ) en de stad te gaan bezoeken. Klinkt aannemelijk maar er was een klein addertje onder het gras…nou ja klein…de haven herbergde verschillende ponten. En dat zijn nu niet bepaald kleine pontjes zoals we die in Nederland kennen…nee, grote schepen die van en naar Corsica varen of het vastenland van Italië...

Deze schepen komen met een rotgang de haven binnendenderen, draaien het met dezelfde rotgang het schip om het dan achteruit ` in te parkeren`. En dat allemaal met een hoge snelheid ( had ik dat al gezegd? ) De schepen voeren af en aan en wij zouden er dus tussen door moeten *( hellup )…met dat kleine kakbootje met dat kleine kakmotortje erachter waar totaal geen pit in zit. Bijkomend nadeel was dat smerige water…je zal er maar in vallen…schepen varen hard en kunnen niet meer stoppen…je steekt nog je hand op...krijgt slokken bruin zeewater naar binnen...word overvaren…dood…en voilà…ik kreeg meteen 31 opvliegers!! ( en het was inmiddels enorm warm, boven de 30 graden !). John keek mij wat meewarig aan en verzekerde mij dat het allemaal wel mee zou vallen.

Enfin, wij hebben de sprong gewaagd….het ging goed al moesten we wel flink hard varen ( voor zover dat met dat ieniemienie bootje en motor gaat ) want er doemden een enorm schip op…

Ik moest op de rand van de boot zitten en aangezien ik mij lekker had ingesmeerd met heerlijk bodylotion ( Rituals! ) én het bootje nat werd glibberde en gleed ik met mijn kont en bovenbenen over de rand van het bootje. John, met zijn lekkere broek aan had nergens last van. Ik heb het wel even lastig gehad ( en dat is een understatement ) maar àlles was beter dan overvaren worden, dacht ik maar lekker positief. Uiteindelijk waren aangekomen in de oude haven…pff… badend in angstzweet maar..... we leefden nog!

Toen de stad in…we leren het ook nooit…want…oh, wat was het stil in deze toch wel flinke stad!? Ja…IEDEREEN houdt siësta en waarom??? Omdat het zo bloody warm is…dáárom!! Op de boot was het al bloedje heet…nee, aan wal in een stad met kleine straatjes…wordt het er echt niet koeler op…! Maar goed…we waren er ( én zonder water…!) en al badend in het ( gewone dit keer...) zweet besloten we het museum van Napoleon te bezoeken. Moesten we wel even 127 treden ( ja, echt we hebben geteld ) in de brandende zon tekkelen. Er werd weinig gesproken…dat moge duidelijk zijn… eenmaal drijfnat (!) boven was het nog 50 meter lopen en dan waren bij het huis van….helaas…het was gesloten wegens verbouwing! Ok…we keken elkaar zwijgend aan ( kon ook bijna niet anders omdat onze tongen vastgeplakt zaten aan de leren binnenkant van onze mond ) en zochten het eerste en beste terras op…in de wind…in de schaduw en bestelden we handgebarend een koud biertje! ( ja..ja…water is beter, gezonder etc maar bier is nu eenmaal véééél lekkerder ). Dit was het beste biertje ooit en uiteraard veel te klein.

We hadden het gezien…terug naar de boot ( weer levend aangekomen ) en anker op richting de overkant. Anker uit…zwemmen…luieren…basta!!

X