27 juni.

Vanmorgen om 10.00 rolde ik mijn bed uit…met slaperige ogen liep ik rechtdoor naar achteren…nam een duik ( nou ja, ik liet mij een beetje in het water vallen )….en ik was wakker. Heerlijk om zó de dag te beginnen. Met mijn zwembril op en mijn neusklemmetje ( zo een die schoonzwemmers ook dragen want ik kan niet tegen water in mijn neus, het staat ronduit belachelijk maar enfin…geen hond die dat ziet, wel heel veel vissen trouwens… ). Heel lui zwem ik in de prachtige baai rond terwijl vele vogels om mij heen het hoogste woord hebben en zelfs het geluid van de branding overstemmen. Af en toe kijk ik eens onder water…..het is zo belachelijk helder dat je de bodem, die toch een paar meter diep onder mij ligt, kan zien. Je krijgt er bijna hoogtevrees van! De vissen hangen een beetje te hangen en laten zich door mij niet gek maken. Gelukkig zijn ze niet heel erg actief want ik ben niet zo van de vissen. ( op mijn bord trouwens wel !)

We lagen als enige in de baai…de zon scheen, het was windstil en al lekker warm ( 26 gr!). Kortom een nieuwe dag is weer begonnen. Ook al lagen we hier ideaal, we waren nieuwsgierig naar wat er om de hoek zou liggen dus na het ontbijt gingen we anker op.

Anker op…dat is mijn taak. John bestuurt het schip terwijl ik met de elektrische ankerlier de 30 meter ankerketting en anker omhoog laat komen. Het lijkt een simpel werkje maar het is niet allemaal even makkelijk. De boot schommelt van links naar rechts dus je moet alle zeilen bijzetten om je evenwicht te bewaren, de ankerketting kan van de katrol aflopen en als dát gebeurt dan dondert er 80 meter ankerketting incl. anker met een noodgang naar beneden…dat mag dus niet gebeuren! Vervolgens moet je de ketting goed begeleiden de ankerbak in…anders loopt hij over…én tegelijkertijd John aanwijzingen geven welke richting hij moet varen, dan wijs ik met mijn arm de juiste richting op ( juist ja, dezelfde arm waarmee ik mij ook vasthoud terwijl de golven om de boeg heen slaan… ) teneinde het anker goed omhoog te laten komen en om dan uiteindelijk het loodzware anker zelf binnen te halen. Met een aanloopje moet hij in zijn `huis` komen en doe ik dat niet goed, en dat is al een keer gebeurd, dan zwaait hij met een noodgang terug en komt keihard tegen het schip aan. Kortom…het is even oefenen en naar een paar keer aanklooien (excusez le mot ) lukt het al aardig. ( ik moet daarbij eerlijk vermelden dat John uiterst geduldig mij mijn `fouten` laat maken en vervolgens rustig uitlegt hoe ik de volgende keer wellicht anders kan doen…). Ik sta voorop met knalgroene nep-croqs én werkhandschoenen het ‘ankermeisje’ uit te hangen. Zijn jullie een beetje op de hoogte dat het ook wel een beetje werken is aan boord…nou ja, een heel klein beetje dan…

Het is een klein stukje varen, op de motor want de wind liet het maar weer eens afweten. ( overigens verandert het weerbeeld in die zin dat het steeds warmer begint te worden, zowel overdag als ’s avonds. De dekbedden hebben definitief het veld moeten ruimen want we slapen slechts onder een laken met zo nu en dan de ventilatoren aan in onze hut terwijl alle dekluiken wagenwijd openstaan en de sterrenhemel zichtbaar is vanuit ons bed ). Met een sukkelgangetje gleden we langs de kust van Elba. Wow…we waren al voorbereid…het moet hier prachtig zijn….ze hebben gelijk. Met de verrekijker kun je al het moois nog beter zien. Veel vogels en veel groen. Het eiland schijnt ook in de zomer groen te blijven en staat bekend om zijn veelzijdigheid aan bomen en planten.

Een uur of wat kwamen bij de eerste haven aan; Marciana…We besloten om hier eens te kijken. Toen we de haven binnenvoeren was het meteen al duidelijk…hier gaan we zeker blijven! Een klein stadje lag vriendelijk gesitueerd om een kleine haventje met kiezelstrandjes, restaurantjes, prachtige bomen en bloembakken met de mooiste oleander die ik ooit gezien heb! En dat alles straalden een serene rust uit. Een heel oud torentje op de pier maakte het geheel compleet. Al vrij snel werden we gespot door de plaatselijke havenmeester die naar ons toe kwam lopen op de kade. “ Bonjour monsieur..!” zei ik vriendelijk, “C’est combien pour une nuit?’. Hij keek mij vriendelijk doch onbegrijpend aan…”Scusi, mi no compreno ( of zoiets ). Niet begrijpen? Hallo, zijn we in Frankrijk of wat? Enfin…dit wordt de blunder van de eeuw! Al rondkijkend zagen we inderdaad allemaal Italiaanse vlaggen wapperen dus vroeg John…’I’m sorry to ask you this stupid question….are we in France or Italy?” De man keek ons verschrikt aan…”No, no miester…iet ies Italie…no France!’

John en ik keken elkaar aan en barsten in lachen uit. Ik dacht werkelijk dat Elba Frans grondgebied was…Napoleon en zo? We maakten ons excuus en hingen als de brandweer de Italiaanse vlag in de mast! Oh, my God…een erge intelligente indruk maken we hier niet mee!

Ook hier betaal je hoofdprijs…100 euro voor één nacht in een klein haventje. Dacht het niet …dus we gingen lekker in de baai voor anker. Eenmaal gesettled keken we, onder het genot van een zelfgemaakte espresso, eens goed rond. Wat een plaatje van een stadje! Hebben de Corsicanen het begrepen…nou, deze Italianen kunnen er ook wat van! We sprongen in de bijboot ( ja, ik word al echt handig en kan redelijk normaal in en uit stappen ) en we gingen op verkenning uit. Het werd alleen maar mooier.

Ik kan je vertellen dat ik dan echt sprakeloos kan zijn als ik een straatje in loop en vervolgens op een plein terecht kom… een prachtig klein kerkje met ervoor oude bomen…een kerkklok slaat loom het hele uur en dat terwijl het zo rustig is.…Toen John even ging kijken hoeveel een menu kost bij een van de kleine restaurantjes kon het helemaal niet meer stuk, voor 4 (!) euro heb je een houtoven gestookte pizza….Dus, wij gaan vanavond uit eten op het pittoreske pleintje. Het is trouwens inmiddels bloedheet…dus dat komt goed uit. Het is binnen 32 gr en nu hoeft moeders niet achter het fornuis! Maar we klagen niet…ik ga maar weer eens een duik nemen en mij dan eens lekker optutten voor vanavond….lekker op een terras met de liefde van mijn leven…

Wat een super avond! De serene rust van overdag was nu ver te zoeken. Het pleintje was vol! Elk terras was bezet met Italiaanse gezinnen. Hele tafels vol met opa’s en oma’s, kinderen en kleinkinderen….allemaal door elkaar pratend. Alles zit aan tafel…pasgeboren babytjes, peuters, kleuters tot pukkelige pubers. Een leuk gezicht en heerlijk om te observeren. Italiaanse vrouwen gaan allemaal goed gekleed en kennen de `vrijetijds kleding` gewoon niet. Hoge hakken, blote jurkjes, armbanden en kettingen en allemaal smaakvol. De mannen doen niet onder en zien er bijna allemaal gestyled en appetijtelijk uit. ( ook leuk om naar te kijken zeg ik eerlijk ). Maar tegenover mij zit óók een zeer leuke man…en wat hebben we heerlijk gepraat over…ach, over zoveel maar vooral dat alles op zijn plek valt en we niets missen… En dat terwijl er zacht gitaargetokkel op de achtergrond te horen is en de temperatuur buiten nog zwoel, de pizza is zoals het alleen in Italië kan en de witte wijn, heel licht mousserend, zeer smakelijk is. Ineens hoorde we de serveerster vragen of wij een nagerecht wilden….in het Nederlands ( met een zwaar accent ) bleek dat `onze` serveerster in Zuid- Afrika heeft gewoond en dus kon communiceren met ons. Ze verzekerde ons dat Elba echt een parel is! Dat was een hele leuke gewaarwording! We kregen meteen de heerlijke Limoncello van het huis te drinken. Toen we aanstalten maakten om richting huis te gaan moesten we ons email adres geven en kregen we die van haar. Vervolgens werden we omhelsd en wenste zij ons al het goeds toe….wat een onverwacht genoegen!

En zo slenterden wij, met een heerlijk Italiaans ijsje in de hand, terug naar de kade terwijl kinderen om ons heen speelden en ouders op bankjes zaten onder de bomen…het was 23.00 uur! Wij gaan slapen met een voldaan gevoel….welterusten!

X