21 juni. Rustdag in Calvi en….ik voel nattigheid.

Tjonge…wat hebben wij geslapen, als rozen…. 12 uur achterelkaar….een nachtje doorhalen gaat niet in je koude kleren zitten én we zijn geen 18 meer. Maar goed, uitgerust en wel beginnen we een nieuwe dag met een onderliggende toon van trots…hé…wij zijn wel even de Middellandse zee overgestoken….ja!

Met de slaap nog in de ogen kijken we bewonderend rond…wat een geweldig uitzicht hebben we…aan de ene kant de donkerblauwe eindeloze Middellandse zee aan de andere kant een stadje ombouwt met een stadsmuur en in het verlengde daarvan een haven met wáánzinnige protserige jachten, van die enorme `strijkbouten` van het type `omhooggevallen patatboeren`… ( Blijkt achteraf van een Nederlander te zijn want er wapperde een enorme rood-wit-blauw achterop…lekker dan ).

We gaan eerst ontbijten en laten dit moois eens tot ons komen. Wat zijn we toch een mazzelkonten dat we dit mee mogen maken. Vervolgens gaan we douchen én ik een beetje me optutten ( je weet maar nooit of zo’n patatboer ons uitnodigt aan boord…). Mijn haar is een soort van coupe wanhoop…droog en pluizig ( een schaap zal er jaloers op zijn ) en staat alle kanten op. Enfin…na een metamorfose ( haar enigszins getemd, gezellig rood lippenstiftje op én ik heb echt een leuk kek jurkje aan…al zeg ik het zelf maar na enig aandringen: ”Schat…vind je ook niet dat ik er best leuk uitzie….schat…toch..schát…!” ), vond John dat ook ( hij had geen keus anders had het vast een wat ongezelligere ochtend geworden ).

Inmiddels was er een behoorlijke harde wind gaan waaien en dus ideale omstandigheden om Calvi eens te bezoeken…was het meteen niet zo warm ( ja mensen, het is hier n.l. wél zomer en hebben met temperaturen van 30 graden te maken met een strak blauw hemeltje…sorry…).

Het bijbootje met motor ( met dank aan Daniël ) van stal gehaald, konden we die ook meteen uitproberen…laptop mee en hoppa…richting de luxe jachthaven…ik ben er helemaal klaar voor.

Na een wat wiebelig instappen in het bootje ( je zal toch maar in het water plonsen..net gedoucht en jezelf opgeleukt…moet er niet aan denken ) startte John de motor en daar gingen we. Ik zat, helaas, voor in het onfortuinlijke bootje want nog geen 20 sec. later kwam er een klein golfje over de rand…ik slaakte speels een gilletje..oeps ik word een beetje nat. 15 sec. later kwam er een wat grotere golf terecht op mijn leuke jurkje…het lachen werd (van mijn kant dan…) iets minder…John hoorde ik duidelijk erg veel pret hebben. 20 sec. later kwam het water met bakken in de boot…over mijn jurk…haar (!)…( er was geen redden meer aan ) en zonnebril ( dus ik zag ook bijna niets meer)! John zat redelijk veilig achter mijn rug ( maar was ook een beetje nat, hoor ) en tegen de tijd dat we langs de luxe jachten voeren en waar er zeer veel mensen op de kade bewonderend stonden te kijken ( naar de jachten dan )…stapte ik druipend en zeer onelegant ( op handen en knieën…) uit het bootje op de kade…ach mensen…het maakte niet meer uit….ik voelde me een verzopen kat en zag eruit als, nou ja…net zoals ik uit bed stapte…het haar stijf van het zout en het stond lekker pluizig recht omhoog, schaapwaardig zal ik maar zeggen…om over mijn jurk maar te zwijgen. Een soort zoutzak (letterlijk..!) plakte aan mijn lijf. Jullie zullen begrijpen dat er een uitnodiging is uitgebleven…

Maar…zoals jullie allemaal weten van mij…uiterlijk is niet belangrijk ( hi..hi ) dus goed gemutst ( had ik er maar een gehad..) zijn we het prachtige plaatsje in gegaan. De foto’s spreken voor zich ( heerlijk Bart dat we gewoon ongestoord kunnen plaatsen..toppertje! ). We hebben de mooiste straatjes bekeken, het fort…en schattig kerkje bezocht waar je de namen van dierbaren in een boek kon schrijven als je wilde dat er voor hen gebeden zou worden. Ik heb gevraagd of ze wilden bidden voor Daniël en Julian, dat ze veilig terugkomen van al hun avonturen. Het was een mooi moment en jawel…weer wat tranen….

De Corsicanen hebben het goed begrepen…ze weten de juiste toon te raken met hun gezellige terrasjes met goede lounge banken en fleurige kussens…lekkere jazzmuziek…enige winkels met allerlei zaken die je meteen zou willen kopen of moderne kledingzaken, allemaal nét even anders als bij ons ( en dat je dus een aankoop doet die dáár heel erg leuk lijkt maar eenmaal thuis gekomen in je kast beland omdat je er toch niet helemaal gemakkelijk bij voelt )..kleine straatjes met oude stenen, een beetje verveloos maar net gezellig en niet armoedig…waar je ook kijkt, het is allemaal even smaakvol. En dat terwijl de temperatuur heerlijk is en er inmiddels een zeer stevige maar zwoele wind waait…Na een espresso en even laptoppen zijn we weer…( ja hoor.. was ik nét lekker opgedroogd…) terug gegaan met het bootje…De wind was inmiddels naar windkracht 7 uitgebouwd en ik kan je vertellen…zo met de open zee achter je is dat flink wat. Aan boord moesten we de nodige maatregelen nemen. We lagen aan een boei ( daar moet je dan wel even 25 euries voor neertellen..) en 25 meter verder lag de volgende boei met een schip eraan en zo lag er een hele rij. Gevaar was dat we draaiden door de harde wind met het risico dat je tegen elkaar aan kwam…slechte zaak. We moesten naar elkaar schreeuwen om elkaar te horen ( en dat schreeuwen is voor ons echt zó ongewoon…ha, ha ). Andere angstige bezitters van jachten waren ook aan het redderen. Je hoorde allerlei nationaliteiten: “ Att...tion..il..ès..angereux..! of: “ Be car…ull..its oo...ose!! De capitainerie ( de havenmeester ) kwam met een rubberboot langs om de helpende hand te bieden…erg fijn was dat, zo een gebruinde en gespierde bink die stoer de lijnen, waar mega-krachten op staan, omlegde..merci beaucoup! ) Om een idee te geven hoe sterk de wind was…de was ( mijn leuke jurkje hebben we meteen uitgewassen…wellicht voor een nieuwe poging…) hadden we met 6 knijpers vast…maar woei gewoon los!

De deining was enorm maar we hebben toch een heerlijk potje eten gekookt…kleine aardappeltjes gekookt in Middellands zeewater (!)…haricots verts in knoflook en met Mediterraanse kruiden gebakken, sla met tomaten en een lekker stukje vlees erbij…mmm…bon appetit! ( het schept altijd weer een genoegen als je je eigen potje kookt! ( Herkennen jullie dat? ) Wit wijntje erbij…gesmuld hebben we!

En zo was er weer een dag voorbij met allerlei onverwachte zaken…en daar hou ik van! Moe maar voldaan gingen we weer te ruste totdat…Calvi zijn moderne kant liet zien, `leuke` strandtenten die om 23.30 uur begonnen met muziek te draaien, nou ja…muziek?! Armin van Buren-achtige muziek ( ja..ik ben wel oud maar díe naam weet ik toevallig wel! ). Ikzelf heb mijn twee vrienden altijd mee naar bed…oropax. Ik duw ze in mijn oren richting mijn hersenen zo diep en ik val in slaap. Mijn echtgenoot houdt daar niet van en…heeft tot in de vroege uurtjes zich kunnen verdiepen in de moderne muziek. ( ik vrees dat er geen cd aangeschaft gaat worden ). Helaas, de jeugd gaat uit tot 6.00 uur ’s ochtends, ook hier maar goed, er gaat bij ons geen wekker om 6.00 uur dus we hebben geslapen tot laat in de ochtend.

Er brak weer een nieuwe dag aan en wat díe weer zou brengen….

Ps. Ik zal wat zon sturen richting het noorden want dat is hard nodig, begrijp ik!!

22 juni Daniël 21 jaar!

Vanmorgen feliciteerden wij elkaar met onze jongste volwassen zoon. Een prachtige dag, 27 graden en de wind was een stuk minder. We besloten om na het ontbijt te vertrekken, de muziek waren we zat ( vooral John dan ). De taken werden eerlijk verdeeld, John stapte in het bootje om bij de plaatselijke boulanger een verse baguette te scoren en moeders nam een ochtendduik in het azuurblauwe heldere water…tja, zo doe je dat! Vervolgens weer een super ontbijtje; stokbroodje…kaas, jam en verse koffie…la vie est belle!

We vertrokken richting Ille Rousse met een windkracht 6 dus alleen op de fok dan maar. Binnen no time voeren we de volgende prachtige baai binnen, het was pas 14.30 uur. Een heerlijk tochtje en de Middellandse zee is toch wel geweldig om op te zeilen. De Octavia knort bijna van genoegen en glijdt moeiteloos door de 3 meter deining. ( ik heb van te voren zo veel angsten bedacht over het zeilen op de zee en kijk nu eens hoe heerlijk het is…). Na een welverdiend koel wit wijntje ( tja, het blijft toch werken… ha, ha ) gingen we aan wal. Zo saai als het stadje er van af het water uit zag zo leuk was het in alle kleine steegjes en pleintjes. Prachtige oude bomen, een klein marktje die de lokale kazen en worsten ( heerlijk! ) en olijven verkochten…een gezellige drukte. Aangezien we toch een beetje Daan zijn verjaardag wilden vieren zijn we lekker uit eten geweest en hebben Daniël, op goed geluk, gebeld en ja hoor…hij nam op! ( hij lag in Houston te lossen ). Helaas…niet in een echte verjaardagsstemming, integendeel….hij is het zo langzamerhand zat aan boord. Vanaf februari is hij aan boord…dat wil dus zeggen 24/7 op je werk. En ondanks dat hij door de bemanning gefeliciteerd werd én via allemaal lieve sms-jes van tantes, neven en nichten en vrienden, stond hij even later het ruim te schilderen….hij baalde maar is ook reëel…nog een paar weken. We snappen dat en we zijn trots op hem. Nog even volhouden, lieve schat en dan mag je lekker uitrusten en heb je het huis helemaal voor jezelf ( oh..hellup…dat kennen we inmiddels van Daan. En nu maar hopen dat er veel vrienden met vakantie zijn anders vrezen wij voor het ergste...gezellig allemaal bij ons in de Dinkelstraat..!) Hij heeft het wel verdiend.

23 juni.

Vertrek uit Ill Rousse richting Maccinaggio oftewel we zeilden van de westkust van Corsica naar het noorden en ronden de punt van Corsica, cap Corse, om dan aan de oostzijde zuidelijk af te zakken. Wederom een stevige 6 en de golven waren behoorlijk maar het is zo ontzettend anders dan op het IJsselmeer…deze golven zijn veel ruimer en het is een prachtig machtig gevoel om 3 ½ meter opgetild te worden en dan langzaam glijdend in een dal terecht te komen om vervolgens weer tegen een muur van blauw water aan te kijken. Het is werkelijk genieten, golven heb ik altijd het leukste vermaak gevonden…( echter, toen ik naar binnen achter de laptop wilden kruipen, toen voelde ik mij een beetje raar in mijn hoofd worden…toch maar liever naar buiten in de zwoele wind! Ik ben nog NOOIT in mijn leven zeeziek geweest dus dat wilde ik graag zo houden ).

De kust waar we langs voerden was schitterend, veel groen afgewisseld met ruwe rotspartijen, je kijkt je ogen uit…wat een overweldigende aanblik. Aankomst in Maccinaggio 18.30 uur, in een baai vóór het uiteindelijke stadje. We hadden behoefte aan rust en stilte en mijn hemel…dat vonden we. Een baai om over naar huis te schrijven ( wat ik dan ook doe )…Het helderste blauwe water ooit, knal blauw…mooie graslanden en rotsen wisselden elkaar af. Een strandje dat voornamelijk bestond uit oud zeerwier, heel bijzonder, het geeft je het gevoel dat je over een matras loopt…zacht en verend. Gelukkig is hier nauwelijks toerisme en dus ook weinig mensen en nare strandtenten met muziek…ideaal.

Maar… het werd nóg idealer…John begint zijn controle los te laten…we hebben zo (h)eerlijk gepraat over de afgelopen periode…wat ik moeilijk vond ( dat wist ie wel ) maar nu ook wat hij moeilijk vond en hoe hij het beleefd had. Zíjn kant van het verhaal is zo anders en (nu) zo begrijpelijk. Het was goed dat hij het kon uitspreken….en hij het met mij deelde, kwetsbaar en eerlijk! Wat hou ik toch van deze man….

En zo zaten we samen, deinend op de golven met de oranje gloed van de ondergaande zon en we voelden ons meer verbonden dan ooit….

Die nacht lag ik wakker ( opvliegers…waar John rekening mee heeft gehouden…in onze hut hangen twee kleine ventilatoren die zacht verkoeling brengen als ik dampend in het zweet lig..) maar ik besloot om naar buiten te gaan. Een sterrenhemel waar je helemaal nederig van wordt…prachtig en in het oosten kwam er al een lichte gloed op zetten, de dag werd al aangekondigd…stilte en de onmens uitgestrekte zee…Toen ik uiteindelijk weer in mijn mandje lag werd ik om 10.00 uur wakker met de mededeling van John dat hij mij vannacht heeft horen lachen…terwijl ik droomde…tja, lieverd…vind je het gek met zo’n leven…

X

24/25 juni

Maccinaggio…een prachtige naam voor een stadje zou je denken maar helaas…er is geen fluit aan. Eén straat, een gewone zal ik maar zeggen, een klein haventje, niks pittoresk. Er ligt een groot baggerschip te baggeren en de slik die hij ophijst stinkt verschrikkelijk. Daarbij komt dat de vette dame van de Capitainerie zeer onvriendelijk is. Op de vraag of wij de Wi-fi code mochten, tegen betaling uiteraard, zodat we kunnen internetten kregen we bijzonder onaardig antwoord alsof we iets vreselijks vroegen. Toen we water wilden tanken werden we boos geroepen of we dat eerst in het haven kantoor, waar die onvriendelijke dikke tut zat, wilde melden. Op mijn aller-charmantst vertelde ik hem dat we alleen wat water wilden en verder helemaal niets. Non…madam…ca ne va pas! Il faut demander au Capitainerie tout de suite…nou, nou Franse pannenkoek…ff dimmen, dacht ik maar er zat niet anders op. Of we ook alle eigendomsbewijzen van de Octavia wilden meenemen…! Maar goed, wat moet je…John moest zijn papieren laten zien, nog nét niet gefouilleerd door de dikke tut en dat vond ik nou écht jammer, maar we moesten wel betalen voor een paar litertjes water...!

Zo nietszeggend het dorpje was, zo heerlijk is hun ijskoude bier uit de tap, bier van het eiland te weten `La Pietra`, heel erg lekker met vleugje kruidnagel ergens…top! Dat doen ze goed. De natuur is ook geweldig mooi. We hebben twee dagen in de baai gedobberd en wandelingen gemaakt…van twee uur!!! Nou, is dat dan zó bijzonder? Ja…mensen want degene die mij goed kennen weten dat ik altijd pijn in mijn rug heb. Na de laatste behandeling van mijn tover- broer Thomas en de rust nu is mijn rug prima en kan ik eindelijk lekker lopen. Natuurlijk is mijn conditie slecht en doen spieren pijn maar het is goede pijn. Dus ik wandel en ik zwem elke dag ( recht vanuit mijn bed spring ik poedelnaakt in het heerlijke koele water en zwem rond de boot).

En zo vermaken wij ons met wandelen, zwemmen, lezen, keihard meezingen met the Eagles en soezen op het dek….( ik ben bang dat we aan het eind van deze reis nog maar heel weinig vrienden over hebben, worden jullie niet doodziek van al deze berichtgevingen..?). Hoe wij ooit weer in het gewone werkzame leven moet passen? Ik weet het niet maar ik weet wel dat deze manier van leven helemaal geen enkele moeite kost…we genieten en voorlopig blijft dat ook zo!

Vanmiddag hebben we Maccinaggio verlaten en zijn nu op weg naar Bastia. Van leuke Italianen uit Sardinië hebben we gehoord dat Bastia wel erg mooi moet zijn én we hebben meteen een uitnodiging van deze vriendelijke Sardiniërs gehad om, als we op Sardinië zijn, bij hun langs te komen zodat ze ons kunnen verwennen met al het lekkers wat Sardinië te bieden heeft qua eten en wijn…nou, klinkt ons als musica in de oren…!). Voorlopig dobberen wij met een fokje en de motor langs de kust van oost Corsica dat er steeds groener en lieflijker uit begint te zien. Wijngaarden op de heuvels afgewisseld met dorpjes, prachtig allemaal en met uiteraard nog steeds zon…zon…zon…( zo, nu hebben we denk ik ook geen familie waar we gezellig onthaald zullen worden…).

Tot de volgende update enne…wij genieten nog maar even verder…!

X

26 juni…..Oversteek naar Elba!

Gisteren laat in de middag liepen we Bastia binnen. We waren erg benieuwd wat deze stad, want dat is het, ons zou brengen. We lazen over de `vieux Port` nou…en dat was het dan ook met de nadruk op vieux! Het is een stad die inderdaad oud is en erg Italiaans aandoet terwijl we nog steeds op Frans grondgebied zijn. Nauwe straatjes met veel hoge behuizing. De stad heeft het tijdens de tweede wereldoorlog zwaar te verduren gehad en…heel erg veel pech. Het is de enige stad van Corsica die bombardementen over zich heen heeft gehad en toen eenmaal de Duitsers het veld moesten ruimen werd dat uitgebreide gevierd door de gehavende Corsicanen. Niet veel later werd de stad zeer zwaar getroffen door opnieuw bombardementen…maar nu van de Amerikanen die nog niet wisten dat de stad reeds bevrijd was…Zeer veel doden en een verwoeste binnenstad…

De stad ligt tegen een berg aan en zag er vanuit de boot havenloos uit…op de kade waren er veel zigeuners en wat duistere types… tel daarbij op dat een nachtje in de oude haven zo’n slordige 100 euro’s kost, wij hadden het snel gezien en zijn voorbij de stad voor anker gegaan. Omdat we beide geen zin hadden om met onze bijboot naar de kade te gaan en hem onbeheerd achter te laten om vervolgens de stad te bezoeken, besloten om de volgende dag naar Elba te gaan. Het besef dat je `eventjes` besluit om naar Elba te gaan…een prachtig eiland dat een beschermd natuurgebied is….waar je zo even naar toe kan! We gaan dit mooie eiland, dat trouwens in één dag te omzeilen is, eens een paar dagen bezoeken en genieten van al de mooie baaien met witte zandstranden en oude steden aldus onze almanak ( even kijken of het voor Napoleon nu écht zo een straf was om hier naar toe verbannen te worden ). Terwijl ik dit schrijf naderen we de oostkant van Elba en gaan we eens een lekker plekje zoeken om te ankeren en…te zwemmem want het is een windstille én benauwde dag met een zee die zo vlak is als maar kan….Wordt vervolgd….

Plons….dat ben ik…..plons….dat is John….tja, en hoe moet ik dít beschrijven….We varen op Elba aan en we zien een kleine baai met een overweldigende rotspartij…het lijkt alsof er een reus een beetje heeft zitten knoeien met klei en klodders links en rechts heeft gestrooid. Boven deze prachtige rotspartijen bomen en struiken die op onmogelijke manieren groeien op de steile rotspartijen….verder horen we vogels die hun best doen de branding te overfluiten. Het water is weer van het mooiste blauw en dat in verschillende schakeringen naarmate het diep is en of er zeegras groeit. Verder hoor je het kraken van de boot die zich lekker laat dragen door de zachte deining van de zee….en….plonzen….dat zijn wij die bloot in het water duiken en de vele vissen die om ons heen zwemmen kijken ons aan verveeld aan…Als we even later gedoucht en wel aan een lekkere whisky zitten en elkaar liefdevol aankijken…dan zijn woorden niet nodig. We kunnen op dit prachtige eiland ruim één week rondlanterfanten…van de ene baai naar de andere havenplaats. We hebben geen haast want we lopen voor op schema. Het is soms best moeilijk om dit genieten niet weg te bedenken….er zijn zoveel vrienden en familie om ons heen die het best moeilijk hebben…Dat is best lastig en we kunnen niet overal internetten…Maar goed, we weten dat we hier hard aan gewerkt hebben en niemand is er bij gebaat als wij een beetje sip in een baai dobberen. We voelen ons bevoorrecht en gelukkig dat we dit kunnen doen. Lieve mensen…ik gun het jullie ALLEMAAL….

Een omhelzing voor alle trouwe lezers en lezeressen.