Vandaag, 19 juni, hebben we besloten om toch maar de oversteek te wagen richting Corsica. Het plan om gisteren eerst nog een tussenstop te maken op Caramet ( het vastenland van Frankrijk ) is veranderd daar we gisteren, de 18^de dus, het genoegen hadden om Oluf en Alice een dagje aan boord te hebben ( Oluf heeft 3 weken met John gevaren door Frankrijk en Alice, Indra en ik waren aan boord in Parijs ). Zij waren een weekje in Grimaud en dat bleek niet zo ver van Iles Porquerolles te liggen dus…zij namen zij de ferry richting `ons` eiland ( want zo voelde het inmiddels wel ) en volià…voor we er erg in hadden zaten we weer met zijn vieren aan boord alsof ze niet weggeweest waren. Met het grote verschil…ik bleef aan boord en hoefde niet, zoals toen in Parijs, van boord. Deze gelukzalige gedachte heeft de gehele dag door mijn hoofd gedanst! Het was weer ouderwets gezellig. Oluf heeft met John nog even het rolfoksysteem samen bekeken…en vervolgens de boot, al (naakt!) zwemmend gepoetst terwijl Alice en ik op het dek lagen te babbelen. Tja…we hadden elkaar al zeker twee weken niet gesproken en dan heb je wel wat in te halen…

Toen wij ze ’s avonds weer uitzwaaiden besloten we om nog één dag te wachten en dán de grote oversteek te wagen..125 zeemijl, een slordige 25 uur varen.

19 juni 2012.

John en ik begonnen de dag met al wat voorbereidingen voor de oversteek…boodschappen ( extra drinkwater, je weet maar nooit...), extra brood ( je weet maar nooit…), extra diesel tanken ( je weet maar nooit…) en alle watertanken vol ( je weet maar nooit…). Daarna zijn we op het terrasje neergestreken waar er gratis Wifi was en onder het genot van een espresso `even` de mail checken en zo links en rechts wat sturen. Skypen zat er niet in…geen hond on line… L.

Wat geweldig was dat we van één van onze reislustige zonen mailbericht hadden gekregen, Julian vanuit Kazachstan (waar het 45 gr. is!). Toen wij zijn mail lazen en ons op het hart drukte om alles goed te checken en geen risico’s te nemen voor de overtocht, toen zat ik in tranen..op het terras…met de espresso…Wat een heerlijk kind en dat terwijl hij zelf door een woestijn trekt zonder wegen in the Middle of Nowhere in Kazachstan / Kirgizië!! Ach, het besef dat onze lieve zonen zo ver weg verspreid zitten op deez’ aard…bizar. Het geeft een extra goed gevoel dat je dan toch zó dichtbij elkaar bent als je zo een lieve en betrokken mail leest…we houden zoveel van deze mannen! We zijn een hecht gezin wáár we ook zijn… En ’s avonds ging de mobiel…Daan midden op de oceaan op weg naar Houston! Heerlijk zijn stem te horen en hem alvast te feliciteren met zij 21^ste verjaardag a.s vrijdag! ( en we zijn niet bij elkaar…slik ). We hebben de tijd genomen om eens écht te vragen hoe het gaat en… wat een wereldgozer! Trots zijn we. In oktober zijn we allemaal weer terug en gaan we het eens `dunnetjes` vieren…iets om naar uit te kijken…

Met een warm gevoel gingen wij al wandelend terug naar de boot en checkten maar weer eens de weersverwachtingen…het zag er goed uit. Niet veel wind, geen nare voorspellingen. We keken elkaar aan en we besloten om gewoon alvast te gaan. We moeten tóch één nacht doorvaren, of we nu wachten of niet. En nu schrijf ik dit verslag terwijl we het vastenland al bijna niet meer zien. Er staat haast geen wind, temp. is wel lekker, 24 gr. We hebben net achterop uitgebreid gedoucht…lekker warm water. Heerlijk vrij in je blootje midden op zee…daar kan ik erg blij van worden.

Ik ga eens achter het fornuis om een maal in elkaar te draaien en dan varen we langzaam maar zeker de nacht in..De zwemvesten liggen klaar en de lifeline (een lijn waarmee wij ons aan vastklikken zodat we niet over boord kunnen slaan… cadeautje van Daniël ) is bevestigd. (Julian en Daan zullen trots op ons zijn). We hebben er zin in want een sterrenhemel op zee, zonder vals licht, moet geweldig zijn.

Het is inmiddels donker, een lekker rustig zeetje ( terwijl ik dit typ hóór ik Julian en Daan dit zeggen in de vele telefoongesprekken die we met hen gevoerd hebben op hun vele reizen, voor hen normale voertaal en nu kan ik deze zin ook eindelijk gebruiken....). De kust van Frankrijk verdwijnt langzaam uit zicht. Ondanks dat de zee en de wind rustig is vind ik het écht spannend en de `als ` scenario’s doemen op. Stel dat er een lek is…wat dan? Stel dat John over boord valt…valt dan? Enfin…domme gedachtes die ik snel overboord heb gezet ( en dat kan vrij makkelijk in deze situatie…). Onzin…alles loopt, we hebben alle apparatuur. Wíj zijn nl te zien op de radar van de scheepvaart en omgekeerd. Heel erg waardevol want de zee is ’s nachts vol met schepen. Van verlichte halve dorpen ( de cruise schepen ) tot de containerschepen. Heel fijn dat je op je laptop kan zien wáár ze naar toe gaan en hoe hard zo lopen. ( wij lopen zo’n 5 à 6 knopen…zij echter rond de 30 knopen en voordat je het weet zijn ze ineens dichtbij en….stoppen niet…hellup! ).

Ondanks dat de nacht niet echt helder was zagen we een sterrenhemel zo fantastisch! Langzaam begon de moeheid toe te slaan en hoewel ik gezegd had van te voren ( ja..ja…altijd bezwaren en beren op de weg uh…zee ) echt niet alleen `wacht` te willen houden terwijl mijn steun en toeverlaat in donkere nachten ging tukken… zat ik toch, met zwemvest en de belofte niet uit de kuip te gaan, ineens alleen…Wow..best wel druk, hoor. Zeilen en koers in de gaten houden, koers van alle schepen ( belachelijk veel trouwens ) blijvend controleren en dan…tja…donkere golven met hier en daar wat fosfor-oplichtende puntjes in de golven..prachtig. Met de verrekijker de sterrenhemel bekeken…kortom, ik heb mij kostelijk vermaakt én…ik ben zo trots op mijzelf! Alle angsten van te voren…en nu heb ik het ervaren. Wat een rijkdom!

Vanmorgen om 5.30 uur zat ik weer alleen nadat ik twee uurtjes had `geslapen ` in bed en John ging even binnen op de bank ging liggen…de zon kwam op…de zee was betoverend van kleur en naast mij sprong een dolfijn uit het water. Ik kon nog net op tijd John roepen en hij was mijn gelukkige getuige. Mensen…het is fantastisch om dit mee te mogen maken.

Brabantse nachten zijn lang…die van de Octavia ook als je amper slaapt maar we werden beloond…vanmiddag zagen we Corsica opdoemen. Toen we uiteindelijk de haven binnenvoeren was het al duidelijk…wat een prachtige omgeving en een lieflijke haven met oude vestingsstad. Híer blijven we want we hebben alle tijd. De Octavia schommelt lui en wel verdiend aan een boei en wij gaan bijtijds slapen… lekker een paar uur achter elkaar ( ook verdiend! ). Morgen gaan we aan wal en kijken wat Calvi ons te bieden heeft én dat belooft veel goeds.

Wil ik nu besluiten om te schrijven dat het lezen van al die leuke en lieve reacties hartverwarmend is en we daar erg van genieten… dank jullie wel!

X