Deze eerste week aan boord heb ik meteen een uitgave gedaan; ik heb een badjas gekocht….€ 15,- ! Lekker goedkoop, denken jullie en dat is natuurlijk ook zo alleen is de badjas niet van het afgeprijsde soort…hij ís gewoon zo goedkoop. Niks mis mee, toch? Dat dacht ik ook dus, na toch enige aarzeling betreffende de kleur (knalroze!), heb ik hem afgerekend. Het materiaal is helaas geen zachte badstof maar, en daarom is hij zo goedkoop, van een kwaliteit die het beste is te vergelijken met zo’n geel weggooi vaatdoekje met kartonachtige kwaliteiten. Ach, redeneerde ik, ik zit aan boord en wat is er nu lekkerder dan na het douchen een grote ( ik mag wel zeggen een behoorlijk grote omdat ik dat zo lekker vind ) badjas om te slaan en dan mij een beetje te laten drogen `aan de lucht`. Beelden van Dynastie-achtige films kwamen voorbij…jachtje…haventje…koel roseetje….en een ( hij is toch wel erg roze ) opvallende badjas.

De eerste avond nodigt John mij uit om te gaan douchen in de jachthaven Port Napoleon en dat leek mij een goed moment om de `badjas` ( wees opmerkzaam want het woord badjas staat al tussen haakjes! ) aan te trekken. Geen gesodemieter met broeken aan trekken met het risico dat de pijpen dweilend over de grond zeiknat worden…nee, gewoon over mijn nog zéér wit Adams-kostuum trok ik mijn nieuwe aanwinst aan, et kartonachtige geschuur negerend.

Klaar met jas, leuke blauwe tas met handdoek en lekkere shampoos en zeepjes erin zei ik John dat ik er klaar voor was. John keek mij een beetje bevreemd aan toen ik in vol ornaat voor hem stond. Ik verklaarde direct dat dit toch wel ideaal was, zo in je blootje in je jas. Jasje uit douchen…jasje aan en klaar is Mart.

Toen John een heel klein beetje lachtte had ik gewaarschuwd moeten zijn maar nee, mijn overtuiging om op deze handige manier te douchen had, helaas, de overhand.

Al lopend vroeg ik John wáár de douches waren. Hij lachtte iets meer toen hij zei dat ze bij het restaurant waren…Ik werd iets argwanender en vroeg hem of die jas soms raar was. “Nee hoor, lieve schat, “ loog de ellendeling. Voor ik er erg in had liep ik langs ( zeer dicht..) het terras van het restaurant. Men keek mij een beetje raar aan…en ik nam langzaam de kleur aan van de jas…Ik voelde mij steeds meer volslagen voor gek lopen. Eenmaal aangekomen bij de douches ( uiteraard véél te ver weg, waarom heeft dat restaurant zo belachelijk veel terrasjes buiten en moet nu uitgerekend vanavond iedereen zo nodig buiten de deur eten? ) stond ik voor een grote spiegel en keek in mijn eigen idiote spiegelbeeld. De onooglijke badjas was a. véél te groot, b. had géén model ( ik durf te zeggen dat, ondanks dat ik niet kan naaien, ik er een beter model of beter gezegd nog énig model in had kunnen aanbrengen! ). Hij hing rechtuit, net als karton, als een slechte Jiu Jiutsu – achtige jas tot over mijn kuiten. Gelukkig zag ik toch wel enige humor in het geheel, ik moest echt hardop lachen ( waardoor er wéér mensen mij ietwat argwanend aankeken ). Ik douchte, dat was tóch echt makkelijk met die jas en liep met opgeheven rood hoofd met mijn veredelde vaatdoek langs alle terrasjes terug naar de boot.

Hij hangt ergens ver weg…en hebben we ooit nog vaatdoekjes nodig...? Pas de problème, ik heb nog wel een stuk of 64 roze in de aanbieding!!