Acclimatiseren…

Lieve allemaal, we zijn 2 dagen verder maar het lijkt al één week. Hoe dat kan...?

Ik leg het uit maar eerst eens wat achtergrondinformatie; waar en hoe liggen we en hoe is het hier eigenlijk..etc?

De plaats waar we liggen is dus Port St. Louis du Rhone…een mond vol en dat doet vermoeden dat we wellicht met een mondaine plaats/stad te maken hebben…helaas, niets is minder waar. Het is een klein onooglijk stadje met een paar winkels; de pharmacie en een soort Blokker uit het jaar kruik maar wel een geweldige supermarché…dat doen de Fransen altijd goed. Verder één leuk torentje en niks dan lelijke straten en veel vieze industrie ( Marseille schijnt 25 jaar geleden op 2 na de grootste haven te zijn van Europa, op één stond/staat uiteraar R'dam! )

Echter de haven, Port Napoleon, is een gigantische haven met restaurant, heerlijke douches en veel faciliteiten wat bootonderhoud betreft dus voor mannen een paradijs...en dus voor vrouwen een duffe oninteressante bende. John heeft al wel gebruik van moeten maken van deze faciliteiten daar de chauffeur van de truck, waar onze mast, giek en kiel oplagen....op de truck dan, één bochtje niet helemaal lekker had ingeschat. Gevolg was dat het einde van de mast is blijven hangen achter een betonnen paal. Au! ( John heeft er een nacht niet van kunnen slapen…).

Mast had uiteraard schade in de top, een belangrijk stuk van de mast omdat er draden doorlopen voor de verlichting, de windvaan etc. ( dit voor de echte boten-leken ) maar is prachtig gerepareerd door de Franse jongens van de haven ( gelukkig niet met de Franse slag! ). Het terugplaatsen van de mast en de giek was veel werk dat gelukkig met de extra handen van zwager Adri gladjes verliep.

Maar elk voordeel heb z`n nadeel….dus ook hier. Het nadeel zit hem in zeer kleine vliegjes ( een soort fruitvlieg maar dan een slag kleiner ) die bijten. Gevolg hier van zijn bulten…die ontsteken en jeuken als de hel. John zat/zit onder….! De jeuk hield hem ’s nachts wakker. Hij ziet er werkelijk niet uit, armen, benen, hoofdhuid, rug…vol met rode vlekken en bulten. Erg vervelend voor hem ( en voor mij want het werkt niet bepaald sfeer verhogend als iemand de hele tijd dóet alsof hij luistert maar vervolgens overal zit te krabben en aah en ooh roept).

En dat brengt mij op het volgende ietwat vervelende punt…de sfeer. Tja, mensen, ik moet gewoon eerlijk zijn….het is wennen geblazen aan elkaar, voor beide partijen. Natuurlijk zou ik een verhaal kunnen schrijven over wijn, mooie ogen, kabbelend water en warme gesprekken…helaas. John is erg relaxed ( buiten het krabben dan ) maar wel gewend om de boot voor zichzelf te hebben en ik... ik ben zo…ja, wat zal ik zeggen, druk, onrustig…ik zit er gewoon nog niet lekker in. Natuurlijk zijn we dolblij elkaar weer te zien maar het is voor John wennen dat ik weer aan boord ben. Hij is gewend het op zijn manier te doen…en houdt graag de controle ( onze kinderen en ik kennen dit verschijnsel al enkele jaren toen wij nog `ontspannen` met de caravan toerden en wij noemden dit dan ook de Hitler-houding! ). Zó erg is het nu niet ( alhoewel ik dat soms wel zo ervaar ) maar…ik kom ineens met bagage aan boord, wil pakken en doen maar…oeps….Dus zinnen in de trant van: “Wat doen die schoenen daar?, of, deze handdoek hoort hier te hangen..” komen regelmatig voorbij.

Ik voelde me op visite aan boord en vroeg zelfs of het raam open mocht?! Kortom…een bizarre situatie. Inmiddels is dat achter de rug. John snapt mijn houding en gunt mij de tijd om te ontstressen…want dat zit erachter. Jongens….wat ben ik druk geweest in mijn hoofd. Nu ik ineens in de ruststand sta…ik kan het haast niet. Ik slaap wel goed maar kan nog niet uitslapen of zelfs maar gapen! Ik word gek van mijzelf…laat staan John. ( ik zat vanmorgen om 6.00 uur klaarwakker maar nog wel moe een beetje pogingen te doen om te mediteren…mislukt! Ik voel de rust gewoon niet en het is nu kansloos om dat te willen.) Gelukkig is alles bespreekbaar en de eerste tranen hebben al gevloeid. John kan mij heerlijk troosten en heeft begrip, erg belangrijk. En ik muts maar even door.

Verder hebben we een prachtige plaats met veel gezellige mensen om ons heen maar die ons lekker met rust laten. ( ik kreeg wel meteen te horen dat John het heerlijk vond dat ik weer aan boord zou komen, hij wist toen nog niet hoe…en..”Wat kan jouw man hard werken, zeg en wat ís hij handig!”). Weet ik toch….!

Het weer is prachtig, strak blauwe hemel en een zacht lekker briesje. Echter het heeft enorm gewaaid tot windstoten van windkracht 11!! ( werkte ook niet echt ontspannend als je ’s nachts in je bed het hoort loeien en doembeelden van zinkende schepen probeert weg te drukken ). Maar het weer blijft nu goed en we vetrekken zaterdag….de Middellandse zee op. We hebben ons goed voorbereid qua `boot`schappen…de boot is bevoorraad en we hebben goed doorgenomen hoe we het gaan aanpakken. Ik vertrouw John en ik heb nog twee dagen om bij te komen van de afgelopen periode ( zeg maar jáár ). We doen het rustig aan en we hebben de tijd om kleine stukjes te varen. Onze mede – zeilers om ons heen kennen dit gebied goed en verzekerden ons dat het prima te doen is. Aangezien deze mensen allemaal redelijk boven de pensioengerechtigde leeftijd zijn en ( wij zijn echt piepjong….ook wel eens lekker ) ben ik gerust en heb er zin in.

Tot binnenkort… ( goh, ik type zoals ik me voel…onrustig dus en veel…te merken?? ;)

X