Het sluizen - leed gaat verder...

Nu de boot behangen is met erg lelijke maar wel afdoende materialen gaat het in de sluizen een stuk relaxter qua beschadigingen. Maar de ene oplossing is nog nietgevonden ofeen ander probleem dient zich aan....ze moeten het nl wél doen!!

John lag in sluis nr 140 toen de deuren niet meer werkten. Wat nu? Er schijnt een organisatie te zijn, VNF oftewel Voies Navigables de France. Deze werden gebeld en ja hoor...de sluis werd gerepareerd en 45 min. later waren ze weer op weg, naar de volgende sluis. Ach, zoiets kan voorkomen...toch? Inderdaad...want in sluis nr. 150 ging het ook mis. Nou ja, kan gebeuren, denkt John, altijd optimistisch. Echter toen in sluis nr 153 én sluis nr 155 de boel wederom kapot was nou ja toen...laat ik zeggen...ik ben voor het eerst blij dat ik niet aan boord was. John baalt en terecht. ( begrijp ik nu ook waarom het Voies ( =stemmen ) in het meervoud is...ze hebben hun handen vol!! )

Voor de google - maps liefhebbers, inmiddels lag de Octavia in Treveray, het was inmiddels 18.00 uur met een temperatuur van...4.6 graden! Brr. ( de hoop dat er nog één druppel whisky aan boord zou zijn als ik in Juni kom is in één klap vervolgen, maar ik gun het ze van harte! ).

Woensdag 16 mei, om 9.00 uur vertrok John weer ( 5.7 graden ) richting een tunnel. Zo nu en dan zijn er tunnels die, net zoals in Oostenrijk of Zwitserland het ( boot )verkeer door een berg loodst. Voor ons Hollanders is dit echter een uniek iets! Van te vorenhad John zich verheugd op dezegeweldige manier van varen...wanneer maak je dat mee?Fantastisch! ( de onnozele schat, had hij toen maar geweten...)

Deze Tunnel noemt zich Tunnel Mauvages en is maar liefst 4.890 m. lang!! De bedoeling is dat je met een electrische boot door de tunnel wordt getrokken, een mooi systeem...op zich. In plaats van een electrische boot kwam er een mannetje diehem verzocht om op eigen kracht door de tunnel te varen met...echt waar...2 man die ernaast OP DE FIETS zaten en mee zouden fietsenom de boot te begeleiden!!

Drie kwartier later en nog steeds in die onmens lange tunnel, lag er een werkschip die aan het baggeren was. Er stond niets anders op dan achter het schip te gaan liggen en....te wachten...in het donker, kou ( nou, inmiddels hadden ze daar wel ervaring mee...de kou dan ).

Het duurde en duurde...bleek dat het baggerschip stuk was gegaan! Het was niet te geloven! ( Ik vrees dat wij voorlopig Frankrijk als vakantieland in de eerste 20 jaar niet meer zullen aandoen...).

Deze tocht door de tunnel duurt normaal 30 minuten, John en Ans hebben 1 1/2 uur in een vochtige, donkere en koude tunnel gelegen. Ans had daarbij een bijkomend probleem ( oh Ans, ik snap dat zo ). Voor degene die Ans niet kennen, zij heeft een prachtige kop met mooi blond haar, altijd verzorgd met een mooi slag erin. Dat daar wat werk voor nodig is om het zo te krijgen is logisch, vooral omdat zij van nature kroeshaar heeft. Je begrijpt het al....toen Ans eenmaal de tunnel uitvoer had haar haar een totaal andere structuur dan vóór zij de tunnel in ging. John ging zich bijna weer aan haar voorstellen...!

Het was inmiddels 18.00 uur toen de bemanning aanlegde in Void. Wat een dag...ze hebben er samen smakelijk om kunnen lachen ( na waarschijnlijk de whisky...).

In Void stond Ray, de echtgenoot van Ans, mét auto om zijn vrouw weer op te halen. Het avontuur zat er weer op voor Ans. Een auto...John zag zijn kans schoon en vroeg aan Ray om samen met hem even wat diesel te halen. ( het woordje `even` is van belang! ) Ook de Octavia had weer dorst gekregen. Het was maar 8 km rijden en Ray stemde enthousiast in. Ans ging niet mee, zij had andere dringende bezigheden...( haar kapsel vermoed ik zo ). Het ritje voer naar Comerce. Daar aangekomen en diesel getankt. En toen...tja...hoe moesten we ook al weer terug? Genant maar waar, de heren wisten de weg niet meer terug. Gelukkig bestaat er een naviagatie systeem...easy peacy...

Moet je natuurlijk wél je vertrekpunt ingetoest hebben en...dát hadden ze niet! Nou ja...ze lagen in Void, dat wisten ze natuurlijk wel. Helaas vroeg de Garmin ( achterneef van Tom-Tom ) een straatnaam...uh...tja...( bij zijnoudoom toets je gewoon het stadscentrum in...dit familielid was niet zo geavanceerd ).

Om een lang verhaal en vooral een lange rit kort te maken, 45 km én een uur verder stonden ze, met een hoogstwaarschijnlijk een stinkende auto van de diesel, weerin de jachthaven.

John werd getrakteerd op een voortreffelijk diner en bedankt voor de unieke tocht dieAns heeft meegemaakt aan boord. John op zijn beurt was dankbaar voor alles wat zij gedaan had, en dat is veel!

En ik bedank Ans op afstand...lieve schoonzus, je hebtje broer én de bootwerkelijk in de watten gelegd! Merci beaucoup daarvoor en ik wens jou en Ray nog een hele fijne vakantie in Frankrijk.....lekker met de caravan.....zonder sluizen.....zonder tunnels...Bon voyage!

Nu is John alleen... Over 2 dagen arriveren er weer nieuwe gasten. John vindt het even goed zo en heeft gelukkig 2 wasmachines die hem bezig houden...

Liefste....allebei alleen en ver van elkaar...we tellen de dagen af....ik hou van je.