Touch down...!

Lieve lezers en lezeressen..

Mijn lieve man is veilig (!) met zijn mooie schip aangekomen op de voorlopige eindbestemming Port Napoleon maar...first things first....

Waar waren we gebleven?...Onze gasten voelen zich inmiddels thuis aan boord van de Octavia en ze genieten met overvolle teugen. Hans of David staan aan het roer alsof ze nog nooit iets anders gedaan hebben of helpen in de sluizen. Het loopt gesmeerd. ( John houdt de boel in de gaten en houdt de touwtjes ongemerkt in handen...oh John, wat ben je toch op je plek aan boord! ).

De zon doet zijn uiterste best en staat te stralen aan een wolkenloze hemel, het is volop zomer terwijl de boot zich lui laat meevoeren door de stroming van de Rhone, de motor staatzachtjes mee te draaien. De oevers van deze brede rivier zijn prachtig begroeid en het landschap is afwisselend maar altijd adembenemend. Omdat ze de stroming mee hebben komen ze bijtijds aan op de plaats waar er overnacht wordt...meestal een uur of 3. Als de Octavia veilig aan de wal ligt wordt er eerst een biertje genuttigd in de schaduw van de bimini. De koelkast doet waar hij voor bedoeld is....het bier is ijskoud! Vervolgens worden de benen gestrekt en het stadje verkent. Er wordt er een terrasje gepakt op een schattig pleintje metmooie volleplatanenwaar de mannen, onder het genot van een koele witte wijn genieten van al het moois dat er te zien is ( en dan doel ik niet op de architectuur maar eerder op de schaars gekleedde dames die voorbij schrijden...) ( het wordt hoog tijd dat ik weer aan boord kom! ).

De sfeer is optimaal en zonder dat er een taakverdeling wordt gemaakt loopt alles vanzelfsprekend. Terwijl één man aan boord tafel buiten dekt en een vers geurend kopje koffie zet, halen de anderen lopend of op de handige vouwfietsen een verse baquette, alles gaat in een rustig tempo en inharmonie.

Helaas komt er ook aan dit moois een eind en is het weer tijd om afscheid te nemen. Er wordt over en weer bedankt, op schouders geklopt...het was een mooie week.

John vaart, met een glimlach, alleen verder het laatste stuk van de Rhone. `Gelukkig` krijgt John ruim de tijd om definitief afscheid te nemen van de sluizen....voor de laatste sluis heeft hij maar liefst 4 uur moeten wachten!

De Octavia ligt nu in de haven van Port Napoleon en wacht tot zij weer `aangekleed` wordt met mast, kiel, verstagingen, giek, zeilen, verlichting, windgenerator, bedradingen en nog 367 andere zaken...kortom....er is werk aan de winkel. En terwijl John boort, kit, knoopt, schroeft, poetst ( én af en toe vloekt ) is er weer familie aangekomen. Het familie-vangnet van de Overdijken is geweldig; John zijn oudste zus Chris en zwager Adri zijn per camper naar het zuiden afgereisd om John de helpende hand te bieden. Adri klust er lustig mee op los en Chris zorgt voor de innerlijke mens...Heerlijk voor je John! ( niet onbelangrijk is dat er aan boord van hun camper zeer belangrijke bagage mee is gekomen; de tas van zijn vrouw met essentiële spullen...föhn, bodylotions, schoenen ( je weet maar nooit ), tóch nog een paar extra kledingstukken...dames, jullie snappen dat wel! ).

De tocht door la douce France is ten einde en een nieuwe tocht staat op stapel. John kan trots zijn op de manier waarop hij deze reis gemaakt heeft. De gasten zijn allemaal enthousiast, de boot is heel overgekomen en John zelf....ach hij straalt en terecht!

Lieve mensen, bedankt voor al jullie lieve reacties, apps, sms-jes, mailtjes, telefoontjes, kaarten en lieve woorden! We voelen ons rijk met zoveel lieve mensen om ons heen! Het reisverslag wordt vervolgd maar nu is de auteur zelf ( bijna ) EINDELIJK aan boord en dan gaan we SAMEN het avontuur tegemoet en zal ik dit verslag met veel plezier vervolgen...

Eén ding is zeker....hoe het ook gaat... we doen het samen en díe ervaring hebben we inmiddels wel...we gaan genieten...van én met elkaar!

Au revoir et à bientôt!

Weer nieuwe gasten en eindelijk.... zon, zon, zon..!

De reis is ten einde dat wil zeggen voor Willem en Marry. Na een week genoten te hebben van de reis, elkaar,de Octavia en zijn kapitein, de wijn en de BBQ nemen zij afscheid van John mét... ( daar gaan we weer ) een etentje! Omdat Ans en Ray in de buurt zijn ( eerder bemanningslid! en echtgenoot ) schuiven ze gezellig aan. Terwijl de wijn vloeit worden over en weer ervaringen uitgewisseld. De verhalen zijn niet aan te slepen! Helaas heeft deze avond een nare en oneerlijke afloop. De auto van Willem en Marry worden door een stel dronken idioten toegetakeld! De `heren` hebben de autogeschopt en flinke deuken zijn het gevolg. Franse sukkels!!

John neemt afscheid en vervolgt zijn reis. Het schip moet worden klaargemaakt voor de volgende gasten; Hans( overbuur-vriend )en David (oudste zoon van Hans ) van Luijn. John heeft het er druk mee...als een echte huisvrouw zorgt hij dat alle beddengoed weer gewassen is, de boot weer blinkt van binnen en van buiten...goed zo, schat!

Alles loopt volgens schema en dat is een hele prestatie...het omvaren ( enkele honderden km! ) heeft voor de gasten geen nadelige gevolgen gehad. Knap gedaan John!.

Hans en Davidkomen op de afgesproken plek ( bij Lyon ) aan boord en...het is wederom oergezellig! Hans en David zijn heerlijke relaxte gasten. Ze genieten van al het nieuws en zijn ook niet te beroerd om het roer ter hand te nemen. Terwijl David stuurt ( alsof hij nog nooit iets anders heeft gedaan! ) zit Hans achterop het zwemtrapje met zijn voeten lekker in het koele water...

John geniet van de leuke sfeer ( ...weer leuk! ) én de zon die inmiddels zijn best doet om de afgelopen herfstige periode goed te maken. Het zijn zomerse temperaturen ( 30 graden! ). Kortom goede verhalen komen tot mij via de, helaas nog steeds zeldzame, skype verbinding.

Daar Hans recht aan de overkant woont had hij een `cadeautje` bij zich van het thuisfront....twee op A4 formaat afgedrukte foto's van zijn zonen die hij lang niet heeft gezien én lang niet zal zien ( de één zit op de motor ri. Japan, de ander op zeer ri. Mexico...). John was geroerd bij het zien van deze recente afbeeldingen...

Terwijl de tijd voor de achterblijvende partij maar zeer langzaam voorbij gaat...zo snel gaat het voor John. Hij voelt zich heerlijk aan boord en mist zijn huis totaal niet ( mij gelukkig wél! ). Maar....hoe het ook zij, de tijd tikt tóch verder, langzaam of snel...het wordt een keer 12 juni...

Vrijdag is dit deel van de reis geklaard en komt hij aan in PortSt. Louisdu Rhone. Ineens gaat het snel. De reden dat het eind zo snel in zicht is omdat de Rhone 3 knopen stroming heeft én er minder sluizen te tekkelen zijn. Maar áls er sluizen zijn dan zijn ze flink. John heeft de grootste sluis van Europa gehad....23 meter verval!! Dat is een hele ervaring geweest die hij gelukkig oop film heeft vastgelegd...

Is hij eenmaal aangekomen dan is onderuit zitten is niet aan de orde...de boot moet helemaal vaarklaar gemaakt worden. Veel werk maar John heeft er zin in. De zomerse temperaturen zullen het niet altijd even gemakkelijk maken ( ja... nu niet lopen zeuren dat het té warm is!! ) maarhet schipwil hij klaar hebben als zijnbootsmaatje in Marseille aankomt.... want dán is er alleen tijd voor elkaar.

Tik..tak..tik..tak...

En de reis gaat verder..

Lieve vrienden.

De reis gaat verder met onze nieuwe gasten die zich snel thuis voelen aan boord, al is het voor de debutante Marry wel wennen en kijkt zij haar ogen uit in deze voor haar nieuwe maritieme wereld. Maar ach, de gezelligheid aan boord gaat als vanzelf en deBBQ draait overuren daar het weer steeds beter wordt. De extremen in het weerbeeld zijn nog welsteeds aanwezig, overdag 30 graden maar alsin de avond een hagelbui voorbij komt zetten daaltde temperatuur naar de 15 graden! Gelukkig heeft de strakblauwe hemel inmiddels de overhand...heerlijk voor jullie!

En John loodst zijn bootveilig en inmiddels zeerhandig door alle vormen van sluizen, tunnels en nauwe doorgangen, ontwijkt daarbij de boomstammen die in het water drijven, kortom...het is dus niet achterover leunen en een boek lezen! Het is opletten geblazen en constant paraat staan als er de zoveelste sluis zich aandient én dat is vermoeiend! Bij een van de zeldzame keren dat hij met een internet verbinding in een verlate industriegebied op de grond kon skypen liet hij zich dat ook ontvallen. Het is niet allemaal rozegeur en maneschijn...)én best wel druk...in je eentje!).

Hij gaat regelmatig voldaan maar moe zijn mandje in. Net zoals we ook dit van te vorenbedachten, ervaren is...tja...ervaren. Hij mist zijn vaste zeilmaatje die, na een lange ( pittige ) training van jaren precies weet waar te staan en hoe te handelen zonder dat er veel woorden aan vuil hoeven worden gemaakt ( in het gunstigste geval...).Hij mist dat ( in meerdere opzichten ) en zijn vaste zeilmaatje kan zelf ook niet wachten voordat zij weer aan boord is met haar grote liefde, lekker samen, zoals het hoort ...nog even geduld ( sklik..).

De achterstand die met omvaren was ontstaan is inmiddels weer ingelopen, John zit weer op schema. En terwijl de boot langzaam richting het zuiden gaat, zo snel is de mast en giek en kiel vervoerd, per vrachtwagen. Zij zijn veilig aangekomen en liggen klaar in Port Napoleon om de Octavia weer helemaal compleet te maken. Een hele geruststelling kan ik jullie verzekeren. Zonder deze attributen is de boot...tja als een Ferrari zonder motor, zal ik maar zeggen.

Het aantal sluizen neemt inmiddels ook weer wat af, dus geen 22 meer per dag zodat je niet eens je koffie behoorlijk kan opdrinken of je `moet` alweer. De Rhone, het laatste stuk dat bevaren moet worden is ook breder en zal het allemaal wel wat rustiger gaan. Maar goed, zó ver is het nog niet..

Het blijft al met al een onvergetelijke reis die John voor geen goud zou hebben willen missen. John heeft het goed en Willem en Marry genieten van het varen maar ook...van elkaar! Hoe mooi kan het zijn.

À bientôt, mon amour....

Nieuwe gasten met ouderwetse gezelligheid (en...wat sluizen)

Lieve lezers....daar zijn we weer.

Dit verslag wordt een soort puzzle. Uit flarden gesprek, gehinderd door zeer slechte verbinding, komen er stukken informatie tot mij waar ik een soort van verhaal van moet maken. Ik doe mijn best...

Zoals de titel al prijs gaf inderdaad nieuwe gasten, Willem en Marry. Tja, en als Willem aan boord stapt dan is de boot gevuld met drukte en gezelligheid! Bagage in de ene hand, whiskyfles in de andere hand en Willem is er klaar voor. Is voor Willem varen een beetje appeltje eitje (hij heeft in Griekenland al een week met ons meegezeild) voor Marry is dit één groot en nieuw avontuur. (Willem moet wel even omschakelen getuige het feit dat zijn slipper al meteen ín het water belandde...).

Frankrijk heeft zij pas mogen ontdekken door Willem die echt een grote liefde voor dit fantastische land heeft maar dan wel per auto. Gevarenheeft zij nog nooit!Gelukkig is Marry een vrouw die het posivitisme heeft uitgevonden! Zoals Willem zo lief schreef: 'Met Marry is het altijd mooi weer want zij straalt vanzichzelf!' Kortom...een verliefd en lekker gezellig stel die een hoop drukte meenemen...

Inmiddels is John 249 (!) sluizen verder! (en ja....ook een paarkrassen verder...en daar baalt hij behoorlijk van zo jullie inmiddels weten ). Het aantal sluizen is echt bizar maar het goede nieuws is dat hij inmiddels de Vogezen over is. Ons gehavende schip ( au! ) ligt nu even bij te komen in Corre. Het gebied waar zij zich nu bevinden is die van de Haute -Saône. Langzaam maar zeker komt het zuiden in zicht....nu het zuidelijke weer nog....

Tja, het weer...welnu...een wisselvallig weerbeeldis te doen maar de extreme weersomstandigheden waar mijn lieve man doorheen moet is wel wat overdreven. Recentelijk vroor het nog 's avonds!Gisteravond hadden ze, om maar een voorbeeld te noemen, echt noodweer! Hagel, wind, onweer,enorme bliksem en een werkelijke stortvloed van regen!! Vandaag begon de dag echt koud ( wijselijk heb ik mijn mond maar even dicht gehouden over hoe lekker en warm het hier is...) maar als de zon eenmaal doorzet is het bloedje heet!( ok..ik kan weer op de ontspannen stand verder babbelen..). Van zeilpak naar korte broek is in één uurtje tijd geregeld.

Maar als eenmaal de zon schijnt dan gaan alle remmen los...Willem, Marry en John hebben op het zwemplateau gedouchd....midden in de sluis! ( en niemand keek vertelde Willen teleurgesteld...) De BBQ is al uit het vet gehaald.

John en zijn gasten hebben het goed.Terwijlhet buiten hondenweeris en de regen klettert op de luikenis het binnen knus en sfeervol. Het wierookstokje brandt (dan haal ik jou weer even aan boord, zei mijn lieverd...) en 'Hotel Calafornie' van de Eagles galmt uit de boxen....een nostalgischetraan wordt gelaten...een wijntje ( nou ja één? ) gedronken,mooie herinneringen opgehaald....een Octavia - waardige avond!

Dat doe je goed John! ( ik beloof dat ik nooit meer zal zeggen dat je niet romatisch bent...). En we tellen ondertussen de dagen, bijna juni...oh my Lord!!!)

Doorvaren geblazen....

Het sluizen - leed gaat verder...

Nu de boot behangen is met erg lelijke maar wel afdoende materialen gaat het in de sluizen een stuk relaxter qua beschadigingen. Maar de ene oplossing is nog nietgevonden ofeen ander probleem dient zich aan....ze moeten het nl wél doen!!

John lag in sluis nr 140 toen de deuren niet meer werkten. Wat nu? Er schijnt een organisatie te zijn, VNF oftewel Voies Navigables de France. Deze werden gebeld en ja hoor...de sluis werd gerepareerd en 45 min. later waren ze weer op weg, naar de volgende sluis. Ach, zoiets kan voorkomen...toch? Inderdaad...want in sluis nr. 150 ging het ook mis. Nou ja, kan gebeuren, denkt John, altijd optimistisch. Echter toen in sluis nr 153 én sluis nr 155 de boel wederom kapot was nou ja toen...laat ik zeggen...ik ben voor het eerst blij dat ik niet aan boord was. John baalt en terecht. ( begrijp ik nu ook waarom het Voies ( =stemmen ) in het meervoud is...ze hebben hun handen vol!! )

Voor de google - maps liefhebbers, inmiddels lag de Octavia in Treveray, het was inmiddels 18.00 uur met een temperatuur van...4.6 graden! Brr. ( de hoop dat er nog één druppel whisky aan boord zou zijn als ik in Juni kom is in één klap vervolgen, maar ik gun het ze van harte! ).

Woensdag 16 mei, om 9.00 uur vertrok John weer ( 5.7 graden ) richting een tunnel. Zo nu en dan zijn er tunnels die, net zoals in Oostenrijk of Zwitserland het ( boot )verkeer door een berg loodst. Voor ons Hollanders is dit echter een uniek iets! Van te vorenhad John zich verheugd op dezegeweldige manier van varen...wanneer maak je dat mee?Fantastisch! ( de onnozele schat, had hij toen maar geweten...)

Deze Tunnel noemt zich Tunnel Mauvages en is maar liefst 4.890 m. lang!! De bedoeling is dat je met een electrische boot door de tunnel wordt getrokken, een mooi systeem...op zich. In plaats van een electrische boot kwam er een mannetje diehem verzocht om op eigen kracht door de tunnel te varen met...echt waar...2 man die ernaast OP DE FIETS zaten en mee zouden fietsenom de boot te begeleiden!!

Drie kwartier later en nog steeds in die onmens lange tunnel, lag er een werkschip die aan het baggeren was. Er stond niets anders op dan achter het schip te gaan liggen en....te wachten...in het donker, kou ( nou, inmiddels hadden ze daar wel ervaring mee...de kou dan ).

Het duurde en duurde...bleek dat het baggerschip stuk was gegaan! Het was niet te geloven! ( Ik vrees dat wij voorlopig Frankrijk als vakantieland in de eerste 20 jaar niet meer zullen aandoen...).

Deze tocht door de tunnel duurt normaal 30 minuten, John en Ans hebben 1 1/2 uur in een vochtige, donkere en koude tunnel gelegen. Ans had daarbij een bijkomend probleem ( oh Ans, ik snap dat zo ). Voor degene die Ans niet kennen, zij heeft een prachtige kop met mooi blond haar, altijd verzorgd met een mooi slag erin. Dat daar wat werk voor nodig is om het zo te krijgen is logisch, vooral omdat zij van nature kroeshaar heeft. Je begrijpt het al....toen Ans eenmaal de tunnel uitvoer had haar haar een totaal andere structuur dan vóór zij de tunnel in ging. John ging zich bijna weer aan haar voorstellen...!

Het was inmiddels 18.00 uur toen de bemanning aanlegde in Void. Wat een dag...ze hebben er samen smakelijk om kunnen lachen ( na waarschijnlijk de whisky...).

In Void stond Ray, de echtgenoot van Ans, mét auto om zijn vrouw weer op te halen. Het avontuur zat er weer op voor Ans. Een auto...John zag zijn kans schoon en vroeg aan Ray om samen met hem even wat diesel te halen. ( het woordje `even` is van belang! ) Ook de Octavia had weer dorst gekregen. Het was maar 8 km rijden en Ray stemde enthousiast in. Ans ging niet mee, zij had andere dringende bezigheden...( haar kapsel vermoed ik zo ). Het ritje voer naar Comerce. Daar aangekomen en diesel getankt. En toen...tja...hoe moesten we ook al weer terug? Genant maar waar, de heren wisten de weg niet meer terug. Gelukkig bestaat er een naviagatie systeem...easy peacy...

Moet je natuurlijk wél je vertrekpunt ingetoest hebben en...dát hadden ze niet! Nou ja...ze lagen in Void, dat wisten ze natuurlijk wel. Helaas vroeg de Garmin ( achterneef van Tom-Tom ) een straatnaam...uh...tja...( bij zijnoudoom toets je gewoon het stadscentrum in...dit familielid was niet zo geavanceerd ).

Om een lang verhaal en vooral een lange rit kort te maken, 45 km én een uur verder stonden ze, met een hoogstwaarschijnlijk een stinkende auto van de diesel, weerin de jachthaven.

John werd getrakteerd op een voortreffelijk diner en bedankt voor de unieke tocht dieAns heeft meegemaakt aan boord. John op zijn beurt was dankbaar voor alles wat zij gedaan had, en dat is veel!

En ik bedank Ans op afstand...lieve schoonzus, je hebtje broer én de bootwerkelijk in de watten gelegd! Merci beaucoup daarvoor en ik wens jou en Ray nog een hele fijne vakantie in Frankrijk.....lekker met de caravan.....zonder sluizen.....zonder tunnels...Bon voyage!

Nu is John alleen... Over 2 dagen arriveren er weer nieuwe gasten. John vindt het even goed zo en heeft gelukkig 2 wasmachines die hem bezig houden...

Liefste....allebei alleen en ver van elkaar...we tellen de dagen af....ik hou van je.

Update van de kapitein himself!

Lieve meevaar-vrienden-op-afstand.

Zoals jullie inmiddels wel begrijpen is de communicatie tussen mij ( Mart ) en John summier. De reden is dat er geen internetverbinding is en (lang)bellen duur. Voordat we eigenlijk aan de informatie toekomen waar deze site voor bedoeld is nl wáár hij is en wáár hij naar toe gaat, is het gesprek alweer ten einde. Om dit op te lossen heb ik John gevraagd om dit per sms te doen. Zij die mijn man kennen weten dat dit nu niet bepaald zijn hobby is maar....wat schetst mijn verbazing....ik kreeg een sms van 1,2 meter lang met alle plaatseninclusief leuke details! Dat doet hij heelgoed!! Hier volgt het verslag van de daadwerkelijke reis...

John was lekker op schema, wat zeg ik hij liep zelfs 2 dagen vóór...dat is lekker meegenomen. Helaas...deze dagen zijn opgeslokt doordat John onverhoopt, met zijn maatje Ans, voor een sluis lag die kapot was! Deze `reparation` zou `deuxsemaines` duren...Daar lig je dan met je mooie boot en je goeie gedrag...

Er zat niet anders op dan om te draaien en terug te varen. Op 13 meisloeg de Octavia vanaf Vitry-le-Francois in plaats van rechtsaf nu linksaf richting Nancy op de Marne-du Rhin. Een behoorlijke streep door de vaarrekening maar John was niet van stuk te krijgen. Vol goede moed, én helaas weer met een dikke trui aan want het weer...nou ja, je snapt het al, vervolgde hij zijn reis via een andere richting.

De volgende plaats die werd aangedaan was Pargny-sur-Saulx. Eenmaal daar aangemeerd lag er een Nederlands tjalk voor hen met Engelse opvarenden. Het contact was gauw gemaakt. Voordat John er erg in had zat Ans al aan een lekkere bel gin-tonic en zat de sfeer er lekker in. Deze leuke Engelsen waren op weg naar Parijs en voeren dus in tegenovergestelde richting. Volgens de sms-update van John heeft deze avond tot vrij laat geduurd...wederzijdse ervaringen werden uitgewisseld en als John eenmaal over zijn geliefde boot begint in combinatie met een lekker drankje...dan kan je beter jebrood en slaapzak meenemen!

De volgende overnachting was in Bar-le-Duc...ja, dat bestaat dus écht. De temperatuur was inmiddels gedaald tot 10 graden! Bovendien stondhet aantal sluizen die John al tegen is gekomen op 129!!

Kijk, we wisten van te voren dat er heel veel sluizen doorgeworsteld moesten worden...maar wéten en erváren is nog wel iets anders! Daar zijn wij inmiddels wel achter. ( Zowisten wij samen ook dat het hélemaal níet erg zou zijn als wij een paar weken elkaar niet zouden zien...wel nee joh...vóórdat je het weet is het voorbij en misschien ook bést wel lekker even alleen....toch? Tja...ervaren is andere koek nl een behoorlijke eenzame koek!Weten en ervaren zijn twee totáál verschillende dingen! We missen elkaar enorm....maar de meesten van jullie weten dat inmiddels.. slik..).

Enfin, het aantal sluizen heeft John het volgende `opgeleverd`: 2 stootwillen naar de radsmodee, beschadigingen in zijn zo bloedig geschilderde en opgepoetste romp. Die rare Fransen laten de sluizen zó vol met water lopen dat de boot zowat óp de kant beland en dus de stootwillen niet meer hun belangrijke werk kunnen doen. John was er helemaal klaar mee. Hij heeft inmiddels stukken hout, autobanden en ander creatieve oplossingen aangebracht zodat de boot er niet meer uitziet ( en ze is al zo gevoelig...). Maar goed, na deze reis kan John elke sluis blind, achterstevoren, ondersteboven en stomdronken in- en uitvaren!

Ik heb nu inmiddels 65 cm van het sms-`je` gehad...ik vind het welletjes. Morgen is er weer een nieuwe dag en vervolg ik de avonturen van mijn lieve man en lieve schoonzus...

Oat moân...

Champagne en afscheid...

Lieve lezers...daar zijn we weer. Het vervolg van de reis van John en zijn Octavia.

Met de twee bemanningsleden Ans en Oluf zakt de Octavia steeds verder af in Zuidelijke richting, al is dat qua weer niet te merken. De wisselvalligheid heeft ook Frankrijk in zijn greep. Zon, bewolking,regen en soms zelfs een hagelbuitje en dan weer zon. De temperaturen schommelen gezellig mee. Waarom ik telkens over het weer verhaal? Dat is omdat, als je de HELE dag buiten achter je roer staat, stil staat wel te verstaan, is het weer best belangrijk. Nu is John geen pieper, hij heeft tenslotte 25 jaar lang elke dag buiten gewerkt in weer en wind, maar dit schommelende weerbeeld in combinatie met de verwachting dat je toch *$%&! naar het zuiden vaart, is soms best lastig. Maar...hij én zijn crew genieten nog steeds, de sfeer is fijn.

Terwijl de mooiste landschappen aan je voorbijglijden...glijden ook je zorgen van je af...de tijd lijkt stil te staan. Je hoeft alleen maar te genieten van al het moois Frankrijk te bieden heeft.

John voelt zich rustiger dan ooit...zijn hoofd is leeg. Wat heerlijk voor je, lieve schat!

De Octaviaglijdt door één van onze favoriete streken van Frankrijk...nl `de Champagne streek`. Favoriet? Jullie raden het al...het is natuurlijk ook een beetje de natuur die ons aanspreekt maar oh...die heerlijke champagne!

Langzaam maar zeker komt het onvermijdelijke afscheid in zicht van Oluf die maar liefst 3 weken lang John zijn rechter hand is geweest. Afgelopen weekend was het zover. Oluf trakteerde op een hele goede fles champagne, ja John....ik begrijp dat ie echt zó lekker was...:(, en bedankte John voor deze goede ervaring. Een vriendschap voor het leven, als die er al niet was, is geboren.

Lieve Oluf, bedankt voor jehulpen steun die je voor John (én voor mij!) bent geweest. Gelukkig kunnen we ons verheugen op een weerzien op Sicilië, waar zowel Oluf als Alice met ons ónder de laars van Italië zeilen! Ik kan niet wachten!!! Je bent een schat!

Nu zijn John en Ans samen en zal Ans niet alleen de huishoudelijke taken, die zij zo geweldig voor haar rekening neemt doen,maar ook haar bootsmannetje moeten staanals John in de sluizen hulp behoeft. Maar Ans kenndende zal dat helemaal goed komen maar eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik tóch wel een beetje benieuwd ben, ( ik herinner mij nog mijn eigen onzekere gestuntel met klamme handjes in de sluizen....).

Bon voyage maar weer en tot de volgende update!

( helaas zijn er geen foto's meegekomen omdat internet ontbreekt...)

De reis gaat verder én er is een nieuwe gast aan boord!

Lieve trouwe lezers...een nieuw verslag die ik met veel eigen fantasie in elkaar moet klussen daar ik mijn lieve kapitein niet veel spreek en hijde informatie op een echte mannenmanier ( sorry heren! ) aan mij doorgeeft. ( zó laat hier en toen zó laat daar..smeuïg is ver te zoeken ). Eerlijkhsheidshalve moet ik ook bekennen dat hij niet zo veel de kans krijgt om veel te vertellen omdat hij eigenijk meer de luisterende partij is....zijn vrouw babbelt nlveel en graag en lang...

Enfin, terug naar de kern van de zaak...de dames veilig op de Thalys...John en Oluf, die nog steeds John bij staat in goede en slechte tijden, lopen de eerste de beste kroeg in omdat, zo verhaalde John, het zo hard regende! Ik zelf prefereer te denken dat een stevige borrel de wat aangedane gevoelens tot bedaren moest brengen (sterk spul...die Fishermans friend). Na een slapeloze nacht, aldus John ( zie je wel! )werd er schoon schip gemaakt! 4 wasmachines verder en meteen hele hoop gesop en geboen werden alle sporen van de afgelopen dagen keurig weggewerkt. De rust was weergekeerd maar dan wel alleen op de boot. Op het Plein de la Bastille was het nleen drukte van belangomdat de uitslag van de Franse verkiezingen uitgebreid gevierd werd. Maar liefst 15.000 man op de been, ME en gendarmerie all over the place! Gelukkig geen ongereldheden. En gelukkig voor John sliep hij die nacht als een roosje.

Vandaag stond, buiten de nieuwe president, ooknieuw bezoek aan boord te wachten: Ans, de zus van John kwam per trein aan in Parijs!Zij was al met haar man enkele weken in Frankrijk en wilde graag haar broer vergezellen. Ook zij mocht zich op een warm welkom verheugen. Oluf en Ans kenden elkaar niet maar, zoals ook eerder vermeld, de Octavia heeft een verbroederende werking en dus werd er gezellig op los gebabbeld. Nu kon de reis weer hervat worden.

Diverse plaatsen trokken langzaam voorbij; Langy, Saint Maur de Marne, Chateau Thierry en Meraux. (of de volgorde goed is weet ik niet en eerlijk gezegd...ik vind het goed zo).

Belangrijk is het weer, het is nl net zo wisselvallig als in Nederland. Als de zon schijnt is het 25 graden, maar helaas regent het ook en daalt daarmee niet alleen het humeur van met name John (die is dit KAKweer spuugzat...'ben ik dáár helemaal mijn leven voor aan het omgooien om vervolgens in de blèrende regen met zeilpak aan kou te kleumen'....lieve schat, in Griekenland schijnt de zon dus ik zou zeggen...gas geven!) maar ook de temperatuur naar 15/16 graden.

De sfeer is verder erg leuk. Ans geniet van deze nieuwe ervaring en bleek gemeenschappelijke kennissen te hebben met Oluf uit hun werkzame verleden. Al borrelend werden die dan ook besproken. Verder heeft Ans een taak op zich genomen (John sputtert niet tegen..) zij waakt over John zijn welzijn...in de breedste zin. Zij veegt en zij klopt en zij zuigt...zo wilde vroeger ons de reklame doen geloven van één of ander stofzuigermerk, Ans doet dit echt! Ans ruimt op, elk kopje, bordje, lepeltje. Ze kookt de heerlijkste maaltijden, ze maakt het schip regelmatig schoon (oh...wat word ik vrolijk van deze berichtgeving!!!). Het ontbreekt de heren aan werkelijk niets! En of dat nog niet genoeg is, John geniet van de gezelligheid van zijn lieve zus. Een uniek gebeuren zo met elkaar optrekken. Dat Ans het stoere zeemansleven wel heel erg letterlijk neemt en daarhaar voorzorgsmaatregelenop neemt bewijst het volgende...John zijn ultradunne ondergoed (speciaal gekocht om lekker makkelijk op de hand te wassen en binnen 0,007 sec. droogt) heeft Ans ook onder haar hoede genomen. Zij verwacht zeer regelmatig zware windstoten want de broekjes worden met maar liefst 7(!) knijpers opgehangen ( de schat..)

De reis is mooi, de omgeving is mooi, de boot is mooi( en ook mijn man is mooi maar ja, ik ben dan ook niet echt objectief ) kortom....het leven is mooi.

Tot de volgende update!