Voetbal Italië - Duitland.

Lieve lezers.

Op Elba, om precies te zijn in Marciana, hebben we voetbal gekekeb buiten...op een prachtig plein midden tussen de Italianen. Nou, ik kan je vertellen, ook al ben geen liefhebber van deze sport...je word het vanzelf als je kijkt met Italianen...en dan winnen ze ook nog!

Het was een ware beleving. Eigenlijk hoefde je geeneens naar het beeld te kijken om te zien wat er op het veld gebeurde...je kijkt gewoon naast naar je buurman...Zo gauw Duitsland aan de bal was, dan zag je een teneergeslagen man die nauwelijks dorst te kijken maar met gebogen hoofd naar het scherm keek tussen zijn wimpers door terwijl hij zijn hoofd schudde...Maar dan...Italië aan de bal...het hele terras veerde op van zijn stoel...overal hoorde je kreten.'Vai...( ga of zoiets) en als de bal richting het doel ging...de spanning was te snijden...en dan...goal...! Geschreeuw...gejuich...handen geklap...klappen op elkaars schouders...en wij deden gewoon mee alsof wij geboren en getogen waren in Italië! En....`wij` hebben gewonnen!!

Samen met Amerikanen en Fransen die we ontmoet hebben.. kijken we uit naar zondag..de finale.

Ik bid God op mijn blote knieën dat `we` winnen...ik moet er niet aan denken als...

X

Elba...maar we begonnen met een blunder!

27 juni.

Vanmorgen om 10.00 rolde ik mijn bed uit…met slaperige ogen liep ik rechtdoor naar achteren…nam een duik ( nou ja, ik liet mij een beetje in het water vallen )….en ik was wakker. Heerlijk om zó de dag te beginnen. Met mijn zwembril op en mijn neusklemmetje ( zo een die schoonzwemmers ook dragen want ik kan niet tegen water in mijn neus, het staat ronduit belachelijk maar enfin…geen hond die dat ziet, wel heel veel vissen trouwens… ). Heel lui zwem ik in de prachtige baai rond terwijl vele vogels om mij heen het hoogste woord hebben en zelfs het geluid van de branding overstemmen. Af en toe kijk ik eens onder water…..het is zo belachelijk helder dat je de bodem, die toch een paar meter diep onder mij ligt, kan zien. Je krijgt er bijna hoogtevrees van! De vissen hangen een beetje te hangen en laten zich door mij niet gek maken. Gelukkig zijn ze niet heel erg actief want ik ben niet zo van de vissen. ( op mijn bord trouwens wel !)

We lagen als enige in de baai…de zon scheen, het was windstil en al lekker warm ( 26 gr!). Kortom een nieuwe dag is weer begonnen. Ook al lagen we hier ideaal, we waren nieuwsgierig naar wat er om de hoek zou liggen dus na het ontbijt gingen we anker op.

Anker op…dat is mijn taak. John bestuurt het schip terwijl ik met de elektrische ankerlier de 30 meter ankerketting en anker omhoog laat komen. Het lijkt een simpel werkje maar het is niet allemaal even makkelijk. De boot schommelt van links naar rechts dus je moet alle zeilen bijzetten om je evenwicht te bewaren, de ankerketting kan van de katrol aflopen en als dát gebeurt dan dondert er 80 meter ankerketting incl. anker met een noodgang naar beneden…dat mag dus niet gebeuren! Vervolgens moet je de ketting goed begeleiden de ankerbak in…anders loopt hij over…én tegelijkertijd John aanwijzingen geven welke richting hij moet varen, dan wijs ik met mijn arm de juiste richting op ( juist ja, dezelfde arm waarmee ik mij ook vasthoud terwijl de golven om de boeg heen slaan… ) teneinde het anker goed omhoog te laten komen en om dan uiteindelijk het loodzware anker zelf binnen te halen. Met een aanloopje moet hij in zijn `huis` komen en doe ik dat niet goed, en dat is al een keer gebeurd, dan zwaait hij met een noodgang terug en komt keihard tegen het schip aan. Kortom…het is even oefenen en naar een paar keer aanklooien (excusez le mot ) lukt het al aardig. ( ik moet daarbij eerlijk vermelden dat John uiterst geduldig mij mijn `fouten` laat maken en vervolgens rustig uitlegt hoe ik de volgende keer wellicht anders kan doen…). Ik sta voorop met knalgroene nep-croqs én werkhandschoenen het ‘ankermeisje’ uit te hangen. Zijn jullie een beetje op de hoogte dat het ook wel een beetje werken is aan boord…nou ja, een heel klein beetje dan…

Het is een klein stukje varen, op de motor want de wind liet het maar weer eens afweten. ( overigens verandert het weerbeeld in die zin dat het steeds warmer begint te worden, zowel overdag als ’s avonds. De dekbedden hebben definitief het veld moeten ruimen want we slapen slechts onder een laken met zo nu en dan de ventilatoren aan in onze hut terwijl alle dekluiken wagenwijd openstaan en de sterrenhemel zichtbaar is vanuit ons bed ). Met een sukkelgangetje gleden we langs de kust van Elba. Wow…we waren al voorbereid…het moet hier prachtig zijn….ze hebben gelijk. Met de verrekijker kun je al het moois nog beter zien. Veel vogels en veel groen. Het eiland schijnt ook in de zomer groen te blijven en staat bekend om zijn veelzijdigheid aan bomen en planten.

Een uur of wat kwamen bij de eerste haven aan; Marciana…We besloten om hier eens te kijken. Toen we de haven binnenvoeren was het meteen al duidelijk…hier gaan we zeker blijven! Een klein stadje lag vriendelijk gesitueerd om een kleine haventje met kiezelstrandjes, restaurantjes, prachtige bomen en bloembakken met de mooiste oleander die ik ooit gezien heb! En dat alles straalden een serene rust uit. Een heel oud torentje op de pier maakte het geheel compleet. Al vrij snel werden we gespot door de plaatselijke havenmeester die naar ons toe kwam lopen op de kade. “ Bonjour monsieur..!” zei ik vriendelijk, “C’est combien pour une nuit?’. Hij keek mij vriendelijk doch onbegrijpend aan…”Scusi, mi no compreno ( of zoiets ). Niet begrijpen? Hallo, zijn we in Frankrijk of wat? Enfin…dit wordt de blunder van de eeuw! Al rondkijkend zagen we inderdaad allemaal Italiaanse vlaggen wapperen dus vroeg John…’I’m sorry to ask you this stupid question….are we in France or Italy?” De man keek ons verschrikt aan…”No, no miester…iet ies Italie…no France!’

John en ik keken elkaar aan en barsten in lachen uit. Ik dacht werkelijk dat Elba Frans grondgebied was…Napoleon en zo? We maakten ons excuus en hingen als de brandweer de Italiaanse vlag in de mast! Oh, my God…een erge intelligente indruk maken we hier niet mee!

Ook hier betaal je hoofdprijs…100 euro voor één nacht in een klein haventje. Dacht het niet …dus we gingen lekker in de baai voor anker. Eenmaal gesettled keken we, onder het genot van een zelfgemaakte espresso, eens goed rond. Wat een plaatje van een stadje! Hebben de Corsicanen het begrepen…nou, deze Italianen kunnen er ook wat van! We sprongen in de bijboot ( ja, ik word al echt handig en kan redelijk normaal in en uit stappen ) en we gingen op verkenning uit. Het werd alleen maar mooier.

Ik kan je vertellen dat ik dan echt sprakeloos kan zijn als ik een straatje in loop en vervolgens op een plein terecht kom… een prachtig klein kerkje met ervoor oude bomen…een kerkklok slaat loom het hele uur en dat terwijl het zo rustig is.…Toen John even ging kijken hoeveel een menu kost bij een van de kleine restaurantjes kon het helemaal niet meer stuk, voor 4 (!) euro heb je een houtoven gestookte pizza….Dus, wij gaan vanavond uit eten op het pittoreske pleintje. Het is trouwens inmiddels bloedheet…dus dat komt goed uit. Het is binnen 32 gr en nu hoeft moeders niet achter het fornuis! Maar we klagen niet…ik ga maar weer eens een duik nemen en mij dan eens lekker optutten voor vanavond….lekker op een terras met de liefde van mijn leven…

Wat een super avond! De serene rust van overdag was nu ver te zoeken. Het pleintje was vol! Elk terras was bezet met Italiaanse gezinnen. Hele tafels vol met opa’s en oma’s, kinderen en kleinkinderen….allemaal door elkaar pratend. Alles zit aan tafel…pasgeboren babytjes, peuters, kleuters tot pukkelige pubers. Een leuk gezicht en heerlijk om te observeren. Italiaanse vrouwen gaan allemaal goed gekleed en kennen de `vrijetijds kleding` gewoon niet. Hoge hakken, blote jurkjes, armbanden en kettingen en allemaal smaakvol. De mannen doen niet onder en zien er bijna allemaal gestyled en appetijtelijk uit. ( ook leuk om naar te kijken zeg ik eerlijk ). Maar tegenover mij zit óók een zeer leuke man…en wat hebben we heerlijk gepraat over…ach, over zoveel maar vooral dat alles op zijn plek valt en we niets missen… En dat terwijl er zacht gitaargetokkel op de achtergrond te horen is en de temperatuur buiten nog zwoel, de pizza is zoals het alleen in Italië kan en de witte wijn, heel licht mousserend, zeer smakelijk is. Ineens hoorde we de serveerster vragen of wij een nagerecht wilden….in het Nederlands ( met een zwaar accent ) bleek dat `onze` serveerster in Zuid- Afrika heeft gewoond en dus kon communiceren met ons. Ze verzekerde ons dat Elba echt een parel is! Dat was een hele leuke gewaarwording! We kregen meteen de heerlijke Limoncello van het huis te drinken. Toen we aanstalten maakten om richting huis te gaan moesten we ons email adres geven en kregen we die van haar. Vervolgens werden we omhelsd en wenste zij ons al het goeds toe….wat een onverwacht genoegen!

En zo slenterden wij, met een heerlijk Italiaans ijsje in de hand, terug naar de kade terwijl kinderen om ons heen speelden en ouders op bankjes zaten onder de bomen…het was 23.00 uur! Wij gaan slapen met een voldaan gevoel….welterusten!

X

veel meegemaakt!!

21 juni. Rustdag in Calvi en….ik voel nattigheid.

Tjonge…wat hebben wij geslapen, als rozen…. 12 uur achterelkaar….een nachtje doorhalen gaat niet in je koude kleren zitten én we zijn geen 18 meer. Maar goed, uitgerust en wel beginnen we een nieuwe dag met een onderliggende toon van trots…hé…wij zijn wel even de Middellandse zee overgestoken….ja!

Met de slaap nog in de ogen kijken we bewonderend rond…wat een geweldig uitzicht hebben we…aan de ene kant de donkerblauwe eindeloze Middellandse zee aan de andere kant een stadje ombouwt met een stadsmuur en in het verlengde daarvan een haven met wáánzinnige protserige jachten, van die enorme `strijkbouten` van het type `omhooggevallen patatboeren`… ( Blijkt achteraf van een Nederlander te zijn want er wapperde een enorme rood-wit-blauw achterop…lekker dan ).

We gaan eerst ontbijten en laten dit moois eens tot ons komen. Wat zijn we toch een mazzelkonten dat we dit mee mogen maken. Vervolgens gaan we douchen én ik een beetje me optutten ( je weet maar nooit of zo’n patatboer ons uitnodigt aan boord…). Mijn haar is een soort van coupe wanhoop…droog en pluizig ( een schaap zal er jaloers op zijn ) en staat alle kanten op. Enfin…na een metamorfose ( haar enigszins getemd, gezellig rood lippenstiftje op én ik heb echt een leuk kek jurkje aan…al zeg ik het zelf maar na enig aandringen: ”Schat…vind je ook niet dat ik er best leuk uitzie….schat…toch..schát…!” ), vond John dat ook ( hij had geen keus anders had het vast een wat ongezelligere ochtend geworden ).

Inmiddels was er een behoorlijke harde wind gaan waaien en dus ideale omstandigheden om Calvi eens te bezoeken…was het meteen niet zo warm ( ja mensen, het is hier n.l. wél zomer en hebben met temperaturen van 30 graden te maken met een strak blauw hemeltje…sorry…).

Het bijbootje met motor ( met dank aan Daniël ) van stal gehaald, konden we die ook meteen uitproberen…laptop mee en hoppa…richting de luxe jachthaven…ik ben er helemaal klaar voor.

Na een wat wiebelig instappen in het bootje ( je zal toch maar in het water plonsen..net gedoucht en jezelf opgeleukt…moet er niet aan denken ) startte John de motor en daar gingen we. Ik zat, helaas, voor in het onfortuinlijke bootje want nog geen 20 sec. later kwam er een klein golfje over de rand…ik slaakte speels een gilletje..oeps ik word een beetje nat. 15 sec. later kwam er een wat grotere golf terecht op mijn leuke jurkje…het lachen werd (van mijn kant dan…) iets minder…John hoorde ik duidelijk erg veel pret hebben. 20 sec. later kwam het water met bakken in de boot…over mijn jurk…haar (!)…( er was geen redden meer aan ) en zonnebril ( dus ik zag ook bijna niets meer)! John zat redelijk veilig achter mijn rug ( maar was ook een beetje nat, hoor ) en tegen de tijd dat we langs de luxe jachten voeren en waar er zeer veel mensen op de kade bewonderend stonden te kijken ( naar de jachten dan )…stapte ik druipend en zeer onelegant ( op handen en knieën…) uit het bootje op de kade…ach mensen…het maakte niet meer uit….ik voelde me een verzopen kat en zag eruit als, nou ja…net zoals ik uit bed stapte…het haar stijf van het zout en het stond lekker pluizig recht omhoog, schaapwaardig zal ik maar zeggen…om over mijn jurk maar te zwijgen. Een soort zoutzak (letterlijk..!) plakte aan mijn lijf. Jullie zullen begrijpen dat er een uitnodiging is uitgebleven…

Maar…zoals jullie allemaal weten van mij…uiterlijk is niet belangrijk ( hi..hi ) dus goed gemutst ( had ik er maar een gehad..) zijn we het prachtige plaatsje in gegaan. De foto’s spreken voor zich ( heerlijk Bart dat we gewoon ongestoord kunnen plaatsen..toppertje! ). We hebben de mooiste straatjes bekeken, het fort…en schattig kerkje bezocht waar je de namen van dierbaren in een boek kon schrijven als je wilde dat er voor hen gebeden zou worden. Ik heb gevraagd of ze wilden bidden voor Daniël en Julian, dat ze veilig terugkomen van al hun avonturen. Het was een mooi moment en jawel…weer wat tranen….

De Corsicanen hebben het goed begrepen…ze weten de juiste toon te raken met hun gezellige terrasjes met goede lounge banken en fleurige kussens…lekkere jazzmuziek…enige winkels met allerlei zaken die je meteen zou willen kopen of moderne kledingzaken, allemaal nét even anders als bij ons ( en dat je dus een aankoop doet die dáár heel erg leuk lijkt maar eenmaal thuis gekomen in je kast beland omdat je er toch niet helemaal gemakkelijk bij voelt )..kleine straatjes met oude stenen, een beetje verveloos maar net gezellig en niet armoedig…waar je ook kijkt, het is allemaal even smaakvol. En dat terwijl de temperatuur heerlijk is en er inmiddels een zeer stevige maar zwoele wind waait…Na een espresso en even laptoppen zijn we weer…( ja hoor.. was ik nét lekker opgedroogd…) terug gegaan met het bootje…De wind was inmiddels naar windkracht 7 uitgebouwd en ik kan je vertellen…zo met de open zee achter je is dat flink wat. Aan boord moesten we de nodige maatregelen nemen. We lagen aan een boei ( daar moet je dan wel even 25 euries voor neertellen..) en 25 meter verder lag de volgende boei met een schip eraan en zo lag er een hele rij. Gevaar was dat we draaiden door de harde wind met het risico dat je tegen elkaar aan kwam…slechte zaak. We moesten naar elkaar schreeuwen om elkaar te horen ( en dat schreeuwen is voor ons echt zó ongewoon…ha, ha ). Andere angstige bezitters van jachten waren ook aan het redderen. Je hoorde allerlei nationaliteiten: “ Att...tion..il..ès..angereux..! of: “ Be car…ull..its oo...ose!! De capitainerie ( de havenmeester ) kwam met een rubberboot langs om de helpende hand te bieden…erg fijn was dat, zo een gebruinde en gespierde bink die stoer de lijnen, waar mega-krachten op staan, omlegde..merci beaucoup! ) Om een idee te geven hoe sterk de wind was…de was ( mijn leuke jurkje hebben we meteen uitgewassen…wellicht voor een nieuwe poging…) hadden we met 6 knijpers vast…maar woei gewoon los!

De deining was enorm maar we hebben toch een heerlijk potje eten gekookt…kleine aardappeltjes gekookt in Middellands zeewater (!)…haricots verts in knoflook en met Mediterraanse kruiden gebakken, sla met tomaten en een lekker stukje vlees erbij…mmm…bon appetit! ( het schept altijd weer een genoegen als je je eigen potje kookt! ( Herkennen jullie dat? ) Wit wijntje erbij…gesmuld hebben we!

En zo was er weer een dag voorbij met allerlei onverwachte zaken…en daar hou ik van! Moe maar voldaan gingen we weer te ruste totdat…Calvi zijn moderne kant liet zien, `leuke` strandtenten die om 23.30 uur begonnen met muziek te draaien, nou ja…muziek?! Armin van Buren-achtige muziek ( ja..ik ben wel oud maar díe naam weet ik toevallig wel! ). Ikzelf heb mijn twee vrienden altijd mee naar bed…oropax. Ik duw ze in mijn oren richting mijn hersenen zo diep en ik val in slaap. Mijn echtgenoot houdt daar niet van en…heeft tot in de vroege uurtjes zich kunnen verdiepen in de moderne muziek. ( ik vrees dat er geen cd aangeschaft gaat worden ). Helaas, de jeugd gaat uit tot 6.00 uur ’s ochtends, ook hier maar goed, er gaat bij ons geen wekker om 6.00 uur dus we hebben geslapen tot laat in de ochtend.

Er brak weer een nieuwe dag aan en wat díe weer zou brengen….

Ps. Ik zal wat zon sturen richting het noorden want dat is hard nodig, begrijp ik!!

22 juni Daniël 21 jaar!

Vanmorgen feliciteerden wij elkaar met onze jongste volwassen zoon. Een prachtige dag, 27 graden en de wind was een stuk minder. We besloten om na het ontbijt te vertrekken, de muziek waren we zat ( vooral John dan ). De taken werden eerlijk verdeeld, John stapte in het bootje om bij de plaatselijke boulanger een verse baguette te scoren en moeders nam een ochtendduik in het azuurblauwe heldere water…tja, zo doe je dat! Vervolgens weer een super ontbijtje; stokbroodje…kaas, jam en verse koffie…la vie est belle!

We vertrokken richting Ille Rousse met een windkracht 6 dus alleen op de fok dan maar. Binnen no time voeren we de volgende prachtige baai binnen, het was pas 14.30 uur. Een heerlijk tochtje en de Middellandse zee is toch wel geweldig om op te zeilen. De Octavia knort bijna van genoegen en glijdt moeiteloos door de 3 meter deining. ( ik heb van te voren zo veel angsten bedacht over het zeilen op de zee en kijk nu eens hoe heerlijk het is…). Na een welverdiend koel wit wijntje ( tja, het blijft toch werken… ha, ha ) gingen we aan wal. Zo saai als het stadje er van af het water uit zag zo leuk was het in alle kleine steegjes en pleintjes. Prachtige oude bomen, een klein marktje die de lokale kazen en worsten ( heerlijk! ) en olijven verkochten…een gezellige drukte. Aangezien we toch een beetje Daan zijn verjaardag wilden vieren zijn we lekker uit eten geweest en hebben Daniël, op goed geluk, gebeld en ja hoor…hij nam op! ( hij lag in Houston te lossen ). Helaas…niet in een echte verjaardagsstemming, integendeel….hij is het zo langzamerhand zat aan boord. Vanaf februari is hij aan boord…dat wil dus zeggen 24/7 op je werk. En ondanks dat hij door de bemanning gefeliciteerd werd én via allemaal lieve sms-jes van tantes, neven en nichten en vrienden, stond hij even later het ruim te schilderen….hij baalde maar is ook reëel…nog een paar weken. We snappen dat en we zijn trots op hem. Nog even volhouden, lieve schat en dan mag je lekker uitrusten en heb je het huis helemaal voor jezelf ( oh..hellup…dat kennen we inmiddels van Daan. En nu maar hopen dat er veel vrienden met vakantie zijn anders vrezen wij voor het ergste...gezellig allemaal bij ons in de Dinkelstraat..!) Hij heeft het wel verdiend.

23 juni.

Vertrek uit Ill Rousse richting Maccinaggio oftewel we zeilden van de westkust van Corsica naar het noorden en ronden de punt van Corsica, cap Corse, om dan aan de oostzijde zuidelijk af te zakken. Wederom een stevige 6 en de golven waren behoorlijk maar het is zo ontzettend anders dan op het IJsselmeer…deze golven zijn veel ruimer en het is een prachtig machtig gevoel om 3 ½ meter opgetild te worden en dan langzaam glijdend in een dal terecht te komen om vervolgens weer tegen een muur van blauw water aan te kijken. Het is werkelijk genieten, golven heb ik altijd het leukste vermaak gevonden…( echter, toen ik naar binnen achter de laptop wilden kruipen, toen voelde ik mij een beetje raar in mijn hoofd worden…toch maar liever naar buiten in de zwoele wind! Ik ben nog NOOIT in mijn leven zeeziek geweest dus dat wilde ik graag zo houden ).

De kust waar we langs voerden was schitterend, veel groen afgewisseld met ruwe rotspartijen, je kijkt je ogen uit…wat een overweldigende aanblik. Aankomst in Maccinaggio 18.30 uur, in een baai vóór het uiteindelijke stadje. We hadden behoefte aan rust en stilte en mijn hemel…dat vonden we. Een baai om over naar huis te schrijven ( wat ik dan ook doe )…Het helderste blauwe water ooit, knal blauw…mooie graslanden en rotsen wisselden elkaar af. Een strandje dat voornamelijk bestond uit oud zeerwier, heel bijzonder, het geeft je het gevoel dat je over een matras loopt…zacht en verend. Gelukkig is hier nauwelijks toerisme en dus ook weinig mensen en nare strandtenten met muziek…ideaal.

Maar… het werd nóg idealer…John begint zijn controle los te laten…we hebben zo (h)eerlijk gepraat over de afgelopen periode…wat ik moeilijk vond ( dat wist ie wel ) maar nu ook wat hij moeilijk vond en hoe hij het beleefd had. Zíjn kant van het verhaal is zo anders en (nu) zo begrijpelijk. Het was goed dat hij het kon uitspreken….en hij het met mij deelde, kwetsbaar en eerlijk! Wat hou ik toch van deze man….

En zo zaten we samen, deinend op de golven met de oranje gloed van de ondergaande zon en we voelden ons meer verbonden dan ooit….

Die nacht lag ik wakker ( opvliegers…waar John rekening mee heeft gehouden…in onze hut hangen twee kleine ventilatoren die zacht verkoeling brengen als ik dampend in het zweet lig..) maar ik besloot om naar buiten te gaan. Een sterrenhemel waar je helemaal nederig van wordt…prachtig en in het oosten kwam er al een lichte gloed op zetten, de dag werd al aangekondigd…stilte en de onmens uitgestrekte zee…Toen ik uiteindelijk weer in mijn mandje lag werd ik om 10.00 uur wakker met de mededeling van John dat hij mij vannacht heeft horen lachen…terwijl ik droomde…tja, lieverd…vind je het gek met zo’n leven…

X

24/25 juni

Maccinaggio…een prachtige naam voor een stadje zou je denken maar helaas…er is geen fluit aan. Eén straat, een gewone zal ik maar zeggen, een klein haventje, niks pittoresk. Er ligt een groot baggerschip te baggeren en de slik die hij ophijst stinkt verschrikkelijk. Daarbij komt dat de vette dame van de Capitainerie zeer onvriendelijk is. Op de vraag of wij de Wi-fi code mochten, tegen betaling uiteraard, zodat we kunnen internetten kregen we bijzonder onaardig antwoord alsof we iets vreselijks vroegen. Toen we water wilden tanken werden we boos geroepen of we dat eerst in het haven kantoor, waar die onvriendelijke dikke tut zat, wilde melden. Op mijn aller-charmantst vertelde ik hem dat we alleen wat water wilden en verder helemaal niets. Non…madam…ca ne va pas! Il faut demander au Capitainerie tout de suite…nou, nou Franse pannenkoek…ff dimmen, dacht ik maar er zat niet anders op. Of we ook alle eigendomsbewijzen van de Octavia wilden meenemen…! Maar goed, wat moet je…John moest zijn papieren laten zien, nog nét niet gefouilleerd door de dikke tut en dat vond ik nou écht jammer, maar we moesten wel betalen voor een paar litertjes water...!

Zo nietszeggend het dorpje was, zo heerlijk is hun ijskoude bier uit de tap, bier van het eiland te weten `La Pietra`, heel erg lekker met vleugje kruidnagel ergens…top! Dat doen ze goed. De natuur is ook geweldig mooi. We hebben twee dagen in de baai gedobberd en wandelingen gemaakt…van twee uur!!! Nou, is dat dan zó bijzonder? Ja…mensen want degene die mij goed kennen weten dat ik altijd pijn in mijn rug heb. Na de laatste behandeling van mijn tover- broer Thomas en de rust nu is mijn rug prima en kan ik eindelijk lekker lopen. Natuurlijk is mijn conditie slecht en doen spieren pijn maar het is goede pijn. Dus ik wandel en ik zwem elke dag ( recht vanuit mijn bed spring ik poedelnaakt in het heerlijke koele water en zwem rond de boot).

En zo vermaken wij ons met wandelen, zwemmen, lezen, keihard meezingen met the Eagles en soezen op het dek….( ik ben bang dat we aan het eind van deze reis nog maar heel weinig vrienden over hebben, worden jullie niet doodziek van al deze berichtgevingen..?). Hoe wij ooit weer in het gewone werkzame leven moet passen? Ik weet het niet maar ik weet wel dat deze manier van leven helemaal geen enkele moeite kost…we genieten en voorlopig blijft dat ook zo!

Vanmiddag hebben we Maccinaggio verlaten en zijn nu op weg naar Bastia. Van leuke Italianen uit Sardinië hebben we gehoord dat Bastia wel erg mooi moet zijn én we hebben meteen een uitnodiging van deze vriendelijke Sardiniërs gehad om, als we op Sardinië zijn, bij hun langs te komen zodat ze ons kunnen verwennen met al het lekkers wat Sardinië te bieden heeft qua eten en wijn…nou, klinkt ons als musica in de oren…!). Voorlopig dobberen wij met een fokje en de motor langs de kust van oost Corsica dat er steeds groener en lieflijker uit begint te zien. Wijngaarden op de heuvels afgewisseld met dorpjes, prachtig allemaal en met uiteraard nog steeds zon…zon…zon…( zo, nu hebben we denk ik ook geen familie waar we gezellig onthaald zullen worden…).

Tot de volgende update enne…wij genieten nog maar even verder…!

X

26 juni…..Oversteek naar Elba!

Gisteren laat in de middag liepen we Bastia binnen. We waren erg benieuwd wat deze stad, want dat is het, ons zou brengen. We lazen over de `vieux Port` nou…en dat was het dan ook met de nadruk op vieux! Het is een stad die inderdaad oud is en erg Italiaans aandoet terwijl we nog steeds op Frans grondgebied zijn. Nauwe straatjes met veel hoge behuizing. De stad heeft het tijdens de tweede wereldoorlog zwaar te verduren gehad en…heel erg veel pech. Het is de enige stad van Corsica die bombardementen over zich heen heeft gehad en toen eenmaal de Duitsers het veld moesten ruimen werd dat uitgebreide gevierd door de gehavende Corsicanen. Niet veel later werd de stad zeer zwaar getroffen door opnieuw bombardementen…maar nu van de Amerikanen die nog niet wisten dat de stad reeds bevrijd was…Zeer veel doden en een verwoeste binnenstad…

De stad ligt tegen een berg aan en zag er vanuit de boot havenloos uit…op de kade waren er veel zigeuners en wat duistere types… tel daarbij op dat een nachtje in de oude haven zo’n slordige 100 euro’s kost, wij hadden het snel gezien en zijn voorbij de stad voor anker gegaan. Omdat we beide geen zin hadden om met onze bijboot naar de kade te gaan en hem onbeheerd achter te laten om vervolgens de stad te bezoeken, besloten om de volgende dag naar Elba te gaan. Het besef dat je `eventjes` besluit om naar Elba te gaan…een prachtig eiland dat een beschermd natuurgebied is….waar je zo even naar toe kan! We gaan dit mooie eiland, dat trouwens in één dag te omzeilen is, eens een paar dagen bezoeken en genieten van al de mooie baaien met witte zandstranden en oude steden aldus onze almanak ( even kijken of het voor Napoleon nu écht zo een straf was om hier naar toe verbannen te worden ). Terwijl ik dit schrijf naderen we de oostkant van Elba en gaan we eens een lekker plekje zoeken om te ankeren en…te zwemmem want het is een windstille én benauwde dag met een zee die zo vlak is als maar kan….Wordt vervolgd….

Plons….dat ben ik…..plons….dat is John….tja, en hoe moet ik dít beschrijven….We varen op Elba aan en we zien een kleine baai met een overweldigende rotspartij…het lijkt alsof er een reus een beetje heeft zitten knoeien met klei en klodders links en rechts heeft gestrooid. Boven deze prachtige rotspartijen bomen en struiken die op onmogelijke manieren groeien op de steile rotspartijen….verder horen we vogels die hun best doen de branding te overfluiten. Het water is weer van het mooiste blauw en dat in verschillende schakeringen naarmate het diep is en of er zeegras groeit. Verder hoor je het kraken van de boot die zich lekker laat dragen door de zachte deining van de zee….en….plonzen….dat zijn wij die bloot in het water duiken en de vele vissen die om ons heen zwemmen kijken ons aan verveeld aan…Als we even later gedoucht en wel aan een lekkere whisky zitten en elkaar liefdevol aankijken…dan zijn woorden niet nodig. We kunnen op dit prachtige eiland ruim één week rondlanterfanten…van de ene baai naar de andere havenplaats. We hebben geen haast want we lopen voor op schema. Het is soms best moeilijk om dit genieten niet weg te bedenken….er zijn zoveel vrienden en familie om ons heen die het best moeilijk hebben…Dat is best lastig en we kunnen niet overal internetten…Maar goed, we weten dat we hier hard aan gewerkt hebben en niemand is er bij gebaat als wij een beetje sip in een baai dobberen. We voelen ons bevoorrecht en gelukkig dat we dit kunnen doen. Lieve mensen…ik gun het jullie ALLEMAAL….

Een omhelzing voor alle trouwe lezers en lezeressen.

18/19/20 juni 2012; Visite en...Corsica!

Vandaag, 19 juni, hebben we besloten om toch maar de oversteek te wagen richting Corsica. Het plan om gisteren eerst nog een tussenstop te maken op Caramet ( het vastenland van Frankrijk ) is veranderd daar we gisteren, de 18^de dus, het genoegen hadden om Oluf en Alice een dagje aan boord te hebben ( Oluf heeft 3 weken met John gevaren door Frankrijk en Alice, Indra en ik waren aan boord in Parijs ). Zij waren een weekje in Grimaud en dat bleek niet zo ver van Iles Porquerolles te liggen dus…zij namen zij de ferry richting `ons` eiland ( want zo voelde het inmiddels wel ) en volià…voor we er erg in hadden zaten we weer met zijn vieren aan boord alsof ze niet weggeweest waren. Met het grote verschil…ik bleef aan boord en hoefde niet, zoals toen in Parijs, van boord. Deze gelukzalige gedachte heeft de gehele dag door mijn hoofd gedanst! Het was weer ouderwets gezellig. Oluf heeft met John nog even het rolfoksysteem samen bekeken…en vervolgens de boot, al (naakt!) zwemmend gepoetst terwijl Alice en ik op het dek lagen te babbelen. Tja…we hadden elkaar al zeker twee weken niet gesproken en dan heb je wel wat in te halen…

Toen wij ze ’s avonds weer uitzwaaiden besloten we om nog één dag te wachten en dán de grote oversteek te wagen..125 zeemijl, een slordige 25 uur varen.

19 juni 2012.

John en ik begonnen de dag met al wat voorbereidingen voor de oversteek…boodschappen ( extra drinkwater, je weet maar nooit...), extra brood ( je weet maar nooit…), extra diesel tanken ( je weet maar nooit…) en alle watertanken vol ( je weet maar nooit…). Daarna zijn we op het terrasje neergestreken waar er gratis Wifi was en onder het genot van een espresso `even` de mail checken en zo links en rechts wat sturen. Skypen zat er niet in…geen hond on line… L.

Wat geweldig was dat we van één van onze reislustige zonen mailbericht hadden gekregen, Julian vanuit Kazachstan (waar het 45 gr. is!). Toen wij zijn mail lazen en ons op het hart drukte om alles goed te checken en geen risico’s te nemen voor de overtocht, toen zat ik in tranen..op het terras…met de espresso…Wat een heerlijk kind en dat terwijl hij zelf door een woestijn trekt zonder wegen in the Middle of Nowhere in Kazachstan / Kirgizië!! Ach, het besef dat onze lieve zonen zo ver weg verspreid zitten op deez’ aard…bizar. Het geeft een extra goed gevoel dat je dan toch zó dichtbij elkaar bent als je zo een lieve en betrokken mail leest…we houden zoveel van deze mannen! We zijn een hecht gezin wáár we ook zijn… En ’s avonds ging de mobiel…Daan midden op de oceaan op weg naar Houston! Heerlijk zijn stem te horen en hem alvast te feliciteren met zij 21^ste verjaardag a.s vrijdag! ( en we zijn niet bij elkaar…slik ). We hebben de tijd genomen om eens écht te vragen hoe het gaat en… wat een wereldgozer! Trots zijn we. In oktober zijn we allemaal weer terug en gaan we het eens `dunnetjes` vieren…iets om naar uit te kijken…

Met een warm gevoel gingen wij al wandelend terug naar de boot en checkten maar weer eens de weersverwachtingen…het zag er goed uit. Niet veel wind, geen nare voorspellingen. We keken elkaar aan en we besloten om gewoon alvast te gaan. We moeten tóch één nacht doorvaren, of we nu wachten of niet. En nu schrijf ik dit verslag terwijl we het vastenland al bijna niet meer zien. Er staat haast geen wind, temp. is wel lekker, 24 gr. We hebben net achterop uitgebreid gedoucht…lekker warm water. Heerlijk vrij in je blootje midden op zee…daar kan ik erg blij van worden.

Ik ga eens achter het fornuis om een maal in elkaar te draaien en dan varen we langzaam maar zeker de nacht in..De zwemvesten liggen klaar en de lifeline (een lijn waarmee wij ons aan vastklikken zodat we niet over boord kunnen slaan… cadeautje van Daniël ) is bevestigd. (Julian en Daan zullen trots op ons zijn). We hebben er zin in want een sterrenhemel op zee, zonder vals licht, moet geweldig zijn.

Het is inmiddels donker, een lekker rustig zeetje ( terwijl ik dit typ hóór ik Julian en Daan dit zeggen in de vele telefoongesprekken die we met hen gevoerd hebben op hun vele reizen, voor hen normale voertaal en nu kan ik deze zin ook eindelijk gebruiken....). De kust van Frankrijk verdwijnt langzaam uit zicht. Ondanks dat de zee en de wind rustig is vind ik het écht spannend en de `als ` scenario’s doemen op. Stel dat er een lek is…wat dan? Stel dat John over boord valt…valt dan? Enfin…domme gedachtes die ik snel overboord heb gezet ( en dat kan vrij makkelijk in deze situatie…). Onzin…alles loopt, we hebben alle apparatuur. Wíj zijn nl te zien op de radar van de scheepvaart en omgekeerd. Heel erg waardevol want de zee is ’s nachts vol met schepen. Van verlichte halve dorpen ( de cruise schepen ) tot de containerschepen. Heel fijn dat je op je laptop kan zien wáár ze naar toe gaan en hoe hard zo lopen. ( wij lopen zo’n 5 à 6 knopen…zij echter rond de 30 knopen en voordat je het weet zijn ze ineens dichtbij en….stoppen niet…hellup! ).

Ondanks dat de nacht niet echt helder was zagen we een sterrenhemel zo fantastisch! Langzaam begon de moeheid toe te slaan en hoewel ik gezegd had van te voren ( ja..ja…altijd bezwaren en beren op de weg uh…zee ) echt niet alleen `wacht` te willen houden terwijl mijn steun en toeverlaat in donkere nachten ging tukken… zat ik toch, met zwemvest en de belofte niet uit de kuip te gaan, ineens alleen…Wow..best wel druk, hoor. Zeilen en koers in de gaten houden, koers van alle schepen ( belachelijk veel trouwens ) blijvend controleren en dan…tja…donkere golven met hier en daar wat fosfor-oplichtende puntjes in de golven..prachtig. Met de verrekijker de sterrenhemel bekeken…kortom, ik heb mij kostelijk vermaakt én…ik ben zo trots op mijzelf! Alle angsten van te voren…en nu heb ik het ervaren. Wat een rijkdom!

Vanmorgen om 5.30 uur zat ik weer alleen nadat ik twee uurtjes had `geslapen ` in bed en John ging even binnen op de bank ging liggen…de zon kwam op…de zee was betoverend van kleur en naast mij sprong een dolfijn uit het water. Ik kon nog net op tijd John roepen en hij was mijn gelukkige getuige. Mensen…het is fantastisch om dit mee te mogen maken.

Brabantse nachten zijn lang…die van de Octavia ook als je amper slaapt maar we werden beloond…vanmiddag zagen we Corsica opdoemen. Toen we uiteindelijk de haven binnenvoeren was het al duidelijk…wat een prachtige omgeving en een lieflijke haven met oude vestingsstad. Híer blijven we want we hebben alle tijd. De Octavia schommelt lui en wel verdiend aan een boei en wij gaan bijtijds slapen… lekker een paar uur achter elkaar ( ook verdiend! ). Morgen gaan we aan wal en kijken wat Calvi ons te bieden heeft én dat belooft veel goeds.

Wil ik nu besluiten om te schrijven dat het lezen van al die leuke en lieve reacties hartverwarmend is en we daar erg van genieten… dank jullie wel!

X

De reis is begonnen...!

16 juni 2012.

Vertrek vanuit St. Louis du Rhone, haven Port Napoleon: 9.45 uur, temp. 25 gr. en onbewolkt.

Aankomst Cassis: 18.00 uur.

Vannacht was het al duidelijk…het was echt warm geweest dus de wind was gedraaid naar het Zuiden. Het voelde aan als zomer…heerlijk. We besloten, na ons ontbijt te vertrekken. Ja… en dan hebben we het over het ontbijt buiten in de kuip, in de schaduw, vers warm stokbroodje, kaas, heerlijk frambozen jam, kopje kruidige thee, jus d’orange etc… én strakblauwe hemel…( en dat na een nacht heerlijk slapen, want dat gaat steeds beter maar dan wel bij mij, John had een wat onrustige nacht, ook zijn knop van alsmaar doorgaan staat nog niet echt uit… ). Om 9.30 uur voeren we weg uit de haven. Het eerste stuk was eigenlijk niet veel bijzonders, veel industrie maar na een uurtje te hebben gevaren…oh, la, la…prachtige rotspartijen…donkerblauwe zee met vriendelijke deining, in de verte bergen die doordat het wat heiïg was vaag donkerblauw/paarsig waren te onderscheiden. Verder stilte…

Ik pakte mijn comfortabele stoel ( voor Dick en Jolanda welbekend.. ) en ging voorop zitten en genoot…en besefte terdege dat het heel wat voeten in de aarde had gehad maar dat dit is wat wij wilden. John had de stuurautomaat aangezet en kwam naast mij zitten…Soms is een goed gesprek nodig…soms ook niet…

We hebben deels op de motor gevaren en deels gezeild. Daar ging het niet helemaal goed, het rolfoksysteem draaide niet meer naar behoren. John ging even kijken wat er aan scheelde..ineens…plons…en ja hoor, een belangrijk onderdeel van het draaisysteem zat los en viel in de zee. KAK! Fok niet meer op te rollen en af te draaien. Shit happens..

Enfin, na een hoop gedoe en proberen heeft John het zeil weer, met mijn wankele hulp ( tja.…je moet begrijpen dat de boor deint, schommelt en ik sta gewoon nog niet stevig en ben nog niet ingeslingerd en moet dan voorop, onvast de fok in de rail zien te krijgen! Mijn dunne en niet getrainde beentjes trilden van de inspanning…dít waren ze niet meer gewend! ). Het probleem van het onderdeel dat in het water donderde heeft John ook verholpen met zijn fantastische inventieve kant, de onderkant van een krat en een soldeerbout en een paar schroefjes verder…en het loopt weer! Ongelooflijk.

Na een dag deinen, schommelen, slapen en (toch) praten over allerlei zaken (erge belangrijke zoals onze relatie…mijn favoriete onderwerp ) kwamen we uiteindelijk aan in Cassis…bij Pointe Rouge. De haven, een schattig gezellig uitziend oud stadje was vol! De temperatuur was inmiddels hoog zomers te noemen en dus waren alle Fransen met boot naar Cassis, dus we draaiden de boot om en gingen, onder Pointe Rouge ( dat blijkt een prachtige rode rots te zijn ) voor anker…Terwijl John bezig is met allerlei zaken op te lossen, zoals het creëren van schaduw etc, kookte ik een heerlijke maaltijd in elkaar. Top tomaten en verse sla met een steengoeie dressing, als zeg ik het zelf, kip en gebakken aardappels op een Provençaalse manier. De rode wijn was vol en donkerpaars van kleur…het uitzicht adembenemend. En terwijl la Pointe Rouge oranje kleurde in de avondzon hebben we gezwommen, eventjes maar want het water is nog vrij fris. Lekker warm douchen achterop en dan één aflevering kijken van onze detective serie Lund…

Vanavond gaan we vroeg te kooi en ik weet zeker dat we zullen slapen op de deining van de golven van de Middellandse zee…zo blauw…zo blauw…

Welterusten..

17 juni 2012.

Vertrek Cassis: 10.00 uur, temp. 23 graden, onbewolkt, windkracht 3

18.00 uur aankomst îles Porquerolles.

Was het gisteren een rommelige dag in verband met de problemen rond de rolfok, vandaag was alles rustig en uiterst relaxt. Er stond haast geen wind dus werden we gedwongen de motor bij te zetten, met een beetje gemopper van John: “ik heb toch verd.. een zeilboot en geen motorboot..!” De wind die er stond kwam recht van voren en dus onbezeilbaar. We moesten best een flink eind dus…de motor aan. Wat verder op zee was er meer wind dus konden de zeilen gehesen worden en de motor uit…wat ons restte was stilte en zacht gekabbel.

Waren er in het eerste begin bij mij wat startproblemen…het gaat nu een heel stuk beter. Langzaam voel ik mij meer in mij rust komen en begin ik te beseffen dat, ondanks het zware jaar van voorbereiden, dit het dubbel en dwars waard is. Vanmorgen vroeg werd ik wakker, na een heerlijke nacht waarin ik heb geslapen als een blok met tussendoor het gekraak en zachte gedein van de boot…alsof je in een kinderwagen ligt ( niet dat ik me dat herinner…maar ik stel me dat zo voor ), en ben gaan zitten voor op dek. John lag nog te slapen. Het was doodstil op enkele letterlijke vroege vogel na. De zon scheen, er stond een zacht en warm briesje, een beetje damp rond de rotspartijen van de kust en aangezien het aflandige wind was kwam er een zweem van bosgeur mee. Ik ademde dit alles in met diepe teugen…wat een mooie start van de dag.

John zit er anders in. Ook dit is een eerlijk verhaal. Hij is zo bezig geweest om alles te regelen, hij kan er maar lastig los van komen. Hij houdt de boot draaiende en hij vindt het maar moeilijk een balans te vinden. Hoe meer ontspannen ik ben hoe meer hij zich bewust wordt ( en ik ook ) van de controle die hij maar moeilijk los kan laten. Hij heeft er last van, maar goed, het bewust worden hiervan is in volle gang ( ja…moeders is weer aan boord en er moet weer worden gepraat…).

De aankomst in îles Porquerolles was met geen pen te beschrijven…zo mooi en lieflijk. Een schattig baaitje met vuurtorentje en fort omgeven door prachtige olijfbomen en cipressen. We zijn voor anker gegaan en hebben, met uitzicht op het vaste land van Frankrijk onze Babi Pangang met een ijskoud biertje genuttigd terwijl het inmiddels 28 graden was….Vervolgens hebben we een korte wandeling gemaakt door het heerlijk rommelige dorp…een beetje een troep, gezellige terrasjes, hier en daar wat oude fietsen, huizen met luiken die al jaren geen verf meer gezien hebben, prachtige bougainville en jasmijn in volle bloei en vooral…rust. Iedereen is relaxed, nergens muziek of andere storende factoren…wat een heerlijk oord.

Hier blijven we 2 dagen want het stadje met een interessante historie willen we graag bezoeken. Verder komen morgen Oluf en Alice op bezoek, die zijn hier in de buurt. Een bijzonder leuk vooruitzicht…en dan de oversteek naar Corsica…ongeveer 120 mijl. We denken er ongeveer 25 uur over te doen. Ik ben benieuwd. De volgende berichtgeving komt vanuit….Corsica.

Enne vaders….nog een fijne vaderdag gehad ondanks het voetbal ;( ?

`Leuke` anekdote.

Deze eerste week aan boord heb ik meteen een uitgave gedaan; ik heb een badjas gekocht….€ 15,- ! Lekker goedkoop, denken jullie en dat is natuurlijk ook zo alleen is de badjas niet van het afgeprijsde soort…hij ís gewoon zo goedkoop. Niks mis mee, toch? Dat dacht ik ook dus, na toch enige aarzeling betreffende de kleur (knalroze!), heb ik hem afgerekend. Het materiaal is helaas geen zachte badstof maar, en daarom is hij zo goedkoop, van een kwaliteit die het beste is te vergelijken met zo’n geel weggooi vaatdoekje met kartonachtige kwaliteiten. Ach, redeneerde ik, ik zit aan boord en wat is er nu lekkerder dan na het douchen een grote ( ik mag wel zeggen een behoorlijk grote omdat ik dat zo lekker vind ) badjas om te slaan en dan mij een beetje te laten drogen `aan de lucht`. Beelden van Dynastie-achtige films kwamen voorbij…jachtje…haventje…koel roseetje….en een ( hij is toch wel erg roze ) opvallende badjas.

De eerste avond nodigt John mij uit om te gaan douchen in de jachthaven Port Napoleon en dat leek mij een goed moment om de `badjas` ( wees opmerkzaam want het woord badjas staat al tussen haakjes! ) aan te trekken. Geen gesodemieter met broeken aan trekken met het risico dat de pijpen dweilend over de grond zeiknat worden…nee, gewoon over mijn nog zéér wit Adams-kostuum trok ik mijn nieuwe aanwinst aan, et kartonachtige geschuur negerend.

Klaar met jas, leuke blauwe tas met handdoek en lekkere shampoos en zeepjes erin zei ik John dat ik er klaar voor was. John keek mij een beetje bevreemd aan toen ik in vol ornaat voor hem stond. Ik verklaarde direct dat dit toch wel ideaal was, zo in je blootje in je jas. Jasje uit douchen…jasje aan en klaar is Mart.

Toen John een heel klein beetje lachtte had ik gewaarschuwd moeten zijn maar nee, mijn overtuiging om op deze handige manier te douchen had, helaas, de overhand.

Al lopend vroeg ik John wáár de douches waren. Hij lachtte iets meer toen hij zei dat ze bij het restaurant waren…Ik werd iets argwanender en vroeg hem of die jas soms raar was. “Nee hoor, lieve schat, “ loog de ellendeling. Voor ik er erg in had liep ik langs ( zeer dicht..) het terras van het restaurant. Men keek mij een beetje raar aan…en ik nam langzaam de kleur aan van de jas…Ik voelde mij steeds meer volslagen voor gek lopen. Eenmaal aangekomen bij de douches ( uiteraard véél te ver weg, waarom heeft dat restaurant zo belachelijk veel terrasjes buiten en moet nu uitgerekend vanavond iedereen zo nodig buiten de deur eten? ) stond ik voor een grote spiegel en keek in mijn eigen idiote spiegelbeeld. De onooglijke badjas was a. véél te groot, b. had géén model ( ik durf te zeggen dat, ondanks dat ik niet kan naaien, ik er een beter model of beter gezegd nog énig model in had kunnen aanbrengen! ). Hij hing rechtuit, net als karton, als een slechte Jiu Jiutsu – achtige jas tot over mijn kuiten. Gelukkig zag ik toch wel enige humor in het geheel, ik moest echt hardop lachen ( waardoor er wéér mensen mij ietwat argwanend aankeken ). Ik douchte, dat was tóch echt makkelijk met die jas en liep met opgeheven rood hoofd met mijn veredelde vaatdoek langs alle terrasjes terug naar de boot.

Hij hangt ergens ver weg…en hebben we ooit nog vaatdoekjes nodig...? Pas de problème, ik heb nog wel een stuk of 64 roze in de aanbieding!!

Acclimatiseren

Acclimatiseren…

Lieve allemaal, we zijn 2 dagen verder maar het lijkt al één week. Hoe dat kan...?

Ik leg het uit maar eerst eens wat achtergrondinformatie; waar en hoe liggen we en hoe is het hier eigenlijk..etc?

De plaats waar we liggen is dus Port St. Louis du Rhone…een mond vol en dat doet vermoeden dat we wellicht met een mondaine plaats/stad te maken hebben…helaas, niets is minder waar. Het is een klein onooglijk stadje met een paar winkels; de pharmacie en een soort Blokker uit het jaar kruik maar wel een geweldige supermarché…dat doen de Fransen altijd goed. Verder één leuk torentje en niks dan lelijke straten en veel vieze industrie ( Marseille schijnt 25 jaar geleden op 2 na de grootste haven te zijn van Europa, op één stond/staat uiteraar R'dam! )

Echter de haven, Port Napoleon, is een gigantische haven met restaurant, heerlijke douches en veel faciliteiten wat bootonderhoud betreft dus voor mannen een paradijs...en dus voor vrouwen een duffe oninteressante bende. John heeft al wel gebruik van moeten maken van deze faciliteiten daar de chauffeur van de truck, waar onze mast, giek en kiel oplagen....op de truck dan, één bochtje niet helemaal lekker had ingeschat. Gevolg was dat het einde van de mast is blijven hangen achter een betonnen paal. Au! ( John heeft er een nacht niet van kunnen slapen…).

Mast had uiteraard schade in de top, een belangrijk stuk van de mast omdat er draden doorlopen voor de verlichting, de windvaan etc. ( dit voor de echte boten-leken ) maar is prachtig gerepareerd door de Franse jongens van de haven ( gelukkig niet met de Franse slag! ). Het terugplaatsen van de mast en de giek was veel werk dat gelukkig met de extra handen van zwager Adri gladjes verliep.

Maar elk voordeel heb z`n nadeel….dus ook hier. Het nadeel zit hem in zeer kleine vliegjes ( een soort fruitvlieg maar dan een slag kleiner ) die bijten. Gevolg hier van zijn bulten…die ontsteken en jeuken als de hel. John zat/zit onder….! De jeuk hield hem ’s nachts wakker. Hij ziet er werkelijk niet uit, armen, benen, hoofdhuid, rug…vol met rode vlekken en bulten. Erg vervelend voor hem ( en voor mij want het werkt niet bepaald sfeer verhogend als iemand de hele tijd dóet alsof hij luistert maar vervolgens overal zit te krabben en aah en ooh roept).

En dat brengt mij op het volgende ietwat vervelende punt…de sfeer. Tja, mensen, ik moet gewoon eerlijk zijn….het is wennen geblazen aan elkaar, voor beide partijen. Natuurlijk zou ik een verhaal kunnen schrijven over wijn, mooie ogen, kabbelend water en warme gesprekken…helaas. John is erg relaxed ( buiten het krabben dan ) maar wel gewend om de boot voor zichzelf te hebben en ik... ik ben zo…ja, wat zal ik zeggen, druk, onrustig…ik zit er gewoon nog niet lekker in. Natuurlijk zijn we dolblij elkaar weer te zien maar het is voor John wennen dat ik weer aan boord ben. Hij is gewend het op zijn manier te doen…en houdt graag de controle ( onze kinderen en ik kennen dit verschijnsel al enkele jaren toen wij nog `ontspannen` met de caravan toerden en wij noemden dit dan ook de Hitler-houding! ). Zó erg is het nu niet ( alhoewel ik dat soms wel zo ervaar ) maar…ik kom ineens met bagage aan boord, wil pakken en doen maar…oeps….Dus zinnen in de trant van: “Wat doen die schoenen daar?, of, deze handdoek hoort hier te hangen..” komen regelmatig voorbij.

Ik voelde me op visite aan boord en vroeg zelfs of het raam open mocht?! Kortom…een bizarre situatie. Inmiddels is dat achter de rug. John snapt mijn houding en gunt mij de tijd om te ontstressen…want dat zit erachter. Jongens….wat ben ik druk geweest in mijn hoofd. Nu ik ineens in de ruststand sta…ik kan het haast niet. Ik slaap wel goed maar kan nog niet uitslapen of zelfs maar gapen! Ik word gek van mijzelf…laat staan John. ( ik zat vanmorgen om 6.00 uur klaarwakker maar nog wel moe een beetje pogingen te doen om te mediteren…mislukt! Ik voel de rust gewoon niet en het is nu kansloos om dat te willen.) Gelukkig is alles bespreekbaar en de eerste tranen hebben al gevloeid. John kan mij heerlijk troosten en heeft begrip, erg belangrijk. En ik muts maar even door.

Verder hebben we een prachtige plaats met veel gezellige mensen om ons heen maar die ons lekker met rust laten. ( ik kreeg wel meteen te horen dat John het heerlijk vond dat ik weer aan boord zou komen, hij wist toen nog niet hoe…en..”Wat kan jouw man hard werken, zeg en wat ís hij handig!”). Weet ik toch….!

Het weer is prachtig, strak blauwe hemel en een zacht lekker briesje. Echter het heeft enorm gewaaid tot windstoten van windkracht 11!! ( werkte ook niet echt ontspannend als je ’s nachts in je bed het hoort loeien en doembeelden van zinkende schepen probeert weg te drukken ). Maar het weer blijft nu goed en we vetrekken zaterdag….de Middellandse zee op. We hebben ons goed voorbereid qua `boot`schappen…de boot is bevoorraad en we hebben goed doorgenomen hoe we het gaan aanpakken. Ik vertrouw John en ik heb nog twee dagen om bij te komen van de afgelopen periode ( zeg maar jáár ). We doen het rustig aan en we hebben de tijd om kleine stukjes te varen. Onze mede – zeilers om ons heen kennen dit gebied goed en verzekerden ons dat het prima te doen is. Aangezien deze mensen allemaal redelijk boven de pensioengerechtigde leeftijd zijn en ( wij zijn echt piepjong….ook wel eens lekker ) ben ik gerust en heb er zin in.

Tot binnenkort… ( goh, ik type zoals ik me voel…onrustig dus en veel…te merken?? ;)

X

Tadadadaaaaa......!

Lieve mensen....het is écht waar....ik zit, met een pastis én een grote glimlach verliefd aan boord in Port St. Louis du Rhone in het zonnetje. Oh my God...het is beter dan ik gedacht had!

Vanmorgen om 4.30 uur opgestaan ( en dat kostte mij geen moeite daar ik al om 2.00 uur lag te wachten ) in het huis van mijn lieve zus Bernadette die ook op dit vreselijke uur opstond om mij `even `naar Eindhoven te brengen alwaar `mijn` vliegtuig klaar stond om mij naar Marseille te brengen.

Tja...een tochtje van twee uur ( uiteraard véél te lang...!) maar dan eindelijk...de daling, de landing en eindelijk het nare lampje van de veiligheidsgordel uit ( ..ping..) en dan lopend naar de uitgang en uiteindelijk naar de aankomsthal...

En daar stond vóóraan een héle leuke en zeer bruine, ontspannen, slanke,

breedglimlachende man en wel MIJN man. En vervolgens lag ik eindelijk in zijn armen...ik kon het nieet droog houden. Heerlijke tranen van vreugde! Mijn hemel wat een heerlijk gevoel.

Vervolgens zijn we SAMEN ( ach wat een verukkelijk woord toch ) Marseille in gegaan en hebben lekker gelunchd. En terwijl ik mij heerlijk liet verwarmen door de zon konden we eindelijk praten. Skypen is eigenlijk helemaal niks...face to face en gewoon door elkaar kunnen kletsen en dan weer even alleen maar genieten van elkaars gezicht...ach lieve mensen, het is zo heerlijk.

En nu zitten we aan boord die er werkelijk gelikt uitziet. De kennissen die John al gemaakt heeft in de haven, hij ligt er aleen week, knikten mij allemaal zeer vriendelijk en begrijpend toe...ze is er eindelijk...om vervolgens gewoon door te lopen want, zo vertelde men ons, jullie gaan eerst maar eens genieten van elkaar en dat doen we....3 maanden lang.

Voorlopig liggen we hier nog een paar dagen, de wind is flink aangetrokken en bij Corsica, ons doel, waait het windkracht 11!! Dus eerst maar eens wachten en ontstressen ( ik dan want John weet al bijna niet meer wat dat is...bofkont ).

En nu...tja...wijntje, franse baguette, zonnetje, mooie boot en.....elkaar! Wij hebben even helemaal NIEMAND nodig!

Tot gauw met meer nieuws over onze grote reis die echt binnekort gaat beginnen!

X