Long time no internet....

We zijn een lange tijd verstoken geweest van internet dus ook geen update kunnen maken en mails kunnen lezen. Maar goed, het ís niet anders. Maar of we dan ook niets hebben meegemaakt….nou ik dacht het niet…!

Ik zal in een notendop de hoogte- en helaas óók dieptepunten even benoemen. Om maar met de dieptepunten te beginnen, dan zijn we er maar van af, we lagen in de zoveelste baai bij de prachtige eilandjes genaamde Isola de la Maddalena. Zij liggen tussen Corsica en Sardinië in en zijn prachtige rotsformaties die her en der verspreid liggen met het mooiste azuurblauwe water wat jij je maar kan voorstellen. Nadeel was dat het heel hard waaide en oh….dáár word je dus soms écht héél erg doodziek van!!! Zo….dát is eruit. Werkelijk alles waait weg…..vlokken van je brood, kussentjes, zonnebrillen, petten, papiertjes, het fototoestel ( ja…. wéér gevallen en dus wéér een plakbandje erbij) kortom hinderlijk….. Uiteraard wordt dit irritante gedeelte nog eens versterkt door de hoge golven én die kunnen hoog zijn! Dus al slingerend van links naar rechts ben je de bende aan het oprapen….pffff. Enfin, op een gegeven moment is het anker gaan krabben (uit de grond losgewoeld) en lagen we weer op de ondiepe bodem te bonken. Nare zaak vooral omdat ik op dat moment alleen aan boord was…John was brood halen. Heel vervelend vond ik dat (understatement..) en ik was dolblij toen ik John weer in de verte aan zag komen. Is weer goed gekomen en ik heb er weer van geleerd ( inmiddels voel ik mij echt zeewaardig worden en loopt onze samenwerking als een geoliede machine! ). Nóg een erg dieptepunt was dat we in een baaitje lagen, keiharde wind en het losgeslagen anker indachtig besloten we aan een oude afgelegen kade te gaan liggen waar vroeger een mijn was geweest. Lekker veilig tegen de kant….we werden er op slag vrolijk van…..We kwamen ’s nachts thuis na een hele gezellige avond bij 8 Engelsen en we kropen tevreden in ons mandje. Na een kwartier voelde ik dat John ineens rechtop zat. Boven ons hoofd is een dakluik dat lekker open staat zodat het door kan waaien. Wij hebben voor al die dakluiken prachtige (en gelukkig sterke!!!!) horren gekocht. John zij de legendarische woorden: “Schat, niet schrikken (dus schrik je al….) maar ik zag een R A T op het horretje zitten!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

Blinde PANIEK! Ik dorst mij NIET meer te bewegen! Waarom ik zo bang ben? Om dat ik weet dat als een rat eenmaal binnen is hij wegkruipt ergens in je schip en je hem NIET MEER weg krijgt. Híj vreet alles kapot, leidingen etc. terwijl ik DIRECT het EERSTE vliegtuig pak richting huis!!!

John is met zaklamp naar buiten gegaan en heeft alle luiken dicht gedaan (de ongelooflijke held!) en vervolgens heeft hij binnen alles bekeken en beschenen. We waren bang dat, terwijl wij heerlijk aan de wijn zaten bij de Engelse buren, er al een rat binnen zou zitten (nou ja…ik was bang, John niet). Voordat ik überhaupt weer aan liggen dacht….laat staan slapen…ben ik, terwijl John de Engelsen waarschuwden, als een ware held (vind ik zelf…) met zaklamp ook ALLE hoeken en gaten van de boot afgegaan. Anders had ik echt niet meer kunnen slapen. We hebben alle luiken en ramen en horren en God wat al niet meer dichtgedaan…en we zijn gaan slapen.

Ik heb geslapen als een blok maar wel gedroomd over….mm..inderdaad….

Nou…dieptepuntje of niet….?

Hoogtepunten….verder…..ALLES! De stad Bonifacio, zuidelijke puntje van Corsica, dat gebouwd is op hele steile rotsen…zeer indrukwekkend. Onze kennismaking met fantastische Engelsen. Twee avonden gefeest bij hen aan boord….en dan bedoel ik ook…gefeest! Gedanst….gezongen….gedronken….gelachen…..party-time! We hebben er vrienden bij en wat voor vrienden!We hebben in de mooiste baaien gelegen….samen….heerlijk gepraat, sterrenhemel gezien….dat is overweldigend….in het volslagen donker was de melkweg zo duidelijk zichtbaar.

We zijn ontspannen en we voelen ons heerlijk. Het is tot nu toe een fantastische ervaring om samen met ons schip overal naar toe te varen….

Life is wondefull……

X

Ps…enkel gaat steeds beter en rug prima…J

Een beetje reddingsactie...

Het was 18.00 uur…we zaten aan boord ( we lagen in een vrij drukbezette baai bij een gezellig haventje ) lekker te genieten van de avondzon. Ons favoriete uur van de dag qua zon…hij is prettig aanwezig, is niet meer zo fel. De lucht kleurt oranje…de temperatuur is zacht en zwoel…je voelt je loom en niks hoeft….

Terwijl wij , met de verrekijker alle boten én bemanning lekker schaamteloos zaten te checken én te bespreken…voer er een kleine catamaran uit…( een zeilbootje met twee drijvers die, met harde wind, uit het water komt zodat de bemanning aan de hoge kant boven het water moet hangen ten einde het bootje niet te laten omslaan. Deze boten zijn bloedsnel en dus de moeite waard om even te volgen…). Een jonge appetijtelijke vrouw én dito man voeren behendig hun cat ( zo heet dat in de scheeps-volksmond ) tussen alle schepen door richting het open water…de zee. De wind was behoorlijk aangetrokken en zij schoten over het water…

Na een tijdje viel het John op, ze waren al een end de zee op, dat ze waren omgeslagen. Ok, meestal is dit een kwestie van een handigheid om hem weer overeind te krijgen maar…na een wat langere kijksessie per verrekijker bleek dat de cat helemaal ondersteboven lag en het leek erop dat ze het niet één, twee, drie voor elkaar kregen.

Het begon te schemeren. Terwijl wij de kaarsjes buiten aanstaken en inmiddels aan de thee zaten ( ja…ik drink óók gewoon thee…) én genoten van een waanzinnige knalrode opkomende maan ( zonsondergangen kennen we wel maar dít fenomeen was voor ons nieuw en heel erg mooi om te zien ), pakten we om de beurt de kijker om even te kijken hoe het met `onze` drenkelingen ging. Het was steeds moeilijker om ze te vinden, ze lagen nog steeds ondersteboven en dreven richting de zee…. In Nederland had allang de KNMR uitgerukt om ze te helpen….hier is dat andere koek ( KFMR moeten ze hier nog uitvinden..). Het zat mij niet lekker. “Moeten wij niet..? “ John vond het niet nodig…

Toen ik eenmaal klaar voor de nacht was en met één been in bed zat…kwam John. “Uh…zullen we dan tóch maar…” Voor hij was uitgesproken stond ik al buiten…met een grote zaklamp…in het pikkedonker ( maan was achter de wolken en dan is het behoorlijk donker ). Het anker moest binnen gehaald worden ( dat lukt mij inmiddels goed ) maar John moest tussen alle boten door geloodst worden. Een heerlijk soort spanning nam zich meester van mij. Ik gaf hen zo zacht mogelijk aanwijzingen ( iedereen was al in diepe rust ) en we gleden langzaam de haven uit richting de zwart ogende zee….Ik had mezelf bewapend met een grote sterke schijnwerper én verrekijker en stond voorop om in het donker de omgeslagen cat te zoeken. Geen gemakkelijke opgaaf. De rotsen waren nog zwarter dan de nacht en de zee… Ineens nam ik in de verte iets gewaar…een deinende stip…grijzig van kleur. Ik dirigeerde John ( ik voelde me steeds stoerder en had iets onoverwinnelijks over me…) die kant op….

Toen we eenmaal dichterbij kwamen werd er geschreeuwd naar ons. Zij zaten op de drijvers en zagen ons aan komen en wilden ons laten weten waar zij zaten…Er bleek al hulp te zijn in de vorm van een flinke rubberboot. Het leuke stel zat nog steeds op een van de drijvers…al uren dus….en nu werden ze gesleept naar de haven. Ze toonden zich erg dankbaar dat we de moeite hadden genomen om te komen…” Mille grazie!!” Ze waren veilig. Tevreden met deze wetenschap voeren we door de zwarte nacht weer terug richting ons haventje om vervolgens ons plekje weer op te zoeken. We keken elkaar eens aan en hadden allebei hetzelfde gevoel…goed dat we dit gedaan hadden, nu kunnen we met een gerust hart gaan slapen…..welterusten held!

X

Revalidatie...

Harde wind…hoge golven….onmogelijke plaatsen om te ankeren….én een halfbakken `bemanningslid` dus….tijd voor een jachthaven. Een klus voor onze kapitein om te klaren ( in zijn eentje terwijl ik behoorlijk gefrustreerd toekijk…). Met de haven in zicht probeert John om tóch een ankerplekje te vinden. Condities om goed te kunnen ankeren zijn dat we een beetje in de luwte liggen ( anders deinen we ons bed uit want we liggen natuurlijk wel op volle zee…) én we genoeg plek om ons heen hebben want het schip `hangt` aan haar anker bij de boeg (voorkant van boot; voor de echte leken onder ons ) en moet 360 graden om het anker heen kunnen draaien. Voorts is de bodem ook belangrijk…rotsen zijn naar…daar kan het anker achter blijven hangen en krijg je hem met geen mogelijkheid meer naar boven ( even wat feiten; anker weegt ong. 40 kilo en we hebben voor 80 meter ankerketting dus duik je niet `eventjes` de zee in om je ankertje onder de rots te trekken. John heeft wel zijn duikuitrusting mee voor geval dat…ja…hij kan n.l. óók duiken en heeft een officieel brevet daarvoor! ( ik kan een beetje lekker dichtbij om de boot snorkelen…dus.. )).

Enfin…John vaart een beetje rond om toch de boel even te checken en ineens keldert de diepte- meter van 10 m ( dat is dus nog 10 meter onder de kiel ) naar 7….5…..3…..1….en…..ja hoor, we liggen vast en de kiel schuift zich vast in het zand! K A K ! De kapitein vertrekt geen spier en ik vraag met een dun stemmetje…uh…is..uh…dit heel erg? John antwoord niet ( geen tijd ) maar in plaats daarvan zet hij de motor op vol gas vooruit. Een kabaal van jewelste…de boot geeft geen krimp ( bijkomend heel naar puntje is dat er naast ons vastliggend schip een kleine motorboot stil ligt…met allemaal kijkende mensen, naar ons dus….gatver…). John geeft de motor er flink van langs …vol gas vooruit…roer helemaal om….vol gas achteruit…roer weer helemaal terug….en nog een keer….terug…. uiteindelijk ( en dan duren zelfs secondes er lang…) begint ze weer een beetje te bewegen en tergend langzaam schuift de kiel weer vooruit richting wat dieper water. Pffff…( mijn opvlieger- quotum is vandaag ruimschoots gehaald ! ). Wijs besluit….hup naar de haven. De ingang van de havens op Corsica zijn dramatisch smal met links en rechts grote betonblokken ( waar je dus niet tegenaan wil ) én in dit geval héél ondiep om kort te gaan…een rotklus maar John….ach mensen…de geweldenaar….doet alles in zijn eentje ( tergend rustig )...stootwillen uithangen ( terwijl de harde wind de boot lekker wegzet..), bijbootje nog even laten zakken. ( Oh…John!...schiet toch op.…de kade komt steeds dichterbij… SCHIET NOU OP!! dacht ik maar hield wijselijk mijn mond….knap hè?). Gelukkig kwam er hulp van de marina…een jongen in een rubberboot hield onze boot in bedwang. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om te vragen of men ons wil helpen aanleggen en binnen no time stonden er een paar aardige stoere zeebonken waardoor ik de achterlijnen naar hen kon gooien. Met een hoop geschreeuw ( vanwege de harde wind….!) en aanwijzingen lag de achterkant van de boot uiteindelijk vast de steiger terwijl John nog stond te stoeien met het klo…bijbootje, aldus John. Halleluja… praise the Lord…we lagen vast! Merci beaucoup…tout le monde…merci!

Heerlijk…we hadden weer internet en…heb ik van 17.00 uur tot, jawel lieve mensen…22.30 uur geskyped…lekker kletsen met Celine…oeverloos ( zoals je dat alleen maar met een heerlijke lieve vriendin kan doen )… én met mijn broer uit Amerika en mijn zussen alle nieuws van de familie tot mij genomen…ik ben weer helemaal bij!

Tegenover ons kwam er een schip te liggen en na een beetje Frans gebabbel bleek deze, erge onzekere trouwens, kapitein een…orthopedisch chirurg te zijn….hoe is het mogelijk!!! Hij zag mijn gezwachtelde voet en hij stapte zelfverzekerd ( weg onzekerheid! ) aan boord en heeft mijn enkel bekeken en helaas ook gevoeld… ( AU…ja dáár doet het erg zeer, jaha dáár ja..…grrr ). Niks gebroken ( wist ik al maar uit de mond van hem was het toch een fijne bevestiging )…wel de band behoorlijk verrekt en moet het na 5 dagen beter zijn anders een foto laten maken. Verder advies om met mijn manke pootje lekker in het zoute water te hangen…dan zwachtelen en…rust. En dat hebben de weergoden ook gehoord; `ze moet rust dus stellen we die harde wind maar even uit`…. Een klein gezellig briesje om de hitte dragelijk te maken, een vlak zeetje…een matras van één van de bedden op het dek ( wel pijnstilling want mijn lijf voelt aan alsof er een vrachtwagen overheen is gegaan )…boek erbij…mijn grote vriend Johnny Cash tokkelend op de achtergrond… “John ( de mijne dan…), wil je nóg een kussentje aangeven enne…als je toch naar binnen gaat…pass dat koude biertje maar door… hèèèèè…..heerlijk….revalideren geblazen…;)

X

Hernieuwde kenningsmaking met Bastia..Corsica.

Hernieuwde kenningsmaking Bastia…

We zijn weer terug op Corsica en….in Bastia. De vorige ervaring was nou niet bepaald gezellig maar op aandringen van onze Franse vrienden die ons vertelden dat het écht de moeite waard is…enfin….Bastia dus. Dit keer niet voor anker maar in de plaatselijke jachthaven (tje). Bijkomend voordeel was..a. we konden aan de walstroom ( dus lekker álle lichten weer aan en continu heet water…), b. water tanken…zoveel als we wilden, c. er waren douches en we konden zo lang en vaak als we wilden onbeperkt douchen…TOP!

Het is in de eerste instantie een `werkdag` geworden…onze schip ontzouten… de was doen ( ja..op de hand dus omdat er wasmachines ontbraken! ) en in de grote heerlijke supermarché alle voorraden weer aanvullen en dat terwijl de temperatuur over de 30 graden was en…omdat we zo lekker beschut lagen…geen wind…geen zucht….geen vleug….( al sjouwend met loodzware tassen haalde ik maar zoveel mogelijk herinneringen op van kou, regen, snerpende wind, sneeuw, hagel….).

’s Avonds zijn we de oude binnenstad ingegaan, we hadden ons heerlijk opgetut…wze hadden gelijk...wat een geweldige stad! De echte oude binnenstad bestaat alleen maar uit kleine smalle straten met hoge oude huizen, vervallen balkonnetjes, barretjes en restaurantjes.Het deed allemaal erg romatisch aan...iedereen zit buiten. Kleine pleintjes wisselen de straten af en…het is er niet zo toeristisch. Dit is gewoon Bastia…geen toeristische toeters en bellen…! Omdat we totaal niet wisten waar naar toe te gaan ( wij bereiden ons dus nooit voor….) gingen we af op muziekgeluiden die af en toe met de wind ( eindelijk een heerlijke zwoele bries....ahhh) mee werden gevoerd. We kwamen uit…tja..hoe te beschrijven…een klein barretje op een heel klein pleintje dat vol zat met Corsicanen die er een feestje hadden. Tafels stonden tegen elkaar aan, flessen wijn stonden in wijnkoelers, enorme grote dozen pizza waar iedereen uitpakte…oud en jong én….er was dus live muziek bestaande uit 3 jonge mannen met een akoestische gitaar die Corsicaanse liederen zongen. Melancholische liederen, opzwepende liederen…3 stemmig en werkelijk prachtig en ontroerend.

Een beetje aarzelend stonden we daar, is het wel de bedoeling dat we er gewoon bij gaan zitten of…. Gelukkig is het weer Frans grondgebied dus even vragen…mais bien sure…!! We zochten een plek uit en de witte wijn werd al gebracht. Het was een bijzondere avond….naarmate de tijd verstreek werd je gewoon ongewild meegenomen in de vrolijke sfeer van deze mensen. Er kwamen vrienden bij…iedereen kent elkaar…er werd meegeklapt op de Spaans aandoende muziek..( ook door ons! ). Vanuit diverse ramen hingen mensen mee te luisteren. Soms begon de hele groep te roepen om een naam…Gilbert!...Gilbert!...!! En Gilbert kwam…pakte de gitaar over en nam plaats en zong….zó prachtig..! Wat een cadeautje…zo’n avond, dat bedenk je van te voren niet...dat krijg je cadeau. We hebben een cd kunnen kopen van deze aardige jongens…een mooie herinnering aan een top avond.

Terwijl we met een warm gevoel terug slenterenden over de gladgepolijste oude stenen en trappen van de binnenstad voelden we ons wederom bevoorrecht én dolblij dat we toch `even` Bastia hebben aangedaan.

Helaas krijgt dit verhaal een naar kantje…de volgende ochtend, we lagen voor anker op een gladde zee zónder deining (!) ben ik gevallen…de sukkel! Ik moest even naar binnen…zette mijn rechtervoet blijkbaar niet goed neer en ik donderde keihard op mijn rug en zwikte lelijk mijn enkel. John schrok zich werkelijk dood! Ik lag ineens op de grond en kon niet meteen overeind komen….KAK! Schaafwondjes en blauwe butsen op rug, arm en een enkel die niet lekker loopt. Ik was even erg verdrietig…hoe nu verder? Op een slingerend schip…ankeren...straks gasten…..hellup…! Na een heerlijke nacht slapen én mijn enkel goed te hebben ingetaped ( dankzij mijn lieve collega Carolien weet ik zelf hoe dat moet) gaat het redelijk. John is erg verzorgend en lief ( en terecht…ha ha!) en ik moet even rustig aan doen…dus ik hang en lees en…doe ik niks…ook wel eens lekker…( maar ik baal nog steeds als een stekker!).

X

Even d'r tussen uit..!

Als je al een week of 2 / 3 op je boot vertoeft…van de ene baai naar de andere vaart. Of je ankert van het ene schattige stadje naar de andere…dan wil je er wel eens even tussenuit! Dat snapt toch iedereen!

Dus....... besloten we om een kleine motor te huren en een dagje het er eens van te nemen….we vonden dat we dat écht wel eens verdiend hadden…;) Zo gezegd…zo gedaan. Een lekkere motor waar je als je achterop zat kon leunen ( heerlijk comfortabel ), twee helmen, tas met water, fototoestel, zonnebrillen, petten enz. John is de chauffeur…ik achterop. De temperatuur is erg lekker, dus in korte broek en hemdje en…gaan met de banaan.

Het bleek een goede beslissing te zijn…want was Elba al een `schatje` vanuit het water bezien…op het eiland zelf werd de liefde voor eeuwig bezegeld! Ach…..ik kan wel weer verhalen over de prachtige weg die door de grillige bergen en mooi begroeide heuvels loopt en zo nu en dan langs steile bergwanden voert langs de donkerblauwe zee….of over de stadjes die tegen de bergwanden aangebouwd zijn en waar de tijd lijkt stil te staan…over de lokale markt met beeldige kleding en heerlijke olijven…over het terrasje met overvolle bloembakken waar we pizza en wijn hebben gehad uitkijkend over een klein haventje…over de altijd maar vriendelijke bevolking…..maar dat doe ik dit keer maar eens niet!

Wél hadden we, na een hele dag gereden te hebben en de benzinemeter ineens ernstig snel naar beneden kelderden, het gevoel dat we toch wel binnen niet afzienbare tijd een benzinestationnetje zouden moeten tegenkomen ten einde niet lopend verder te moeten…Uiteraard gebeurde dat niet…. De weg liep zo nu en dan behoorlijk steil naar beneden en John besloot, om benzine te sparen, de motor uit te zetten en de zwaartekracht zijn werk te laten doen. Met 60 km per uur gleden ( helemaal stil…) de prachtige weg af terwijl de wind ons afkoelden…heerlijk! Het fijne van een motor is ( als er genoeg benzine in zit…) dat je alles ruikt…de bloeiende jasmijn…hout dat uit een oventje komt…soms een vleug nootmuskaat, de typische geur van een wijngaard. Nadeel is dat de weg ook geregeld vrij steil klom en de motor flink moest werken…dus benzine verbruikte! ( oeps ) Het waren spannende momenten maar precies op het moment dat we het stadje binnenreden waar de motor ook moesten afleveren…én er een tankstation was…stond de motor bijna droog….net op tijd! ( toen ik John toch een beetje geïrriteerd vroeg waarom hij áltijd op het laatst moet wachten met tanken antwoordde hij: “Ach schat…anders heb jij niets meer om te schrijven…!”).

De volgende dag ( 6 juli ) was het tijd om Elba te verlaten en de oversteek terug te maken naar Corsica…Bastia. Terwijl we de lokale koek van Elba; Schiaccia briaca oftewel een roze ronde koek, klef, heel zoet, amandelachtig en met noten ( zo machtig als de hel maar oh zo lekker…..), met een Italiaanse eigengemaakte espresso nuttigden op het achterdek…verdween Elba langzaam en werd vager en vager…wat een tóp eiland…wat een tóp tijd…..arriverdecci…ma bella isola Elba…!

Frustratie...!

Ok…eerlijk is eerlijk, ik ben gefrustreerd, ja......waarom? Ik zal het proberen uitteleggen.

Het is, in heel veel opzichten John zijn boot, alle ins en outs kent hij van dit schip…elke uithoek. Hij heeft het schip verbouwd, van binnen en van buiten en van onder naar boven. Hij heeft alle apparatuur veranderd en aangepast. Maakt alles wat er stuk gaat, technisch en/of motorisch. Het is zíjn motor, zijn navigatie hoek met het bedieningspaneel ( waarvan ik alleen de radio weet, zo ongeveer..). Zijn accu’s, oplader, buitenboordmotor, watertanken, mast en giek en alle zeil- toestanden. Hij weet hoeveel stroom de zonnepanelen geven ( of niet…). De windgenerator…ook zo een wonderlijk apparaat…draait de hele freaking dag…daar heb je toch stroom van..of zie ik dat verkeerd? Ja…dat zie ik verkeerd. En hij legt geduldig uit…over voltages…over lijnen die zó moeten lopen en niet zó…over katrollen…over nu wel met het grootzeil zeilen en nu niet..logisch toch? Dat de buiskap wel goed platgelegd moet worden, anders staat het onder spanning, Mart! Uh…ok ( onder spanning…weet ik veel..) Nee, ik weet niet veel en dat is soms best lastig…om maar niet te zeggen…oervervelend!!! En…dat breekt wel een op dus...

Ergo…dit schip, deze fantastische reis heeft een tegenkant. Het is niet mijn wereld waarin ik mij sterk in voel. Tuurlijk…ik kan wel wat en ik doe een hoop maar ik snap niet alles en God weet dat ik mijn best doe. En dan zijn er van die dagen dat, als ik dan iets doe wat een beetje bijsturing behoeft, dan kan ik dat niet altijd hanteren…( understatement! ). Ligt er ook aan hoe de bijsturing gebracht wordt. Als ik er een toontje bij hoor zoals; `kan jij dat nou echt niet`` …of…`snap je dat nu niet`…of… `is dat nou echt zó moeilijk?`… dán gaat het mis bij mij.

Ik voel mezelf transformeren naar een soort van kleuter. Onzeker sta ik de stuntelen…en dan wordt de handeling er niet beter op zal ik maar zeggen! En het is ook niet zo dat ik niks kan, zeker weten van niet….maar waarom voel ik mij dan zo…zo…gefrustreerd en bozig en uiteindelijk een verdrietige kleuter? Antwoord: omdat mijn toch al van oorsprong niet al te grote eigenwaarde dan in het geding komt…mijn waarde word minder…minder…bacteriegrootte zal ik maar zeggen en dat in combinatie met mijn perfectionistisme…. a killing combination!

Gelukkig herken ik dit ( nou ja…gelukkig ) en blijft het niet meer een dag lang hangen…nee, meteen met `de billen bloot` en eerlijk zeggen hoe ik mij voel, vóórdat ik John de schuld ga geven. En dat lukt goed…gemakkelijk is iets anders…

We komen er uit… samen en John is begripvol al kan hij zich moeilijk inleven in hoe ik mij dan voel. Natuurlijk is hij ook wel onzeker over bepaalde zaken…maar zijn eigenwaarde blijft overeind…en dat is een groot verschil! Kortom….dit komt af en toe aan de orde en daar heb ik nu alle tijd voor…

Dus…lieve lezers…de tegenkant. Is ook wel eens `leuk` om te lezen, niet dan?

Voetbaldrama....;(

1 juli 2012…Italiaanse trots diep getroffen…

Al zeilend kom je in de verschillende baaien dezelfde mensen tegen. We varen al een paar dagen op met twee franse stellen; Bernard en Cloë, Martin en Dominique. Zij zijn allen gepensioneerd en met name Bernard heeft erg goed geboerd getuige het schip…een catamaran van een slordig 4 ton euro! Een enorme brede bak ( 7 meter! ) met alle luxe die je je maar kan voorstellen. Prachtige badkamers, elke hut heeft er één, twee grote koelkasten, een kombuis zo groot als mijn keuken thuis, een vriezer enz, enz. Maar wat écht geweldig is zijn de mensen zelf! Wat een gezellige en aardige mensen met een gezonde dosis Franse humor! Het was bereleuk.

Ik heb een paar dagen mijn Frans kunnen bijschaven ( en dat was geen overbodige luxe ). Het lastige was vooral dat bijna John geen woord Frans spreekt en verstaat maar in het Engels probeert het een en ander duidelijk te maken. Dat gaat moeizaam en dat ligt niet aan zijn Engels, John spreekt vloeiend Engels, maar Bernard spreekt het een heel klein beetje dus ik was aan het vertalen..Frans, Nederlands en Engels….geen gemakkelijke opgaaf als je op hun jacht aan de Grappa zit met Limoncello in de 32 graden…( hik ). Maar het was alleszins de moeite waard! Uiteindelijk besloten we gevieren dé wedstijd te gaan kijken in het plaatselijke hotel. Ik had daar geïnformeerd of ze inderdaad hun geliefde elftal gingen bewonderen ( ach…de arme Italiaanse stakkers…ze wisten nog van niks….) en wij waren meer dan welkom. De kleine zaal, normaal gebruikt voor het Petit Déjeuner, werd omgetoverd tot een klein bioscoopje. Het was er bomvol en daardoor bloedheet…Italianen in alle soorten en maten…veel oudere dames en heren…kleine kinderen in het bekende ( nou ja…sinds kort dan ) blauwe t-shirt. Mooie meiden en jongens…iedereen was er klaar voor. Helaas…het mocht niet zo zijn en de Italianen werden stil….stiller…..en bij het 3^de (!) vernederende doelpunt stonden er om beurten een paar gekrenkte Italianen op en verlieten de ruimte…Uiteindelijk bleven wij zessen over. De `Italiaan` kon niet aanzien hoe Spanje uit zijn dak ging…hoe het publiek zong….ach jullie hebben het gezien….Toch een naar kantje…ze kunnen echt niet tegen hun verlies…!

Het was nog lang stil op Elba en ik schat zo…in heel Italië….

X

Elba...paradijs!

Elba…een waar paradijs!

Het moge duidelijk zijn…we zijn nog steeds op Elba. We zijn lui en komen maar mondjesmaat verder. We hebben de tijd en dus varen we van de ene baai naar de andere…doen af en toe kleine stadjes aan. Het is nog steeds prachtig! De mensen zijn hier allemaal zeer vriendelijk! Tot en met de Caribinieri aan toe…. We lagen te dobberen en hadden net gezwommen toen er ineens een groot motorjacht aan kwam zetten…hij koerste recht op ons af en we zagen een paar mannen in indrukwekkende uniformen…politie! Ook al hebben niks te verbergen, vervoeren geen drugs of andere nare zaken…het blijft een beetje spannend. In het Italiaans vroegen ze om de papieren van de boot. John gaf aan geen Italiaans te spreken…ja…dan kijken ze je zó aan van jíj bent in Italië dus spreek je Italiaans… zo niet…pech. Toen John vroeg of zij wellicht Engels spraken…hij keek John aan met een blik…uh..nee…hoezo?

Enfin, John heeft alle belangrijke paperassen van de boot, eigendomsdocumenten, registratie van het schip in Nederlands kadaster…( een zeer indrukwekkend uitziend document ) en vaarbewijzen etc. keurig in een mooie map. Ze hebben de map aangenomen en namen het mee naar binnen alwaar er twee man sterk alles hebben nagekeken en…ze namen er de tijd voor. Blijft toch een beetje een zenuwachtige toestand. Maar alles was in orde. Nog wel even moesten we de boot iets verder van de kust verleggen…ok…John vond dat we goed lagen maar met de Italiaanse Caribinieri ga je niet in discussie dus…anker op en keurig een paar meter verderop gaan liggen. Zo doe je dat!

Inmiddels hebben we een verjaardag(je) gevierd…ik werd 53 jaar. Ik ben werkelijk bedolven onder de sms-jes! Wat ontzettend leuk! Iedereen…heel erg bedankt en het maakte dat ik mij écht jarig voelde. Toen ik vervolgens van John een enige jurk kreeg én fantastisch Italiaans gebak bij de koffie…was het feest(je) compleet.

We hebben inmiddels, met hoge verwachting en dat moet je dus niet doen, de hoofdstad Portoferraio aangedaan! Dé stad van Elba…hoofdstad en de stad waar Napoleon een paar maanden ( 9 maar! ) heeft gewoond. Er wordt uitgebreid over deze stad geschreven, het zou geweldig zijn met als klapstuk…het huis waar onze kleine Napoleon heeft gewoond. Uitkijkend over de haven, die zo belangrijk is geweest etc. Nou…wij hadden er veel zin in. En…inderdaad, hoe dichterbij we voeren, hoe mooier en indrukwekkender het werd…prachtig. Een oude Italiaans ogende stad met de zo typische gele en roze geverfde hoog huizen..hutje mutje rond een haven. Maar eenmaal binnen in de haven werden we iets minder enthousiast. Het water was ronduit smerig…er dreef van alles in en was bovendien een ondoorzichtige brij…gatver! In de haven zelf kon je, uiteraard tegen de bekende astronomische bedragen, liggen. Er lag bijna geen boot buiten een enorm jacht dat waarschijnlijk niet op een paar euros hoeft te kijken. In de Rada di Portoferraio oftewel een grote inham waar verschillende plaatjes aan lagen, werd er volop geankerd.

Dus wij besloten om datzelfde te doen om vervolgens met ons bijboot(je) de ( vieze ) plas over te steken ( 1000 meter! ) en de stad te gaan bezoeken. Klinkt aannemelijk maar er was een klein addertje onder het gras…nou ja klein…de haven herbergde verschillende ponten. En dat zijn nu niet bepaald kleine pontjes zoals we die in Nederland kennen…nee, grote schepen die van en naar Corsica varen of het vastenland van Italië...

Deze schepen komen met een rotgang de haven binnendenderen, draaien het met dezelfde rotgang het schip om het dan achteruit ` in te parkeren`. En dat allemaal met een hoge snelheid ( had ik dat al gezegd? ) De schepen voeren af en aan en wij zouden er dus tussen door moeten *( hellup )…met dat kleine kakbootje met dat kleine kakmotortje erachter waar totaal geen pit in zit. Bijkomend nadeel was dat smerige water…je zal er maar in vallen…schepen varen hard en kunnen niet meer stoppen…je steekt nog je hand op...krijgt slokken bruin zeewater naar binnen...word overvaren…dood…en voilà…ik kreeg meteen 31 opvliegers!! ( en het was inmiddels enorm warm, boven de 30 graden !). John keek mij wat meewarig aan en verzekerde mij dat het allemaal wel mee zou vallen.

Enfin, wij hebben de sprong gewaagd….het ging goed al moesten we wel flink hard varen ( voor zover dat met dat ieniemienie bootje en motor gaat ) want er doemden een enorm schip op…

Ik moest op de rand van de boot zitten en aangezien ik mij lekker had ingesmeerd met heerlijk bodylotion ( Rituals! ) én het bootje nat werd glibberde en gleed ik met mijn kont en bovenbenen over de rand van het bootje. John, met zijn lekkere broek aan had nergens last van. Ik heb het wel even lastig gehad ( en dat is een understatement ) maar àlles was beter dan overvaren worden, dacht ik maar lekker positief. Uiteindelijk waren aangekomen in de oude haven…pff… badend in angstzweet maar..... we leefden nog!

Toen de stad in…we leren het ook nooit…want…oh, wat was het stil in deze toch wel flinke stad!? Ja…IEDEREEN houdt siësta en waarom??? Omdat het zo bloody warm is…dáárom!! Op de boot was het al bloedje heet…nee, aan wal in een stad met kleine straatjes…wordt het er echt niet koeler op…! Maar goed…we waren er ( én zonder water…!) en al badend in het ( gewone dit keer...) zweet besloten we het museum van Napoleon te bezoeken. Moesten we wel even 127 treden ( ja, echt we hebben geteld ) in de brandende zon tekkelen. Er werd weinig gesproken…dat moge duidelijk zijn… eenmaal drijfnat (!) boven was het nog 50 meter lopen en dan waren bij het huis van….helaas…het was gesloten wegens verbouwing! Ok…we keken elkaar zwijgend aan ( kon ook bijna niet anders omdat onze tongen vastgeplakt zaten aan de leren binnenkant van onze mond ) en zochten het eerste en beste terras op…in de wind…in de schaduw en bestelden we handgebarend een koud biertje! ( ja..ja…water is beter, gezonder etc maar bier is nu eenmaal véééél lekkerder ). Dit was het beste biertje ooit en uiteraard veel te klein.

We hadden het gezien…terug naar de boot ( weer levend aangekomen ) en anker op richting de overkant. Anker uit…zwemmen…luieren…basta!!

X