Naderende crewwissel...

Ook al hebben we nog drie dagen te gaan, het naderende afscheid van Frans en Margriet hangt in de lucht. Zij hebben het al over hoe laat ze op de luchthaven moeten zijn om vervolgens daarna te zuchten….het is bijna gedaan.

Wij hebben het over de was en het schoonboenen van het schip om onze nieuwe gasten weer een fris bedje te garanderen…maar ook wij zuchten…ja, het is bijna voorbij.

Zoals ik al eerder schreef, je kan van alles bedenken…ervaren is ander koek. Zo bedacht ik dat als gasten 14 dagen aan boord zouden blijven het een té lange tijd zou zijn …voor de gasten en voor ons. Tja…ervaren is inderdaad anders. Na 14 dagen zijn Frans en Margriet volledig ingeslingerd en zitten ze in hun rust. Ons schip voelt inmiddels een beetje als hun eigen schip, ze weten de weg en gaan lekker hun gang en wij…kunnen dat lekker loslaten. Alles doen we samen zonder dat we hoeven te overleggen. Terwijl Frans de afwas doet en meezingt met John Denver, pakt Margriet de stofzuiger, John rommelt er omheen en ik ruim op…

De een maakt de lunch, de ander zorgt voor koffie….weer een ander hangt het zonnescherm op en dekt de tafel…het loopt allemaal als een geoliede machine. We varen van de ene prachtige baai naar de andere, John en Frans hebben elkaar gevonden en genieten van het zeilen….We zwemmen, snorkelen of liggen om beurten te deinen in de hangmat om vervolgens, terwijl de zon langzaam verdwijnt, tapas met eigen gebakken Foccacia te eten en heerlijke wijn te drinken.

De gesprekken komen op gang, eerlijke gesprekken (en daar hou ik zo van…!), de muziek wordt aangepast naarmate de avond vordert, de kaarsen gaan aan, de temperatuur is zwoel (iets waar ik élke dag van geniet!). Frans en John raken niet uitgepraat over het schip dat zo geweldig zeilt en zo stabiel is…..een onderwerp waar John zichtbaar emotioneel van wordt. Hij heeft zo hard gewerkt aan `zijn` schip en nu….nu kan hij ervan genieten en dat doet hij volop. Zijn droom heeft hij waargemaakt en hij beseft dat het een lange weg was en niet gemakkelijk maar de beslissing is goed geweest… en wij luisteren naar John en knikken instemmend….

Over drie dagen zeggen wij onze lieve gasten gedag….maar voor nu zeg ik alvast…bedankt lieve Frans en lieve Margriet voor jullie inzet en gezelligheid….voor de gesprekken, de lekkere `stomme` humor, het meedenken, het zichtbaar genieten en de grote gunfactor richting ons. Ja, jullie hebben het tegendeel bewezen….14 dagen is een mooie tijd om aan boord te vertoeven. Jullie hebben ons 14 fantastische dagen bezorgd…..!

Sicilië!!

De nacht viel op de Middellandse Zee…geen land te zien en de taken werden wederom verdeeld…Margriet en Frans de eerste wacht to 01.00 uur…John en ik tot 05.00 uur….

Helaas, ik zou willen verhalen over hoe wij de nacht de boot veilig door de inmiddels redelijke drukbezette zee loodsten…maar de eerlijkheid regeert. Ik werd wakker gemaakt door John…”Schat we moeten aan dek”. Ik stond op en voelde mij werkelijk een brakke hond….gatver….!

Ik hees mijn zwemvest aan…( oh, wat voel ik mij moe), ik trok mijn joggingbroek aan ( jemig…ik ben écht moe..) en klom als een oud wijf de trap op. Het was buiten warm en klam…ik kon het niet vinden.

John zat er lekker vit bij en ik….ik voelde alsof ik in de nachtdienst zat zoals ik dat vroeger in de verpleging ook ervoer…vreselijk! John zag het en ik kon het niet verbloemen. Hij omarmde mij liefdevol en stuurde mij naar bed. De rest van de nacht heb ik hazenslaapjes gedaan van niet meer dan 10 min. om vervolgens weer uren wakker te liggen, dan weer even naar John aan dek en dan weer naar bed, het was warm en plakkerig. Enfin, terwijl John en Frans en Margriet wél hun taken uitvoerden…was ik een slap , bezweet vaatdoekje…ik ben er niet trots op maar mensen, zo was het gewoon. ( ik heb diep respect voo alle zeelui en in het bijzonder voor mijn zonen die nacht na nacht wachten draaien op maar een paar uurtjes slaap...!).

’s Ochtends om 9.00 werd ik wakker uit een onrustige slaap…we lagen op een klein eilandje voor de kust van Sicilië! Ze hebben het geflikt! Frans had dit uitgezocht omdat Sicilië met de heersende wind niet te bezeilen viel. Een geweldige keuze! Het ieniemienie dorpje was zo apart. Veel mensen die zijn blijven steken in de jaren `60 bevolkten de paar straatjes. 2 terrasjes en een supermarktje ter grootte van een huiskamer…that’s it. En of je nu wel wat bestelde of gewoon lekker in schaduw zat…het maakte hier niet uit. Doe wat je wilt, alles is goed….dat was de gedachte. Wat een goede sfeer en gezelligheid.

En terwijl we aan het koude bier zaten en beseften dat we ( ze dus egenlijk) dit gedaan hadden kwam er een grote groep Sicilianen aan en voor het wisten zaten we midden tussen deze zeer luidruchtige én met een hoog macho-gehalte mannen en wat rustiger vrouwen. Heerlijk om te observeren en lekker in het Nederlands te bespreken. We keken onze ogen uit…

Frans en John…bedankt voor het veilig overzeilen, dat hebben jullie echt goed gedaan (Frans beweegt zich inmiddels op onze boot alsof hij al jaren meezeilt getuige het feit dat John als een blok heeft geslapen terwijl Frans onze Octavia in zijn kundige handen had!). Bedankt Margriet voor het verzorgen van de mannen en je humor en je begrip…waardevol!

We zijn op Sicilië….veilig en wel!

X

Oversteek! deel 1.

Donderdag 26 juli…nog twee dagen te gaan en we zouden oversteken naar Sicilië, het eiland waar de échte Italianen wonen….aldus de Siciliërs. Het was laat in de middag en we lagen in een `lelijke ` baai ( die heb je dus ook of…we zijn al een beetje verwend geraakt…). Geen fluit aan en bovendien rolden de golven regelrecht de ankerplek in…onrustige deining is het gevolg en dus waren we een onrustige nacht te wachten….en eigenlijk hadden we daar geen zin in. Tijdens de maaltijd was het besluit al gauw genomen…waarom gaan we niet nú? We keken elkaar aan….ok, doen we!

De taken werden verdeeld; de mannen zorgden dat op het dek alles in gereedheid werd gebracht….de vrouwen zorgden binnen dat alles zeevast zou staan. Er stond een redelijke wind (dus golven) uit de goede richting…dus lades op slot, alle ramen dicht i.v.m. water dat evt. naar binnen zou kunnen komen, afwas weggewerkt, koffie gezet voor de lange nacht, omkleden in lekker zittende joggingbroeken en warmere kleding….zwemvesten klaar, lifelijn klaar…We hadden alle vier een goed gevoel…we hadden er zin in en waren klaar en uitgerust voor hét avontuur. De oversteek zou ongeveer een 40 uur duren….(nog gauw even Daniël gebeld; “Dag schat, je ouders gaan ervoor en we spreken elkaar zo gauw we bereik hebben!” Daan had nog goede raad en wenste ons een mooie overtocht….goh wat hou ik toch veel van dit kind!).

Eenmaal klaar…anker op en daar gingen we….de avond viel snel en voor je het weet ligt Sardinë ver achter je…arriverderci!

Frans en Margriet (het zijn écht schatten!!!) zouden de eerste wacht nemen: van 22.00 uur tot 01.00 uur, daarna zou de kapitein en zijn maatje de wacht overnemen van 01.00 uur tot 04.00 uur. Dus John en ik gingen te kooi om te slapen…dus… Nou mooi niet, ik lag voorin de punt alleen want met zijn tweeën was het onmogelijk daar te liggen. Het schip lag vrij schuin vanwege de beide zeilen die op stonden en bovendien stampte en rolde het dat het een lieve lust was. Voorts was het werkelijk bloedheet….ik lag letterlijk vastgeplakt tegen de wand en hoorde alle geluiden verbaasd aan…kloppen..tikken..gorgelend water..bonken..klapperen..kraken..

Ik was me zeer bewust dat de boot door de golven kliefden en mijn ` vrienden` oropax hielpen daar niet tegen…Na twee uur door elkaar te zijn geschut én me een versuffing te hebben gezweet nam de wind af en….ik viel in een wat onrustige slaap die met dromen opgeluisterd werd…

Om 01.00 uur werd er zacht door mijn haar gekroeld….tijd om op te staan (ja in derdaad…lag ik nét lekker in een diepe slaap…kak). Ach…het ontvangst in de kuip was heerlijk. Een zeer enthousiaste Frans wachtte ons op onder een volmaakte sterrenhemel…de wind was zwoel ( 25 graden!) en Frans genoot zichtbaar. Er was, dit in tegenstelling tot onze vorige oversteek, géén boot te bekennen. We waren `alleen`…Margriet was al iets eerder gaan slapen vanwege een nare verkoudheid (overigens niet te merken aan haar, ze is en blijft gezellig…).

John en ik zaten samen in de kuip met onze zwemvesten aan met een kop thee….midden op zee terwijl ons geweldige schip door de golven gleed….een gelukzalig gevoel nam bezit van ons…dit is geweldig! We zaten dichtbij elkaar…de wind was warm (25 gr) en we voelden ons zo verbonden…

Even voor 4. 00 uur kwam onze trouwe ploeg aan dek… een beetje verkreukeld maar ze hadden er weer zin in. Terwijl de mannen samen de wacht deden (Frans kon toch niet slapen) gingen de dames te kooi (toch het zwakke geslacht…) om straks uitgerust de mannen van eten en drinken te voorzien…

Héél vroeg in de ochtend was er nauwelijks wind…de motor gestart….en toen….alsof het allemaal nog niet genoeg was…DOLFIJNEN!! We zagen ze gemakkelijk doordat er nauwelijks golven waren…ze sprongen enthousiast en gracieus uit het water en…zwommen naar onze boeg. Weet je, je kan nog zoveel dolfijnen gezien hebben in Artis of Dolfinarium…maar zo in het wild spelend met de boot….ongekend mooi! ( en Daan….ik heb maar één keer gegild…!). En het bleef niet bij deze ene keer…geregeld zagen we ze in de verte uit het water komen…allemaal tegelijk alsof ze het erom deden….stil waren we van dit unieke schouwspel.

Turend over de gladde zee (echt waar, géén rimpel te bekennen) zagen we telkens vuilnis drijven, tenminste dat dachten we. Toen we met de verrekijker eens goed keken verdween de `vuilniszak` regelmatig onder water maar…kwam weer boven drijven….vreemd. Misschien toch één of ander dier maar…welk dan? John kwam met de oplossing….bij de eerstvolgende `vuilniszak` motor stationair laten draaien en het roer richting…tja wat? Wat bleek….het waren reusachtige schildpadden die rustig dreven of draaiend en lui zwemmend zich verwarmden in het opgewarmde oppervlaktewater. Wat een prachtig gezicht! Ik heb in Artis zo een groot schildpad nog NOOIT zien bewegen!! En hier….midden op zee zijn ze sierlijk en…worden vergezeld door een twintigtal kleine visjes….

Terwijl we langzaam door het water gleden en genoten van dit unieke schouwspel zat mijn 1^e zelfgebakken Ciabatta brood in de oven! Helemaal gelukt…ha…di mama! Fantastico!

Toen uiteindelijk er helemaal geen wind meer was en het water rimpelloos…toen heb ik het gedaan….IK HEB MIDDEN IN DE MIDDELLANDSE ZEE GEZWOMMEN…..! De boot lag stil en…. het is eng en geeft tegelijk een heel vrij gevoel. Ik heb, een beetje van de boot afgezwommen en om mij heen gekeken…..dit kan ik echt niet beschrijven….dichterbij de natuur ben ik nog niet geweest! Het vervulde mij van een gelukzalig gevoel…..

We zijn nu halverwege….vannacht komen we aan in Palermo…Sicilië…wordt vervolgd…

X

Storm!

Na 5 weken onophoudelijk wakker te zijn geworden met een strakblauwe hemel was het wel even wennen…wakker worden met een zware en donkere lucht. Het waaide nog flink en we keken met een verrekijker hoe het in de verte op de zee was…flinke golven met schuimkoppen! Nee, vandaag blijven we in onze baai. Een beslissing die door alle andere schepen werd gedeeld…geen hond voer uit.

Maar wat een gezellige dag! Terwijl het buiten tekeer heerste er binnen een vredig en huiselijke sfeer. De mannen waren samen met technische zaken bezig; boekjes erbij, samen overleggen en kijken en zoeken hoe we ons AIS transponder systeem, die we op onze laptop binnen ontvingen, nu ook buiten konden ontvangen. Een hoop werk en dan zien twee er meer dan één. Frans is geduldig en neemt de tijd om alles uit te zoeken en….het is hen gelukt! Chapeau!

En de dames…? Zij hebben gelezen en gepuzzeld…irritante sudoku’s samen opgelost én…spelletjes gedaan. Mijn favoriete spelletjes met pen en papier. Margriet bleek een geduchte tegenstander te zijn, ik moest alle zeilen bijzetten om een beetje gelijk op te gaan…Toen uiteindelijk in de middag iedereen `uitgewerkt` was werd het tijd voor muziek. Met de versterker op standje hard hebben we gedanst…gek gedaan en gezongen… Laat het buiten maar pokkenweer zijn….wij hadden er geen last van...

De volgende dag was er nog steeds windkracht 6 à 7 en de zee had nog behoorlijke deining maar omdat de wind qua koers in de rug zouden hebben kozen we toch het ruime sop. Met zwemvesten aan zaten we gevieren buiten (de temperatuur was aangenaam en dat helpt wel!)…. maar wat een enorme deining en golven…! Na een dag en een nacht harde wind was de zee aardig onrustig geworden en konden de golven zich opbouwen…soms wel 5 tot 6 meter hoog! Geweldig was het! Omdat de golven schuin van achter kwamen werd de boot hoog opgetild en surften we over de deining heen om daarna in het `dal` weer een nieuwe golf af te wachten…Muren van blauw water en de boot….gaf geen krimp! Wij wel…we gilden alsof we in een achtbaan zaten. We speerden over het water met 7 tot 8 knopen.

Wat een zeewaardig schip….goed stabiel en zwaar én gemaakt voor dit werk. De naam van de vorige eigenaar Bodo verantwoordelijk voor alle aanpassingen die hij aan het schip gemaakt heeft, is vaak gevallen…

Gasten gearriveerd!

21 juli....we lagen in een jachthaven naast de luchthaven en zagen het toestel landen…20 minuten later verwelkomden wij Margriet en Frans aan boord! We waren voorbereid…de was gedaan, boot van binnen en van buiten tip-top in orde, John nog laatste klussen gedaan aan boord…de cocktails stonden klaar….we konden tot laat buiten zitten in dit geweldige klimaat en zij genoten daarvan…het is laat geworden, heel laat….

Wij genieten van hun gezelschap…want…na 5 weken samen is het heerlijk om weer met (sorry mannen…!) een vrouw te babbelen over de zaken in het leven die er écht toe doen. Over kleding, onze kinderen, ‘ben ik dik of niet?’ ( antwoord; Ja! ;), niet kunnen slapen en….lachen…veel lachen! Heerlijk! Margriet is een (h)eerlijk mens, positief, goedlachs én zij is familie nl mijn nicht. We herkennen veel van elkaar en kunnen daar oeverloos over praten.

Nadat ze uitgebreid de boot hebben bewonderd en we de boot hebben bevoorraad zijn we de volgende dag ankerop gegaan. Ze keken hun ogen uit…wat een prachtige omgeving, wat een mooie kleur water…(het is écht zoals je het beschrijft , Mart!).

We hebben in een wederom prachtige baai samen gezwommen….zo gezellig! (John zet nl meteen zijn duikbril op en snorkelt weg…mij achterlatend, Margriet en ik hebben samen `mijn ` rondje om de boot gezwommen (2 x!)…al babbelend en lachend en genietend! Samen koken…(babbelen), luch bereiden (en babbelen)…

En John? Die loopt helemaal leeg over hun gezamenlijke passie…zeilen. Alle ervaringen en avonturen…John babbelt nét zoveel als ik ( ik hoop dat Frans het volhoudt!) Hoezo…vrouwen gebruiken méér woorden dan mannen…de MIJNE NIET!!

Maar…zoals de weersvoorspellingen al aangeven…er zou stront komen of te wel slecht weer. Onweer, harde wind en de waarschuwingen kwamen via diverse wegen (navtex en internetsites) al tot ons. Inderdaad, gisteravond begon het serieus te waaien inclusief een hele nare donkere lucht doemden op. Gelukkig ligt ons anker goed (en kunnen we het delen met Margriet en Frans) en hebben we ’s avonds naar de flitslichten gekeken die onophoudelijk doorgingen. Vannacht was het bal…harde wind en vanochtend voor het eerst regen! De temperatuur is goed en…eerlijk gezegd gun ik het Sardinië want het is zo droog en de branden zijn een probleem. Voor Margriet en Frans is het beduidend minder. Dat is trouwens niet aan hun te merken…ze zijn vrolijk en berengezellig!

Morgen wordt het weer beter en kijken we of we uit kunnen varen! De zee is ruig en we zien behoorlijke hoge golven…Het is dus uitkijken geblazen. We nemen geen risico…vandaag blijven we nog in de baai. We vervelen ons niet…( babbeldebabbeldebabbeldebabbel….).

X

Herinnering...

Uitkijkend over de zee besef ik mij dat de zee…de golven… het strand een enorme aantrekkingskracht op mij hebben. Ik hou van de zee en strand en alles wat daarbij hoort. De geluiden van spelende kinderen en gepraat van mensen, af en toe een schreeuw of gil…het geluid van de branding…en dat alles gedempt. Het doet mij denken aan vroeger….heel vroeger.

Wij, en dan bedoel ik ons gezin, gingen elke zomer een hele maand naar zee. Mijn ouders huurden een huisje in of Wijk aan Zee, Katwijk aan Zee of Egmond. Wij waren nog kinderen en in mijn vroegste herinnering was 4 of 5 jaar.

Mijn vader, hij had niet zoveel met het zand dat overal tussen gaat zitten, werkte gewoon door (bovendien had hij niet zoveel vakantiedagen). Hij reed elke ochtend terug naar Amsterdam, naar zijn kantoor, om ’s avonds weer terug te komen. Mijn moeder bestierde het hele gezin. Het was voor haar minder `vakantie ` met 6 kinderen met badlakens, speelgoed, brood mee naar het strand, koken en alles wat er bij het huishouden hoorde!!Maar zij deed het met plezier en ik heb er warme herinneringen aan....

Het heerlijke opgewonden gevoel dat ik ’s ochtend had als we, bepakt en bezakt, voor mijn gevoel eindelijk (!)…, naar het strand gingen. Ik moest mijn schep `dragen`. Een houten steel en een rode ijzeren blad. De schep trok ik achter mij aan en schraapte over de grond. Hoe dichterbij het strand we kwamen…hoe meer zand er lag en het schrapende geluid werd zo nu en dan door het zand doorbroken....een teken dat we steeds dichterbij kwamen.! En dan….mocht ik mijn sandaaltjes uitdoen! Oh…het heerlijke gevoel op blote voeten te mogen lopen! Ik kreeg wel de waarschuwing mee dat ik uit moest kijken voor glas…Nog een klein stukje lopen….de laatste heuvel op en daar was hij…..de zee! De oneindige blauwe zee met het enorme strand. Ik knapte bijna uit elkaar van de opwinding….!

We speelden de hele dag, scheppen….een hele diepe kuil maken zodat je er helemaal in kon, met bankjes en schelpen om het mooi te maken. Bergje maken met gangen zodat je de hand van je broer aan de andere kant kon voelen. En….dan spelen in de lauwe `binnenzee`….ongevaarlijk en lekker warm. Tikkertje en je al rennend gewoon kunnen laten vallen in het zand… Vliegeren met je broer. Het was één groot speelparadijs.

Het eeuwige insmeren dat een beetje zeer deed omdat er altijd wel zand bij zat. De zelfgesneden dikke boterhammen mét...uiteraard zand ertussen...moest je zittend op je handdoek eten. Het oranje lekkende waterijsje...

Heel spannend vond ik het om in de echte grote zee te `spelen`. Ik herinner mij nog dat ik tussen mijn vader en mijn grote broer naar de zee liep. Het was eb. Een behoorlijk eind lopen. Ik had het een beetje koud….zowel van de koele wind als van de spanning….en dan….dewoeste branding! Geweldig…ik probeerde er overheen springen. Dat ging lekker hoog omdat ik werd opgetild aan mijn handen. Maar als mijn vader verder liep vond ik het eng worden. Híj stond er tot zij kuiten in….ik tot mijn middel! Maar gelukkig….ik werd opgetild en torende boven de golven uit veilig in zijn armen…..En als we terug liepen stond mijn moeder klaar met een badlaken om je af te drogen. Een beetje pijnlijk omdat het zand schuurde op mijn ietwat verbrande huid maar ik had een heerlijk geborgen gevoel. Het was allemaal veilig, vertrouwd en liefdevol….

De zee en het strand zijn voor mij onlosmakelijk verbonden met deze fijne herinneringen.

Lieve ouders, bedankt….!

24/7 internet!!

Daar zijn we weer.....en deze keer met 2 maanden lang onbeperkt internet....

We liggen nog steeds in Sardinië in de buurt van Olbia in een fantastische baai….oh,oh…een beauty! Aanstaande zaterdag verwachten we onze eerst gasten in de vorm van Margriet en Frans; een nicht van mij en haar man en…..we hebben er veel zin in! Zij zijn ook zeilers en hebben een prachtige boot alleen….belabberd weer want zeg nou zelf…..in Nederland zeilen…..hou toch op! Het is slecht weer…koud en regenachtig. Zij kijken er naar uit en ik zeg….terecht! We zullen ze eens goed verwennen! Met deze `crew` maken we de oversteek naar Sicilië en dat is fijn. Het is toch een flink eind toujours aan zeilen op zee en dan is een extra handje erg fijn. De verdeling lijkt mij nu al duidelijk…..de stoere mannen zorgen dat we veilig aankomen en Margriet en ik….tja….uh…nou wij zullen gewoon relax meezeilen en wijn en andere belangrijke zaken verzorgen…zoiets dacht ik…

Inmiddels heeft John zich weer van zijn beste kant laten zien; hij heeft de `ankerproblematiek` opgelost! Met veel fantasie en wat knutselwerk heeft hij een katrol gemaakt die voorkomt dat de ankerketting er niet als de brandweer vandoor gaat! Een sublieme actie……vindt hij trouwens ook zelf!

Het enige wat hij nodig had, en niet zelf kon doen, is iemand die het e.e.a. aan elkaar kon lassen. Je gelooft het niet maar du moment hij dat uitsprak hoorde wij: “Hallo…!” Dit werd uitgesproken met een onvervalste dikke Hollandse L….Nederlanders!! Is dat zo bijzonder dan? Ja….er vaart hier van alles, Zwitsers, Duitsers, Engelsen, Australiërs, Fransen etc….maar geen Nederlanders! Nu dus wel en…deze aardige Hollander woont op zijn boot in Olbia, waar wij dus lagen, én (écht waar) hij was op weg om iets te laten lassen!!! Kortom, hij nam het zaakje mee en na een paar uur was hij terug met John zijn slim uitgedachte ankerkettingbegeleidingssysteem en…..voilá….! Het werkt. Weg stress voorop, weg gemuts en gedoe….op het knopje drukken van de automatische elektrische lier en het ankertje glijdt vriendelijk in het water….no problemo. Di mama is weer blij…..( en dat is heel wat waard!).

Verder gaat ons geweldige leven een angstige kant op…..we raken er teveel aan gewend. De rust….niks moet….de natuur…elke dag mooi weer….zwemmen….mensen ontmoeten….wandelen ( ja, ik kan weer rustigjes aan de wal op!) de boot….het zwoele windje…..Hoe moeten wij ooit weer terug in het Hollandse ritme? Nou gewoon…..lekker de herfst in met regen met onze kinderen ( ach, de lieverds, ik heb ze al zo lang niet gezien….) familie, vrienden…heerlijk en volgend jaar….gaan we gewoon terug naar Griekenland om daar weer 4 maanden te zijn! JOEPIE…!

X

( uh..regen…wat was dat ook alweer?)

Mensen....

Lieve thuisblijvers...

We liggen al een paar dagen in Olbia, Sardinë, aan een kade met allemaal andere schepen. We liggen langzij een Zwitsers echtpaar en ja…..wederom erg leuke en sympathieke mensen. Hebben zeer goed geboerd en alles verkocht en een penthouse laten bouwen in Montreux….uitkijkend over het meer van Genève…Wow….echt een prachtig appartement en zeer smaakvol ingericht! Hun `bootje` is trouwens ook niet onaardig. Daarbij is ons scheepje maar een klein zielig bootje bij vergeleken (maar wel véél gezelliger ingericht….HA!).

Ach….het is allemaal niet belangrijk….het klikt goed tussen ons en zij nodigden ons dan ook ‘s middags uit bij hun aan boord voor een wijntje…. en wát voor een… Zijn hobby is eten ( een behoorlijke buik is daarvan het levende bewijs) en drinken en hij heeft zijn schip met een paar honderd flessen goede wijn volgestouwd! Wij hadden uiteraard geen bezwaar en onder het genot van een werkelijke fantastische rosé babbelden wij er lustig op los (na twee dagen Engels kon ik nu mijn Duits weer ophalen). Ervaringen uitwisselen over schepen, reizen en, naarmate de goddelijke wijn vloeide, uiteindelijk over het leven en….hun leven….. Kijk en dát vind ik nu echt zo ontzettend leuk om te doen en is míjn grote passie….mensen. Hoe is hun leven verlopen….welke keuzes hebben zij gemaakt? Rémy en Julia zijn zeer interessante en warme mensen. En toen de avond al behoorlijk was gevorderd en wij nog steeds niets hadden gegeten (het was al over 22.30 uur) heb ik mijn beste culinaire beentje voorgezet (met inmiddels een redelijk bewegende enkel én een beetje verdoofd door de wijn..) en heb hun bij ons aan boord uitgenodigd en allemaal kleine hapjes gemaakt….Zij namen de wijn mee ( hik) en terwijl onze Fado-zangeres zachtjes op de achtergrond haar droevige liederen zong was het nog lang gezellig en….dat moge duidelijk zijn, we hebben geslapen als rozen…..

De volgende dag heb ik met Julia samen een foccacia brood gemaakt….heerlijk. Erg makkelijk om te doen en ondertussen babbelen….babbelen. Email adressen uitgewisseld en we hopen elkaar nog eens te zien. (misschien in Montreux…skieën….penthouse…mmmm….sehr schönes Idee!).

Olbia is trouwens een leuke stad met gezellige terrasjes en oh…oh..oh..wat snappen de Italianen toch ongeveer alles. Als je een wijntje besteld op het terras…komt er gezellig een klein plankje mee met kleine hapjes…tapenade op geroosterd Ciabatta, olijven ( zó lekker daar kan AH nog wel een puntje aan zuigen), Pane Carasatu (een soort dun deeg gebakken met oregano en olijfolie) en alles is even lekker. Ondertussen genieten we van al het Italiaanse publiek dat langstrekt….mooie mannen en allemaal gestyled van top (haar) tot teen (dure schoentjes) en dat weten ze dan ook, mooie vrouwen die, oud of jong, allemaal zeer vrouwelijk gekleed gaan. Hoge hakken (in die bloedhitte…) kettingen, armbanden en fleurige jurken. Zo leuk om naar te kijken. En dan die heerlijke kleine Italiaanse kindertjes….grote bruine ogen…schattig! Regelmatig zien we grote gezinnen met vier of vijf kinderen. Zo gezellig ziet het er uit en…..en of je nu twee uur met je glas doet….het maakt ze allemaal niet uit. Je mag zo lang blijven zitten als je wilt….en dat doen we dan ook.

Even een kleine zeer complimenteuze anekdote; wij zaten op een terras lekker te praten met elkaar. Naast ons zit een ander stel, uit Zwitserland, en we kwamen aan de babbel. Zij vertelden ons dat wij tussen de andere mensen opvielen. “Hoe dat zo?’, vroeg ik. Omdat we zo straalden en daardoor zo mooi om te zien!! Nou…..complimentje of niet? Dat dacht ik!!

X