Eind goed...al goed!

Na een heerlijke week te hebben doorgebracht met Julian en Joella (met als één van de hoogtepunten de vangst van maar liefst twee vissen te weten een prachtige makreel én een grote zwaardvis! Mooi en knap maar Joella en ik hadden toch wel moeite met het onvermijdelijke `omleggen` van deze beesten….gatver én… wat zielig eigenlijk!). Maar oh… wat is het toch fijn om onze eigen zoon als een van de gasten te hebben. Zo vertrouwd en zo gezellig. Wij en zij hebben genoten. En nu zijn we weer samen en dat is toch ook wel weer goed.

We hebben in totaal één maand ten zuiden van het schiereiland Lefkas gezeild en we hebben zowel bekende als nieuwe plaatsten gevonden. Kleine gezellige dorpjes….met een kleine haventje waar je genoeglijk aan de kade ligt en je vanaf je boot alle mensen kunt bekijken die net van de veerboot stappen. Dat blijft toch een heerlijke bezigheid. En iedere avond lig je weer naast andere mensen…ook altijd een beetje spannend wie je nieuwe `buren` nu weer zijn. Maar wat hebben we veel leuke mensen ontmoet… En ondanks dat het gebied vrij groot is komt je toch ook regelmatig dezelfde mensen tegen. Altijd weer een gezellig weerzien! Met de één heb je wat meer dan de ander. Het gebeurt ook dat het zo klikt en dan worden de email adressen uitgewisseld en beloftes gedaan betreffende volgend jaar. Zo voelt ook dit verre Griekenland nu al vertrouwd.

We hebben ook de Grieken beter leren kennen. Wat `men` ook over ze zegt, wij ervaren ze als zeer gastvrij en behulpzaam, vriendelijk en geduldig én als zeer harde werkers! Ach… het is gewoon een heerlijk land om te bezeilen, daar is werkelijk íedereen het over eens.

In Griekenland waan je jezelf een beetje terug in de tijd. Er is nog een heuse slager die écht vers vlees heeft (gehakt wordt vers voor je gedraaid en kip…..je herinnert je ineens weer hoe het hoort te smaken…vers en mals en….heerlijk!) Een klein bakkertje bakt heerlijk brood en koekjes, er is nog een eenvoudig supermarktje. De kerkklok slaat de hele uren terwijl vissers hun netten reparen. Het is kleinschalig en lekker overzichtelijk en alles gaat in een rustig tempo. En als je goed luistert…..hoor je vaak alleen de krekels en het licht kabbelen van het water…..

In de vroege ochtend, als ik besluit boven in het dorpje brood te halen, loop ik door de smalle straatjes het dorpje in. Een oudere vrouw geheel in het zwart gekleed (weduwe) met sjaal om het hoofd groet mij vriendelijk; “Jassas..”! Vrolijk loop ik verder en dat is best pittig daar het dorp tegen een bergwand is gebouwd dus….klimmen geblazen en ook al is het pas 7.30 uur…het is al flink warm. Twee huisvrouwen zijn bezig hun straatje te boenen en ik krijg een vleugje bleekwater mee… de was hangt te wapperen en terwijl ik geniet van dit alles hoor ik zacht het geluid van kinderstemme die samen iets opzeggen….een schooltje. Ik doe mijn ogen dicht en ik waan mij weer in mijn jeugd waar, in mijn beleving, alles nog zo simpel en kleinschalig en veilig was. Ik geniet van deze heerlijke wandeling met als kers op de taart…..vers brood… het werd voor mijn ogen uit de oven gehaald…).

Maar langzaam of niet….de tijd verstrijkt en de laatste week van dit avontuur is aangebroken. Ons schip wordt in een haven in Preveza op de kant gezet. Een spannende onderneming….als alles maar goed gaat! De Griekse eigenaar van de jachthaven bedient persoonlijk de machine. Met man en macht (ons schip weeg maar liefst 16 ton!!) proberen ze de Octavia in de juiste positie te duwen. Een hele klus maar….voor we het weten staat ze veilig en trots op de kant en wordt ze helemaal schoongekrabd….er zijn veel schelpdieren die zich aan de onderkant hebben vastgezet.

De rest is aan ons en we zorgen ervoor dat we haar goed verzorgd en veilig achter laten voor 7 maanden. (Voor het eerst dat John niet `eventjes` tussendoor kan checken hoe met zijn geliefde bootje gaat…). In mei 2013 begint ons eerste charterseizoen en kijken we hoe ze het heeft gehouden in de wintermaanden... (we hebben er nu al ONTZETTEND veel zin in!!!).

De reis zit erop! Het avontuur is beleefd en ervaren. Het wordt tijd om naar huis te gaan en dat is ook weer fijn. Terwijl we ons mooie schip poetsen en boenen sta ik stil bij hoe ik mij voelde toen ik de reis begon. Onzeker en vol bezwaren en `beren op de zee` en bedachtte angsten. Ik heb heel veel geleerd, ben mijzelf tegengekomen (en dat is niet gemakkelijk geweest) heb mijn angsten onder ogen gezien (ook geen feestje…) om uiteindelijk te ervaren hoe mooi en geweldig ons schip, de zee en het zeilen is…. Ik ben gegroeid naar een volwaardig zeemaatje naast John en voel mij thuis op de boot en het water….

Ik wil graag dit reisverslag afsluiten met een woord van dank. Lieve lezers….heel erg bedankt voor jullie lieve en motiverende reacties én complimenten!!! Hartverwarmend vond ik ze en daardoor kon ik verder met `schrijven` (ik vond het soms best moeilijk om te doen!). Er zijn heel veel mensen geweest die trouw mijn verhalen lazen….ongelooflijk vond ik dat en erg leuk om te horen. Zonder lezers geen site ten slotte…. Ik heb aan dit schrijven heel veel plezier beleefd dankzij jullie allemaal!!

Verder willen John en ik iedereen bedanken die ons gesteund heeft….en dat zijn er veel! Via sms-en, skypen, mails, telefoontjes, facebook…. We hebben dit erg gewaardeerd! Ook willen wij de familie en vrienden die hebben meegezeild bedanken. Zij hebben John door Frankrijk geloodst en het is voor hem een onvergetelijke ervaring geworden! Maar jullie hebben ons ook geholpen met de oversteken én wij konden ervaring opdoen hoe om te gaan met gasten aan boord. Een zeer waardevolle tijd maar…. vooral ook een hele gezellige tijd.

Nogmaals…..iedereen bedankt!!

Een warme omhelzing van

Weerzien...

Zaterdag 15 september….de dag dat Julian en Joella in het vliegtuig stappen en ‘s nachts landen in Athene, vervolgens een auto huren en heel vroeg in de ochtend…..aan boord stappen! Maar ook zaterdag de 15^de dat we een heuse storm hebben met echte donkere wolken, regen en onweer en harde wind. Gatver….denk ik….komen ze in de regen aan. Hebben we dit jaar de heetste en droogste zomer gehad die Griekenland in járen heeft gehad…. en nu regen! (ik gun het de Grieken van harte trouwens….).

Jullie begrijpen….de spanning was groot. We hebben samen voorbereidingen getroffen…boodschappen gedaan (dát vindt Julian lekker enne…wat lust Joella allemaal, oh…wat een heerlijke gedachtes!!), hut schoongemaakt en opgemaakt, badkamer glimmend gepoetst, was gedaan in een echte wasmachine….enz.

Zaterdagnacht zijn we bijtijds naar bed gegaan om vervolgens…. klaarwakker te liggen. Telefoon binnen handbereik. Stoer deed ik mijn ogen dicht en nestelde mij in mijn `slaaphouding`…. Helaas, kansloos. Duizend gedachtes maalden door mijn hoofd; “Hoe laat landen zo ook alweer? Zitten ze nu in de auto? Waarom regent het zo? Kunnen ze het wel vinden? Rijden ze voorzichtig, ze moeten tenslotte een nacht doorhalen? Waarom reageert Juul niet op onze sms? Waarom neemt Joella haar telefoon niet op? Wat ontzettend jammer dat Daniël niet kan komen….” Pffff….van slapen kwam er bitterweinig.

Om 5.30 uur ben ik er uit gegaan. Zal ik vast een ontbijttafel dekken en lekker thee zetten? Wierookje aan (dat is tenslotte toch zoals het `thuis` ruikt…). Ondertussen hoorde ik de vissers al in de weer met hun boten. Elk ronkend geluid kon een auto zijn dus… ik stond elke 30 sec. buiten te kijken….

Ineens….twee koplampen die flitste….ja…?! Ik keek en…de auto remde af en….stopte voor onze boot en JA…….!!! DAAR ZIJN ZE….EINDELIJK!! Ze kwamen brak en witjes de auto uit….we namen de bagage in ontvangst (John was als een speer zijn bed uit!) en toen…..eindelijk…..DE omhelzing! Oh, ik heb ze zo vastgehouden. Julian drukte mij stevig tegen zich aan….tranen stroomden van….tja….van alles! Zó lang elkaar niet gezien, we zijn allemaal zo ver weg geweest en hebben zoveel beleefd en nu eindelijk zien we elkaar weer. Ik ben zo dankbaar dat alles goed is gegaan. Lieve schatten, jullie zijn er écht…..wat geweldig!!!

We hebben heerlijk aan een ontbijtje gezeten en….gepraat. De woorden van Julian hebben we op geslurpt. Wat ziet hij er goed uit en wat heeft hij aandacht voor ons! Hij is zo begripvol en luistert aandachtig en is geïnteresseerd in al onze verhalen en hij voelt aan hoe het met ons gaat. Ik kan mijn geluk niet op enne…als ik John zijn zachte uitdrukking op zijn gezicht zie….geniet hij met volle teugen van zijn `maatje` Julian. Twee mannen met dezelfde gedachtes, John kan eindelijk alles delen met hem!

Wat heerlijk dat Joella er is. Joella en ik hebben veel meegemaakt toen Julian nog thuis woonden….we kennen elkaar goed en er is een goede band uit ontstaan. Het voelt zo vertrouwd! Wat een rijkdom! Ik geniet van haar en hoe zij omgaat met Julian. Oh, wat zijn ze lekker verliefd en wat doen ze het goed samen! En wat kan ik toch lekker kletsen met haar….

We zijn uiteindelijk toch even gaan slapen. John en ik slechts één uurtje om vervolgens anker op te gaan om naar de eerste de beste mooie baai te gaan die er is. Toen Julian en Joella met dikke slaperige ogen drie uur later naar buiten kwamen….keken zij hun ogen uit! De zon scheen volop….de bergen waren in een blauwachtige waas in de verte zichtbaar, kleine eilandjes met groene begroeiing en wittig gesteente voeren we traag voorbij. Het water had weer zijn mooiste kleur aangenomen…diep warm blauw. Julian en Joella vonden het geweldig. Ze hebben meteen gezwommen (“Nee man…het water is écht pislauw!!!”….zo liet Julian half Griekenland weten) en Joella dook eventjes van de voorpunt af. Oeps….ze is wel erg stoer, ik doe haar dat niet na maar gleed een beetje lafjes van het zwemtrappetje in het water…. Ze kreeg meteen haar eerste snorkelles en…. ze snorkelde binnen 2 min. weg ( ik had daar ook iets meer tijd voor nodig…maar oh, wat geniet ik van haar!!) om verbaasd boven te komen….”Wow, wat een vissen..!. Ik vind dit echt heel vet!” En terwijl zij zich vermaakten in het water en we zo af en toe gegiechel en gelach hoorden, maakten we samen met de grootst mogelijke liefde de lunch klaar….het genieten is begonnen!!!!!

X J

Doel bereikt!!

Doel bereikt!

Het is zaterdag en we verlaten Corfu om uiteindelijk richting ons einddoel te varen….Lefkas, het schiereiland dat aan het vastenland zit. Voor ons bekend terrein….we hebben er dagen aan de kade gelegen. We weten waar de winkeltjes zijn, het kleine gezellige Griekse restaurantje die in een klein achterafstraatje zit maar altijd vol zat, de wasserette (een bijzonder prettig vooruitzicht!), de supermarkt, de echte watersportwinkel. Ja…die `watersportwinkels` zijn we en route regelmatig tegengekomen maar bleek uiteindelijk alleen drie haken, wat soorten lijnen en sleutelhangers te verkopen….weinig echt watersportartikelen dus…

Als we dichterbij komen ziet alles er nog zo bekend uit… Jemig, we zijn er én met ons eigen schip! Tja… lieve vrienden, toen we eenmaal in de bekende baai lagen…de motor uit deden….het anker eenmaal lag….toen beseften we ons terdege….DE REIS IS TEN EINDE!!! Het was weer zo een speciaal moment. We hebben er, onder het genot van een ijskoud biertje, samen uitgebreid bij stil gestaan én we hebben het samen gevierd! Wat is er in drie jaar tijd veel gebeurd…. Alles wat we bedacht hebben is nu definitief…we liggen er…ver van huis maar toch ook weer niet. We kijken elkaar diep in de ogen…. “Jamas! (Grieks voor proost!) op ons, het geweldige schip dat ons veilig gebracht heeft en waar we zo op kunnen vertrouwen, op de toekomst en….. op het spoedige weerzien van de kinderen!”

Weer tranen, allebei…. Ik verlang ernaar ze weer te zien en even vast te houden… Ze te vertellen en laten zien hoe mooi en geweldig alles is.Het is té lang dat we zonder de kinderen zijn. We zijn een gezin dat alles met elkaar deelt, lief en leed. Zowel wij als zij hebben zoveel meegemaakt en we hebben het maar mondjesmaat kunnen vertellen…door de telefoon of via de skype. We zijn het er alle vier over eens….het wordt hoog tijd om weer bij elkaar te zijn als gezin inclusief onze lieve `schoondochter`… We tellen de dagen af dat ze komen. We kunnen niet meer wachten en maken al plannen wat we allemaal gaan doen!! Heerlijk vooruitzicht.

……zojuist een moeilijk telefoontje gehad met….de kinderen. Ze gaan (waarschijnlijk) niet komen… Daan zit met zijn examen en eindgesprek….Julian met het geld dat vliegen gaat kosten en wat veel duurder uitpakt dan we dachten voor hem en Joella. Met de auto komen was een optie maar dan moeten de beide jongens mee kunnen, dat zit er niet in…

BENG….dit is de klap die ik voel binnenin….echt lijfelijk voel ik het! Natuurlijk snap ik hoe en wat en respecteer de beslissingen maar…..het voelt even iets anders! Ik kijk naar John. Ook hij zit er verslagen en later, met als ik, verdrietig bij…. De teleurstelling is groot...

Oh…wat had ik graag met zijn vijven aan boord gezeten. In gedachte had ik al de lokale lekkernijen klaargezet én een heerlijke coctail als welkom in Griekenland….ons tweede thuis. Ik zag hun al aan komen rijden in mijn(!) auto na twee lange dagen sturen…. Het gevoel wat mij dat zou hebben gegeven is echt onbeschrijflijk!

Ik had de bedden in de hutten al helemaal klaar en alles aan boord hadden we tip-top in orde gemaakt. ( we hadden het erover om de boot helamaal te poetsen en in de was te zetten…). Ik had lekkere koude biertjes gehad en ze eens lekker verwend. Ik had zo graag de omgeving laten zien…de mooie baaien, de lieflijke tavernes….het prachtige blauw van de zee en alles waar we voor gevallen zijn… Hoe geweldig de boot zeilt in dit water. Ik had ze zo graag mijn eigen gebakken Foccacia brood willen laten proeven wetende dat ze dat erg lekker zouden vinden. Ik had ze zo graag willen laten zien hoe thuis ik mij voel op de boot, hoe zekerder ik mij beweeg en hoe ik goed kan ankeren….. Ik had gewild dat ze trots op me zouden zijn en ik weet dat ze dat zouden zijn én zouden zeggen tegen me! Ik weet dat we dezelfde taal spreken en dezelfde humor hebben… Ik heb dat zo gemist, wij hebben dat zo gemist! Ik had zo graag alle verhalen, de onzekerheden die ik onderweg ben tegengekomen, de leuke en spannende momenten die we hebben meegemaakt met ze willen delen. Ik had zo graag al hún verhalen gehoord in een ontspannen setting op ons schip, alle foto’s willen zien en de avonturen erbij willen horen. Ik had zo graag gehad dat ze trots zouden zijn op John die het allemaal voor elkaar heeft gebokst!! Ik had zo graag de aanpassingen die John heeft gemaakt aan de boot willen laten zien. Ze zouden het geweldig vinden dat we boxen in de kuip hebben en dus Hazes of de Eagles lekker hard op het water kunnen draaien…. De aanpassingen die John zo vernuftig heeft gemaakt aan het ankerlier. Ze zouden het allemaal zien en waarderen. Het gaat hoogstwaarschijnlijk niet door….. ik vind het moeilijk. Sorry mensen, geen gezellig blog dit keer maar zo zit ik er nu gewoon in….

Tadadadaaa!!!! Na heel veel sms-en, bellen en overleggen is er eindelijk een beslissing gevallen….en wat voor een!!!! Julian en Joella hebben een vlucht geboekt en ze gaan echt komen! Wat een geweldig nieuws!! Helaas…….Daan komt waarschijnlijk niet. Hij moet nog e.e.a. regelen met school én slagen voor al zijn examens (hij werkt hard aan om te slagen en studeert zich een versuffing)….kortom veel onzekerheden. Wij blijven duimen. Het is in ieder geval al heerlijk dat Julian komt… John heeft hem al 5 ½ maand niet gezien, ik 4 ½ maand…. Het weerzien zal heerlijk zijn…..

Wordt vervolgd!

X

Griekse hitte.....

We hebben drie dagen gelegen in een haventje op Corfu…Benitsis. Klein en toeristisch….maar dan wel op zijn Grieks. Iedereen `kent` je al na één dag of het nu de redelijk bejaarde Griek is die de plaatselijke supermarkt beheert of die leuke jonge meid van het kleine boetiekje….ze zeggen je elke keer hartelijk gedag (en dat na een seizoen van alleen maar toeristen…ze zijn nog even fris en fruitig alsof het seizoen nét begint….daar kunnen de Fransen en Spanjaarden aan de kust nog een puntje aan zuigen!) en ze hebben tijd voor een praatje (ik ben hard bezig om mijn Grieks wat op te poetsen én dat wordt hogelijk gewaardeerd door de Grieken!). Het is zo gemoedelijk allemaal en we voelen ons thuis. Op het terras, waar we elke keer skypen, kennen ze ons inmiddels en de aardige jongen die het terrasje bedient zorgt voor een goede tafel zodat we uitgebreid kunnen kletsen met het thuisfront. Ze zoeken met ons mee naar een stopcontact en het snoer van de laptop wordt tussen alle tafels en benen van de vakantiegangers door gelegd….”Eh…zíj willen praten met hun kinderen in Hollande!!” Ach…iedereen is begripvol en behulpzaam. En of de supermarkt nu geen vlees verkoopt en je eerst 7 km moet rijden naar het volgende dorp want dáár verkopen ze wel vlees….het maakt niet uit. Dan maar geen vlees! We voelen ons welkom en we genieten van de sfeer.

Maar….we hebben te maken met een kleine hittegolf. Even schakelen mensen….het ís hier dus al behoorlijk warm en nu dus, volgens de Grieken,…een heuse hittegolf…Ok??

We worden al gewaarschuwd door de plaatselijke bakker…het wordt heet…erg heet. “Hoe warm dan?”, vragen we voorzichtig. Hij lacht en vertelt dat het over de 40 graden wordt, in de stad in de zon….tegen de 50 graden!! “Ok…no problem”, lach ik onnozeltjes terug. Ik wist nog niet beter.

Ok…we hebben ook dit ervaren en overleefd. Tering!!…(excusez le mot) wat ontzettend heet!!! We hebben een kleine week drijfnat, plakkerig en zwetend doodmoe gehangen in de schaduw met water binnen handbereik en…dat water komt op een gegeven moment je strot uit. Je buik zit vol maar je hebt dorst…het is niet aan te slepen! Dus water uit de ijskast, dan weer lauw water, water met citroen, water met een beetje limonade, scheutje jus d’orange….alle variaties hebben we gehad én hebben we ook gehad! Af en toe een voorzichtig biertje (die was dan ook wel erg lekker!) maar je benen denken daar anders over.... Het is gewoon heel erg vermoeiend… Als je al denkt aan opstaan om wat water te pakken…..pfff, dan breekt het zweet je wederom uit. Je droogt gewoon niet op. Of je onder de douche vandaan stapt of uit de heerlijke zee, je bent en blijft drijfnat. Gelukkig ís er die goddelijke zee die nu vol is met locals die er, drijvend, gezellig op los babbelen in het water met een strooien hoed op….koffie visite maar dan in de zee, zeg maar…. Maar het waait toch wel? Ik hoor het jullie vragen. Jazeker! In de middag gaat het hard waaien….maar de wind is nét zo warm als die uit mijn föhn thuis komt. Geen verkoeling maar goed…beter wind dan geen (aan de voorkant ben je in ieder geval droog, je rug en de achterkant van je ledematen zweet je gezellig verder…).

Ik heb uiteindelijk een afzichtelijke waaier gekocht! Ik hoor nu definitief bij de oude vrouwen die in hun zwarte stippeltjes jurken op bankjes, met opgezette enkels van de hitte, zitten te waaieren en te praten over….weet ik veel… Ik wapper er lustig op los ( windkracht 7 haal ik makkelijk!) terwijl het zweet van mijn lijf af druipt. Het maakt niet meer uit….Nee, het is niet leuk maar wij hoeven tenminste niet te werken. De plaatselijke bevolking klaagt niet, ondanks dat ze af en aan lopen met bladen met de zoveelste bestelling. Ze lachen vriendelijk, verschonen weer hun drijfnatte t-shirt en zijn blij met de toeristen. Ik bewonder ze in hoge mate…

De nachten zijn het ergst totdat…..we een leuke Engelse buurman kregen! Hij sliep op het dek van zijn boot. Toen ik ’s nachts badend in het zweet naar buiten ging om verkoeling te zoeken (de opvliegers zijn niet meer aan te slepen en ik heb het Olympisch record gehaald….de langste opvlieger!) dacht ik…ik wil dit ook!

De volgende dag heb ik een matras van de stapelhut naar buiten gesleept….hoeslaken erop en….slapen. Wonderwel kon ik mij, terwijl de kade druk bevolkt was met Grieken die ‘s avonds eindelijk verkoeling zochten aan zee en gezellig alle lokale nieuwtjes bespraken, als een blok overgeven…Je ligt toch te kijk voor iedereen. Ik sliep met de sterrenhemel boven mij (en met de felle lantaarns die op de kade stonden maar goed dat terzijde…) én met een aangenaam koel briesje door mijn (inmiddels erge lange…) haren!!! Wat zalig! Wapperend zoog ik de koele bries op (de temperatuur is dan nog steeds 29 gr). De volgende dag werd ik wakker van een grote oranje zon die net boven de horizon uitpiepte...De zee was heel licht blauw… het was stil en prachtig en….ik voelde me echt een stoere reiziger! (John baalde een beetje van mijn enthousiasme want hij koos nog voor veilig binnen tukken maar…. hij lag de volgende nacht naast me!). Nu ik dit ontdekt en ervaren had waren de hete dagen beter te dragen….ik wist mij verzekerd van een relatief koele nacht…..heerlijk!

De extreme hitte heeft slechts 5 dagen geduurd. We weten nu hoe het is en….je gaat er toch een beetje aan wennen. Het hoort erbij en we hebben het maar te accepteren….en dan doen we ook enne….een béetje mopperen op zijn tijd, dat moet kunnen, toch?

Pfff (wapper…wapper…) X

Eindelijk...Griekenland!!

Het is 0.200 uur…midden op de Ionische zee. Oluf en Alice zijn `te kooi` (zo zeg je dat in scheepstermen en inmiddels voel ik mij zeewaardig genoeg om deze termen te gebruiken!). Zij hebben de eerste wacht erop zitten….vlekkeloos gegaan. Het is belachelijk warm zo midden op zee..29 graden! John en ik zetten onze stoelen tegen elkaar aan achterop…de zeilen staan bol, we hebben een matige wind. Het is aardedonker want de maan is al onder (tja…dat heb ik deze reis geleerd, de maan komt op en gaat ook weer onder…net als de sterren die verschuiven..).

We genieten van de zwoele wind…de trouwe sterrenhemel boven ons, de donkere golven die af en toe fluorescerende lichtjes geven… Dit is en blijft een fantastische ervaring! We zijn alleen op de zee….

We nemen de tijd om eens echt te praten met elkaar. We hebben 6 weken lang gasten aan boord gehad en genoeg gesproken maar….samen eens lekker kletsen…dat kwam er maar weinig van. We maken samen de balans op…hoe zit/zat jij erin? Hoe gaat het eigenlijk met je? Is dit wat we willen en wat moet of kan er anders? Kortom gespreksstof genoeg….tot we ineens een afwijkend geluid horen…! We zijn meteen alert… De motor staat standby dus wellicht iets met de uitlaat of zo? We luisteren gespannen…

Plots duikt er vlak naast ons, in het donker, een grote dolfijn op! Hij blaast lucht uit en dát is dus wat wij hoorden!! We kijken elkaar verbaasd aan…jemig…wat geweldig. Deze dolfijn heeft ons ruim één uur gevolgd…af en toe (elke 10 minuten) dook hij naast ons op….lieve mensen, het is zó onbeschrijfelijk mooi…dat moet je ervaren. We houden elkaar liefdevol vast…deze dolfijn is er gewoon voor….onsJ

Oluf en Alice nemen de wacht weer over…heerlijk dat zij er zijn én ze genieten er ook zo van. Maar de tegenkant is er ook…mijn hemel, wat vermoeiend. We hebben 2 ½ dag onophoudelijk gezeild maar uiteindelijk komen we, midden in de nacht, aan op Corfu… het is donker en John moet helemaal vertrouwen op zijn zeekaarten. Zijn er rotsen of ondieptes? De kaarten geven dit weer maar de vraag blijft; “Zijn ze betrouwbaar?” De spanning is voelbaar terwijl het schip door het water glijdt.

Terwijl Oluf en Alice en ik af en toe even in slaap dommelen ( tjee, we zijn moe!) blijft John klaarwakker. Hij is en blijft kapitein en zal zijn schip veilig binnenloodsen. Oluf bestudeert de mogelijkheden om te ankeren…Alice en ik kijken voorop naar evt. ondieptes….

Met een schijnwerper voorop en zachtjes varen heeft John ons schip alweer in een veilige baai gelegd…anker uit en….pfff…slapen! Morgen zien we wel waar we liggen en hoe het er allemaal uitziet! Welterusten enne…goed gedaan John (gaap…zzzzz).

De volgende morgen…het uitzicht is adembenemend. Vage bergen in de verte…gezellige huisjes aan de oever…een klein jachthaventje…lekker rommelig. WE ZIJN IN GRIEKENLAND!!! Ik voel me ontroerd, we hebben de lange reis volbracht en hebben het geflikt!!! Ik ben trots op ons en op ons schip. We varen de kleine jachthaven in….geen havenmeester, geen betaling, wél water en een gezellige kade…welkom in Griekenland waar je het zelf moet uitzoeken maar iedereen bereid is om te helpen. Het voelt echt als thuiskomen! We leggen de boot neer….geen geschommel (want we liggen in de luwte achter de kademuur en wat is dat lekker….)…stromend water én leuke buren…Italianen, Polen, een Engelsman uit Wales, Duitsers en….Nederlanders. Terwijl we op de kademuur uitkijkend over de zee een pastis drinken met elkaar terwijl de zon achter de bergen wegzakt….zijn alle zeilers het met elkaar eens (en sommigen hebben de hele wereld overgezeild tot en met Australië aan toe!)….Griekenland is The Place To Be. Híer heb je alles; lekker zeilen…prachtige baaien, kleine vissershaventjes en leuke en zeer vriendelijke mensen. Tja…zo was het ook alweer… Terwijl iedereen met iedereen praat vang ik John zijn blik….we kijken elkaar aan….we knikken naar elkaar…het is goed!

X

wederom crewwissel...

Na 14 dagen met gasten te hebben gezeild werd het tijd voor Oluf en Alice om weer aan te monsteren in Catania, Sicilië. Oluf was al drie weken meegevaren door Frankrijk, Alice was er in Parijs bij. Goede zeilvrienden van ons….en oh, wat keken we naar deze wissel uit!

De dag van aankomst hebben John en ik letterlijk schoon schip gemaakt….in de bloedhitte. De thermometer stond ’s morgens vroeg al over de 30 graden…in de haven stond praktisch geen wind. Het was echt afzien en ik moest even goed nadenken waarom we dit ook al weer deden…

Wassen (op de hand want er waren alweer geen wasmachines in de haven maar gelukkig wordt John daar erg handig in...), soppen, stofzuigen, bedden opmaken, de boot van buiten poetsen….pfff….zweten, zweten, zweten… Elk half uur stopten we om water te drinken en om onder een lauwe waterstraal onszelf af te koelen (het water is nergens meer koud…). Als de boot blinkt besluiten we om het schip te bevoorraden…alweer een zeer warme klus. De leuke Italiaanse havenmeester spreken we aan…supermecato? Tja…dat is niet eenvoudig want dat is een stief endje lopen. Vóór ik begin te zuchten komt er een klein Siciliaans mannetje op ons af….de eigenaar van een supermarkt mét auto…of we niet even mee willen rijden dan brengt hij ons mét boodschappen ook weer terug! Yes!... en voor we het weten racen we deze man (die fulltime Italiaans met mij babbelt ondanks dat ik duidelijk maak dat ik hem niet versta…`no capiche!`) dwars door het wat armoedige gedeelte van Catania (en wat rijden ze hier door zal ik maar zeggen…). Lange smalle straten met op balkonnetjes mannen en vrouwen die verkoeling zoeken en al roepend informatie met elkaar delen.. . Maar dan de `supermarkt` ….ik heb nog niet eerder zoiets gezien. Het was een veredelde huiskamer met een toonbankje en scheve planken tegen de muur waarop alles was uitgestald…door elkaar, tampoens naast Siciliaanse worst…. Achterin zit een grootmoeder met waaier én zwart/wit gestippelde jurk op een stoel ( Italiaanser wordt het niet…). Haar dochter heeft al eurotekentjes in haar prachtige donkere ogen. Met een schorre stem (Al Capone zou er jaloers op zijn) prees zij alle waar aan. Toen we de lokale witte wijn uit vat proefden (erg lekker én maar € 1,60 per liter!!) en wij 10 liter bestelden….toen ging ze echt los! Ik voelden me echt een rijke toerist… nadat we de halve `huiskamer` hadden leeg gekocht (en je gunt het die mensen zo) werden er handen geschud en kregen we keurig een lift terug naar de haven… Zo leuk kan boodschappen doen zijn…

En ….om half één ’s nachts reed eindelijk een taxi het haventerrein op….daar waren ze, bereisd, plakkerig maar zeer enthousiast: Oluf en Alice! Uit hun tassen kwam van alles; rookworsten (op mijn verzoek….mmm), satésaus, Hollandse pittige kaas, maggi (dit voor John)…. We hebben tot in de vroege zwoele uurtjes ervaringen uitgewisseld en….wat hadden wij veel te vertellen en….wat kunnen die lieverds toch luisteren naar ons…

Ach, wat voelen zij zich thuis bij ons aan boord. Het loopt vanzelf en het is bovendien oergezellig. We kunnen lachen en dollen met elkaar maar ook serieus praten en John en Oluf zijn 4 handen op één buik en Alice en ik? Ik kan haar vertellen over de moeilijke kanten van varen… en zij luistert en is boevendien zo begripvol….heerlijk!! Maar…er moet ook serieus gezeild worden. Wij hebben één week om van Catania (zuid Sicilië) onder de laars van Italië door (en dat is echt een enorm stuk!) over de Ionische zee door te steken naar….Griekenland, Corfu. De reis is begonnen want de derde dag besluiten we al de oversteek te maken….we hebben er alle vier veel zin in. En terwijl we de plannen bespreken onder het genot van een lekker koel wit wijntje….springen er dolfijnen vlak naast de boot! Een gigantisch grote dolfijn maakt sprongen zó hoog…alsof hij een showtje voor ons weg wil geven…we zijn allemaal onder de indruk! Als er een paar uur later opnieuw dolfijnen voorbij komen…kan het niet meer stuk. We kijken weer uit naar het zeilen in de nacht want de oversteek gaat 2 nachten en een één dag duren. Het beloofd een heldere maar zeer warme nacht te worden (om 01.00 uur ’s nachts is het op zee nog 29 graden!) met een inmiddels vertrouwde sterrenhemel (die wij al 9 weken elke nacht uit ons bed kunnen zien) varen we de donkere zee op….richting Griekenland.

Oluf en Alice genieten van al het moois en hebben zin in de eerste wacht die ze gaan doen…We laten langzaam Italië achter ons…en wat ga ik het missen.We zijn zoveel behulpzame en vriendelijke mensen tegengekomen, prachtige eilanden aangedaan… We hebben weken lang van hun gastvrijheid mogen genieten....Ciao bella Italia....grazie!

wordt vervolgd. ..

Druk..druk!.

Het heeft even geduurd….maar nu dan toch weer een update. Ten eerste (voor allen die denken dat er misschien iets aan de hand is…) het gaat voorspoedig. We hebben een bootje vol…in totaal 7 mensen! We hadden al een gezin aan boord maar onverwacht (en ERG LEUK…!!) belde mijn `neefje` Bart op….” Tante…uh…heb je nog een hut vrij want..tja…mijn vriendin en ik willen graag een weekje mee!” Yes!! John en ik hebben de boot klaargestoomd voor dit onverwachte bezoek. Ach, je moet weten….Bart voelt aan als een kind van mij dus….genieten geblazen. Hij en zijn vriendin zijn enthousiast en zeer sociaal en gezellig. Het klikt bovendien met de rest van de crew….kortom, helemaal goed.

We zijn de noordkant van Sicilië langs gevaren…via Palermo zijn we overgestoken naar de Liparische eilandengroep. Deze eilanden zijn bijzonder omdat er op Sromboli een nog werkende vulkaan is. Bij deze eilanden is het schitterend ankeren is én een populair oord voor de Italianen. De rotsen hebben allerlei kleuren…rood, groen (zwavel) en zelfs paarsig en ze hebben grillige vormen. De meest prachtige jachten liggen allemaal voor anker, de een nog mooier dan de ander! Wij blijven ons verbazen over de diversiteit van de schepen. Chique schepen, authentieke oude houten klassieke schepen tot zeer grote en extravagante luxe jachten en zeilschepen…. Ons doel was Stromboli; ’s Avonds hebben we samen met tientallen andere jachten, op een zeer onrustige zee met veel deining…erg vermoeiend en irritant, gewacht tot het donker was. Een bizarre stemming heerste er…. zo midden op zee. We hebben inderdaad vonken gezien van de gassen die ontsnappen en de gloed van de rode lava. Ongeveer elke 20 minuten laat de vulkaan zijn kleine uitbarstingen zien. Dit alles werd omlijst door weer een sterrenhemel zo gigantisch mooi…. Wat een bijzonder gezicht en weer zijn we een unieke ervaring rijker.

De dagen vliegen voorbij…het is gezellig maar eerlijk gezegd wel druk aan boord. Iedereen vermaakt zich met lezen, zwemmen, slapen en kaarten. Omdat we niet elke dag aan wal kunnen is de boot echt vol…maar het gaat goed onderling en de sfeer is prima en dat is erg belangrijk. Iedereen draagt zijn steentje bij…er wordt werkelijk heerlijk gekookt. Van gevulde grote champignons tot wraps met zalm….elke dag weer wat anders. En dan uiteraard spelen we het spel der spellen….LUCIFERTJE! Blijft een leuk spel en onze gasten, die het spel niet kenden, spelen het zeer enthousiast met mee….biertje erbij…en vervolgens zorgen dat je het aantal slagen haalt… De lucifers waaien alleen met enige regelmaat door de kuip net zoals de kaarten. We moeten creatief zijn in het fixeren van de gehaalde slagen voordat ze in zee belanden….maar....waar een wil is, is een weg!

Kortom…het gaat goed maar zoals gezegd….best wel druk. Bovendien is het zeer warm geweest….zweten..zweten..zweten…Het was ’s ochtends om 7.00 uur al 31 graden. Ja..ja..ik mag niet klagen maar…ik doe het wel!! Je slaapt daardoor minder (heb zelfs een poging gedaan om buiten te slapen maar het maakt geen verschil, je zweet gewoon verder…) met als gevolg dat je moe bent… Als je dan ook brood bakt of de gasten iets lekkers in de oven bereiden lopen de temperaturen op tot….tot….erg warm!! Drijfnat waren we van het zweet. John legt regelmatig het schip stil midden op zee zodat we met zijn allen een duik kunnen nemen in de inmiddels zeer lauwe zee. Heerlijk dobberen op het zoute water…verkoeling…aahhhh! Inmiddels is het iets minder drukkend en benauwd en dat is echt veel beter!

En zo gaat onze reis verder. We hebben er al heel wat zeemijlen opzitten en John en ik zijn een goed team samen. Aanleggen, ankeren…we draaien ons hand er niet meer voor om. We voelen ons echte reizigers en…zo zien we er ook uit. We zijn enorm gekleurd, haren witter dan wit én hebben wat kilo’s verloren. Gezond eten en veel beweging en geen stress…het leven is goed en wij zijn trots dat we al zover gekomen zijn. Langzaam komen we in bekend vaarwater nl Sicilië; de straat van Messina. Daar zijn we jaren geleden eerder ook geweest. De reis schiet echt op en voordat we het weten zijn we in Griekenland….eindelijk….!

X

Mensen...

Mensen…mensen.

John is ruim 3 maanden en ik ruim 6 weken van huis…wat zijn we al lang aan boord!

Tijdens onze reis ontmoeten we veel verschillende mensen met diverse nationaliteiten. Het zijn vaak korte ontmoetingen maar daarom niet minder leuk. Als we ergens aanleggen voelt het alsof ik iedereen al een beetje ken en…..ik voel me werkelijk óveral thuis. Dat is zo heerlijk. Of we nu in een kleine haventje aankomen waar de plaatselijke havenmeester al wuivend je komst bevestigt…je hebt meteen een praatje. Mijn Italiaans is nou niet bepaald vloeiend te noemen maar….ik versta steeds meer en de Italiaan is duidelijk gecharmeerd als je probeert hun taal te spreken. Ze lachen vriendelijk en al gebarend kom je een heel end…ze schudden enthousiast je hand. Ze zijn bovendien zeer behulpzaam….zo tankten we een keertje diesel in een vissershaventje…de pompbediende sprak redelijk Engels. Op onze vraag of hij misschien een bakkertje wist bood hij ons aan om zijn fiets gebruiken om het brood te halen…het was wat te ver om te lopen vond hij…en hup daar sprong Margriet op zijn oude verroeste herenfiets…nagekeken door de vissers die hun netten aan het repareren waren….”Buon giorno signora!”, riepen zij vriendelijk naar haar.

In de havens lig je vaak naast zeilers uit verschillende landen. Ook zij hebben een reis achter de rug of in ieder geval ervaringen met het zeilen op de Middellandse zee. Voor je het weet babbel je er op los en luister je naar hun verhalen. Er ontstaat een soort van verbondenheid, je kijkt naar elkaars schip, toch dé rots in de branding met wie de reis maakt, je prijst elkaar vernuftigheden en aanpassingen aan boord en lacht om elkaars wapperende was, de karren met voorraden die aan boord worden gesleept. Je krijgt tips of je geeft tips. Het werkt allemaal verbroederend en het is berengezellig. Er worden foto’s over en weer bekeken, zeekaarten vergeleken of in ons geval, wij fotograferen ze en….John print ze vervolgens uit op onze kleine (fantastische) printer…(scheelt toch gauw een slordige 150 euro per kaart). Het zeilen op de Middellandse zee is voor iedereen een geweldige ervaring welke nationaliteit je ook hebt.

Zo spraken we een ouder Spaans echtpaar (ja, in het Engels hoor…). Zij bezaten een pracht schip (van Nederlandse makelij….). We kwamen elkaar telkens in de zelfde baaien tegen dus…hoogste tijd voor een praatje. Zij hadden personeel aan boord die met hen zeilden…(mmm, zo kan het ook). Ze vlogen die dag terug naar Spanje terwijl de crew het schip terugzeilden…toen ik ze later aan boord zag stappen met een tergend traag tempo en met mijn tenen gekromd omdat ik elk moment bang was dat er een overboord zou kukelen, (ze deden er twintig minuten over om één schoen uit te doen…) begreep ik de beslissing om een crew te hebben, maar ze doen het toch maar!

Zo kwam, terwijl ik mijn haar ZELF (!) aan het knippen was (een enorme angstige actie en eerlijk gezegd ook niet helemaal gelukt en de boot ziet er meteen uit alsof wij 7 katten aan boord hebben), er een Engels schip aan…uit Wales om precies te zijn. Toen ze eenmaal aangemeerd lagen spotte zij ons…ik zei vriendelijk gedag…in het Engels! Zij reageerde helemaal spontaan: “It has been ages since I spoke English with another person besides my own husband…!” De `husband` stond ogenrollend achter haar alsof hij ook dolblij was dat zij een andere gesprekspartner had gevonden en hij maakte zich vervolgens uit de voeten… Ook zij waren al weken onderweg en zij babbelde er lustig op los…over mijn haar en dat zij wél naar een kapper was gegaan. (bedoelt ze soms te zeggen dat ik dat wellicht ook beter had kunnen doen…oh HELLUP!). Ook de herkenning om weken met je eigen man aan boord te zijn….hoe herkenbaar…. Een korte ontmoeting maar daarom niet minder oprecht en gezellig. Toen wij later (nadat ik 27 keer in de spiegel had gekeken en wax, gel, water, pet op, pet af ten einde mijn zelfgecreëerde kapsel `op te leuken`) anker op gingen, stonden we naar elkaar te zwaaien alsof ik een vriendin gedag zei! Ik geniet zo van deze ontmoetingen.

Zo lagen we pas geleden langs eens kade en zaten lekker aan de koffie…het was ochtend. Op de kaden ontstond er reuring toen er 4 in- en in- en in- witte mensen met koffers uit een taxi stapten en al turend en verwachtingsvol over de havenkom keken. Ze waren een schip te wachten die ze gehuurd hadden alleen….het schip was er niet. Een beetje vermakelijk bekeken wij dit schouwspel. Het enthousiasme van het witte groepje, dat in de brandende zon stond en naarstig petten en andere bedekkende kledij uit hun netjes ingepakte tassen haalden ten einde niet meteen de eerste dag levend te verbranden, werd allengs minder. Het schip kwam maar niet….

Ik begon medelijden met ze te krijgen en wij besloten ze uit te nodigen voor een kopje koffie in de schaduw van onze bimini. John sprak ze in het Duits aan…. sorry, maar ze leken zó ontzettend Duits! Bruin/groen gestreken korte broeken waar een behoorlijk buik in zat (van de Bratwurst und Bier natuurlijk…) met gestreken nette geruite overhemden…Jezus-sandalen (met sokken!). We zaten er keihaard naast en ik had meteen spijt van mijn vooroordeel…leer ik het dan nooit!

Het waren vriendelijke en gezellige Zwitsers en ze namen ons aanbod enthousiast aan. Dus gauw koffie gezet en voor ik het wist zaten we in een geanimeerd gesprek. Het zweet gutsten van hun zeer blanke lijven (van dichtbij was het nog erger) en dankbaar kropen ze in de schaduw. Voor de koffie echter op was kwam hun schip aan…..met 8 andere aardige (en iets getinter daar zij al een week hadden gezeild) landgenoten van onze gasten. Zij meerden hun schip naast dat van ons en….zo zaten we ineens tussen 12 Zwitsers! Het kan raar verkeren…maar we hebben erg gelachen met ze en het was een onverwacht genoegen!

Kortom….buiten al het moois genieten we ook erg van deze kant van zeilen. We hebben werkelijk waar nog geen één enkele nare of vervelende mensen ontmoet! Ach…het zal we met het zeilen én met het prachtige weer te maken hebben….je kunt ook bijna niet anders dan vrolijk en enthousiast zijn….en ik spreek uit ervaring!